مجید بیرانوند/ میرملاس: چند وقتیست با خود زمزمه می کنم وقتش شده که چرخش قلم را بر خطوط افقی کاغذ جاری کنم؛ با خود می گویم دیگر بس است سکوت!!
اما سکوت در برابر چه؟!؟!
شاید خود نیز دیگر راه را گم کرده ام! فراموش کرده ام دقیقاً چه چیزی آزارم می دهد!
نمیدانم از تنش های خودساخته خسته ام یا اینکه از جفای انسان نماهای پیرامون به تنگ آمده ام!!
به اینجای نوشته که می رسم هنوز نمیدانم دقیقا به دنبال چه می گردم! درد چیست؟ اگر درد را یافتم درمان چیست؟ و اگر درمان پیدا شد، هدفِ پس از درمان چیست؟
با خود می گویم دیگر بس است بت سازی! بس است ساختن دیوارهایی که خود هم از جَستن بر رویشان ناتوانم…
لحظه ای که در کنار یکی از این دیوارهای کج قرار می گیرم یک سوال عجیب در ذهنم تداعی می شود؛ شبحی آرام کنار گوشم زمزمه می کند مگر این نیست همان که خودت بنایش کردی؟!؟! خودت و خودت ها ساختید و اکنون در گذر از رویشان ناتوانید…
کمی که بیشتر با خود خلوت می کنم می بینم که پر بیراهم نمی گوید… مگر کسی غیر از خودم و خودم ها این دیوارهای کج و نحس را در جامعه می سازد؟!؟! می سازیم هرآنچه را که خود از ویران کردنشان ناتوانیم…
به اینجای مطلب که رسیده ام احساس می کنم که دیگر چشمه ی خودجوش کلمات و جملات اندرونی ذهنم به پایان رسیده…
ذهن بیچاره حق دارد کم بیاورد… مگر کم جوشید برای هرآنچه و هر آن کس که لیاقت جوشیدن را نداشت؟!؟!
اکنون کجای خط ناهموار سرنوشتم؟؟؟ چرا نمی بینم دیوارهای انسان نما، ببخشید انسان های دیوار نما را که روزی خود و خودم ها بنایشان کردیم!!
کم آورده ام، حق دارم یا ندارمش به کسی برنخورد؛ احساس می کنم که دیگر چرخش قلم به انتهای مسیر اشتباهش رسیده… وقت آن رسیده که نه رختی نو یا طرحی نو که بلکه جهانی نو در درونم براندازم… جهانی خالی از دیوار، بت و هرچیزی شبیه این ها…
منبع: صدای لرستان
