تئاتر پاسارگاد / به قلم «سیدسلمان موسوی»

سیدسلمان موسوی/ میرملاس:
چندی پیش در مقاله کوتاه هیجان ایرانی، پیرامون رفتارهای کنترل شده از بیرون و عروسک گردانندگان رفتارهای هیجانی ایرانیان، نکاتی اشاره شد.
آنچه این روزها در تکرار این هیجانات و نمودش در زندگی اجتماعی وفضای مجازی مشاهده می شود، بارگذاری پست های اینستاگرام، تغییر پروفایل ها، متن نویسی و کلیپ های ساختگی مرتبط با ۷ آبان و پاسارگاد ، تکمیل کننده همان طراحی ها و رفتارهای کنترل شده از بیرون، بر بخش عظیمی از جامعه ما می باشد.
گاهاً، برخی تصمیمات و اقدامات محدود کننده توسط مسئولین و نهادها، بسیار جای تأمل دارد و بارها و بارها مشاهده شده مسائل و موضوعاتی که در نهان خانه ذهن مردم، غبار فراموشی به خود گرفته و هیچ حساسیت و تعصبی برای جلوه گری این نوع مسائل وجود ندارد، با اقدام عجیب برخی نهادها، توجه و تمرکز مردم را به این امور بیشتر کرده و مردم با هیجان و پاسخ های منفی، امور فرهنگی و تاریخی خود را که در طاقچه ذهنشان، گرد بی توجهی بر چهره اش نشانده اند را با پاسخ منفی به اینگونه اقدامات ، مدت ها به نمایش می گذارند. با مشاهده این نوع پاسخ های منفی که به کرّات از سوی مردم در مقابل این گونه محدودیت ها، دیده می شود، تأمل نگارنده مطلب را به این نکته جلب نموده که چه بازخورد و بهره ای از این گونه تصمیمات و رفتارهای مردم برای عاملان و گردانندگان این گونه محدودیت ها وجود دارد.
در این میان یاد حکومت دموقراضه افتادم ..

« آنگاه که در اقدامی عجیب، بازی را که در میان مردم، با استقبال زیادی همراه بود را ممنوع خواند » و با توجه به اعتراض و بازتاب منفی در جامعه، اطرافیانش هر چه تلاش کردند که از تصمیمش، صرفنظر کند، فقط یک پاسخ می داد که « حال وقتش نرسیده» بعد از گذشتن ماه ها و تبدیل آن به عنوان یک دغدغه و مطالبه ملی، دموقراضه دستور برداشتن محدودیت ها را داد. چرا که او توانسته بود، جامعه را از مطالبات اصلی و مهم دیگری که می توانست، نقش مؤثر و عمیق تری بر روند اداره حکومت او داشته باشد را دور کند و تمام تمرکز و حواس جامعه را به یک مطالبه و خواست محدود کند.
بعد از برداشتن آن محدودیت ها و تمام مبارزات و تلاش های متمرکز برای رفع آن، شور و شادی برای پیروزی، میان مردم به پا خواست، در حالی که مسیرقطار مدیریتی کشور، همان مسیری بود که از پیش تعیین شده و پیش میرفت
بنابراین، در این گونه محدودیت ها و تصمیمات، یک هدف و نیتّی نهفته که اول اینکه جامعه را نقش پذیرفته ی یک تئاتر از پیش طراحی شده، می کند و دوم اینکه، آنان را از مطالبات مهمتر و بروزتری که در جامعه وجود دارد، دور می کند و به صورت کوتاه مدت و مقطعی، ذهن مردم را از خواستگاههای اجتماعی، سیاسی و اقتصادی خود فاصله می دهد. معتقدم با توجه به مطالباتی که این روزها در فضای سیاسی، اجتماعی ایران وجود داشت از جمله محدودیت هایی که در ساختار سیاسی و مدیریتی کشور وجود دارد، این محدودیت هاکوتاه مدت و هدفمند موجب تشکیل کمپین و اعتراضاتی شد که موجب به فراموشی سپردن مطالبات مهمتر و اصلی تری گشته و دست آخر با رفع این نوع بازی های محدودیتی، یک حس غرور و پیروزی در مردم در تحقق اهداف مبارزه مدنی شان بوجود می آید و سرخوش از این موفقیت، بعد از مدتی به امورات روزانه خویش می پردازند در حالیکه با همین طراحی و نقش پذیری، در تئاتری که فیلمنامه اش را عاملینی طراحی کرده بودند که آنها را از مطالبات اصلیشان دور کند.