مصطفی شکری*/ میرملاس:
مسکن مهر عنوان طرحی بود در دولت های نهم و دهم برای خانه‌دار کردن قشرهای کم درآمد که طبق آن دولت با واگذاری زمین رایگان سعی داشت خانه سازی را تشویق کند. این طرح پس از افزایش شدید بهای مسکن در ایران شروع شد. با توجه به کمبود و محدودیت منابع مالی، دولت مجبور به استقراض از بانک مرکزی شد و حدود ۱۰۰ هزار میلیارد تومان «پول بدون پشتوانه» و یا به تعبیر کارشناسان اقتصادی «پول پر قدرت» وارد جامعه شد. پولی که به سرعت منجر به رشد نقدینگی و افزایش تورم شد. منابع آماری نشان می دهد که این رقم «پول بدون پشتوانه»،نیمی از کل پول‌های چاپ شده در تاریخ ایران است که صرف ساختن مسکن مهر شد!
گذشته از مشکلی که مسکن مهر در ایجاد تورم سرسام آور سال های ۸۹، ۹۰ و ۹۱ داشت (تورم حدود ۴۰ درصدی!)، این طرح فاقد تمهیدات مهندسی و نظارتی ساختمان بود! خانه‌های ساخته شده در این طرح عموماً در حاشیهٔ شهرها بودند و فکری برای امکانات گوناگون نظیر آب و برق و گاز و تلفن آنها نشده بود!
با توجه به تخریب حدود ۹۰ درصدی ساختمان های مسکن مهر شهرستان سرپل ذهاب در زلزله اخیر، می توان از این تجربه تلخ عبرت گرفت که ادامه ی اجرای «طرح مسکن مهر» به شیوه کنونی هزینه های سنگینی را هم بر دوش مردم و هم بر دوش دولت می گذارد. اصولاً باید پذیرفت که در زمینه مسکن، دلسوزترین «مردم» به «مردم»،خود «مردم اند» و در این زمینه دولت صرفاً باید تسهیل کننده راه «مسکن سازی» باشد. تجربه نشان داده است که دولت مجری هر «طرحی» باشد آن «طرح» با عدم کارایی و صرف هزینه های گزاف همراه بوده است. بنابراین دولت باید صرفاً نقش نظارتی داشته باشد و راه را برای «بخش خصوصی» باز کند.
*دانشجوی دکترای اقتصاد