شهرام شرفی/ میرملاس:
براساس پارادایم «منطق فازی»، که مبتنی بر دوری‌جستن از مطلق‌نگری و توجه به شناور بودن پدیده‌های سیاسی و اجتماعی است، ذیلاً، قلمی می‌شود که:
الف) سهم‌خواهی در انتصابات، اگر از طرف جریان و نمایندگان گفتمان پیروز در انتخابات باشد، واژه‌ای است مثبت و دموکراتیک و مشروع؛ زیرا در مکانیسم سیاسی مردم‌سالاری، جریانی یا حزبی یا احزابی که نمایندگان یک گفتمان هستند و اکثریت رأی‌دهندگان به آن گفتمان، رأی داده‌اند، این حق دموکراتیک را دارند که قدرت سیاسی برآمده از رأی اکثریت را در دست گیرند و در مورد انتصابات نیز، سهمی براساس دو متغیر مردم‌سالاری و شایسته‌سالاری، داشته باشند؛ به عبارت دقیق‌تر، شایستگان دارای شرایط قانونی و فنی مناصب، از درون جریان و گفتمان پیروز انتخابات، بر مناصب قدرت سیاسی اجرایی، منصوب می‌شوند.
چراکه جریانات سیاسی، اساساً در انتخابات‌های مختلف برای کسب قدرت سیاسی با همدیگر رقابت می‌کنند و خود را در معرض رأی مردم قرار می‌دهند و این، اکثریت است که انتخاب می‌کند کدام گفتمان و نمایندگان کدام گفتمان، پیروز انتخابات است.
در همه‌ی نظام‌های مردم‌سالار نیز چنین است؛ بدیهی و روشن است که هدف مبارزات انتخاباتی، صرفاً هیجان سیاسی یا نگاه ابزاری به حامیان نیست، بلکه کسب قدرت سیاسی از طریق قانونی، مدنی و دموکراتیک است و تن‌دادن به این مهم، پذیرفتن قاعده‌ی دموکراسی و مردم‌سالاری است.
ب) سهم‌خواهی در انتصابات اگر از طرف جریانی باشد که در انتخابات به هر علتی، نتوانسته است رأی اکثریت را به‌دست بیاورد، نوعی سهم‌خواهی غیردموکراتیک و تن‌ندادن به قاعده‌ی مکانیسم رقابت در چارچوب مردم‌سالاری است؛ از این رو، در اینچنین حالتی، سهم‌خواهی، بار معنایی منفی دارد.
جریان یا گفتمانی که در انتخابات پیروز نمی‌شود براساس همان معیارهای مردم‌سالاری، حق آزادی بیان، حق نقد عملکردها، حق نظارت بر قدرت پیروز، حق فعالیت حزبی و تشکلی، حق فعالیت رسانه‌ای و امثال اینها را دارد تا ساز و کار و فرهنگ سیاسی دموکراتیک، اجرایش، تضمین و نهادینه شود؛ چونکه در این ساز و کار نهادی، قدرت سیاسی، در حال گردش است.
اما در حوزه‌ی انتصابات، روشن و هویداست، حق انتصاب، از آن نمایندگان گفتمان و جریانی است که با رأی اکثریت رأی‌دهندگان، پیروز انتخابات بوده است. اینکه دایره‌ی اختیارات هر منصب نیز چقدر است براساس معیار قانون اساسی و قوانین عادی است که مرز‌ها را مشخص کرده است.
نمایندگان گفتمان، شامل احزاب، شوراهای سیاسی، جامعه‌ی مدنی حامی، فراکسیون‌های پارلمانی حامی، رسانه‌های ارگانیکی گفتمانی، تشکل‌های دانشجویی حامی، سازمان‌های اقتصادی و کارگری حامی و امثال اینها می‌شود که مجموعاً به آنها، عرصه‌ی سیاسی و مدنی گفتمانی حامی، گفته می‌شود.
منبع: چکیده خبر
