گزارش تصویری دیدار جوانان حامی دولت «تدبیر و امید» با «علی اصغر اسفندیارپور»

والاماجوانان توسط روحانی سرمان کلاه رفت ایشون نه تنهاتوکارشون تدبیرنیست بلکه بی تدبیروناامیدمان کردکلیدشونم مشکلی هیچ بازنکردبدتردرهاروبست روحانی بدترازاحمدی نژاده هیچکسی به فکراین جوانان نیست ماازروحانی هیچ خیری نمی بینیم بااینکه رای به روحانی دادم

دیگه بس کن با چهارتا بچه آبروی همه اصلاح طلبان رو بردی..

خوش بحالتون

سالها گذشت ودهه هاشد ..گرچه دشواری بسیاربود..اما چه خوش گذشت برماکه خودبودیم وخوش ..ایشان معلمم بودودینی تدریس میکرد کوتاه بوددوران آموختن من نزدایشان وکوتاه بوددوران تدریس ایشان هم چندان طولانیترازدوران آموختن من نبود ..هیاهویی بودبرای معلمی ومعلم شدن معلمین بومی کم داشتیم وبه لطف سال پنجاه وهشت دیپلمه های بومی جبران سالها حسرت دیپلم شدن رانموده بودوآنها که سالها انتظارش رامیکشیدنداقبال گرفتنش رایافته بودند…معلم من هم درراستای گزینش وگزینه ها نقشی داشت ..معلمینی که سالهاقبل ازآن دوره هاگذرانیده بودندتامعلم شوندبسیاریشان بامهرابطال برآنچه بدست آورده بودندخانه نشین شدندوبخت یارشان نبودبه آنچه میخواستندومیتوانستندبرسند..وچنان شدکه……..ومن نوجوانی شادوچابک وچالاک وخندان ومسروروخوگرفته با کم وبیش روزگاربدورازهیاهوی زمانه خودزندگی راباورداشتم …نه ازآنروکه زنده بودم لیک زانرو که زندگی میکردم…اندکی دیگراززمانه گذشت ومعلم من به نمایندگی ازامت خودقصدرفتن به دیوان راداشت و……..آیینه مرابشارت میدادکه زمان مردانگی فرارسیده وآستین برای یاورخانواده بودن بایستی بالا رود .سربازی گذشت وبازگشتم وآیینه فریادبرآورد..نه هنگام درنک است …آزمونی برپاشدوپس ازآزمودن به کارمشغول شدم ایکاش آن آزمون رامعلمم انجام میداد..امادراستان بودودیگری که مراغریبه بودبفرمود مقبول درگاه دولت واقع گردیده ام ..شادمانترگشتم ازاین بخت خوش…بیت ماهم جمله شدجشن وسرور…القصه کارمندشدم درکنارمیزاستادی که سال آتی بازنشسته میشد آشیانم دادند ..ازاومی آموختم وازدیگران نیز…روزگارانی گذشت ومعلمم نیزبه مراخودرسیده وراهی دیوان شد…دفترودیوان شهررابامرادخویش آراست وآنکه میخواست حاکم نمودوآنکه حاکم بودبه زیرکشید..اینکه میدیدیم بینوایان شهربه نوایی رسیده وروزگارتلخشان بسرآمده خوشحالمان میکرد…اما هیچ خوشحالی درصورت این بینوایان نمیدیدیم ..گاها برما خشم وگاها برماستم روامیداشتند…هنوززندگی برایم درجریان بودوخوش بودم تاروزگاری ..حاکم شهرم نوشت شرحی برایم…یادردیوان نشینم چون گدایی …یا زدیوانش درآیم…حکم اخراجم به صددیوان نوشتند…نام من درحکم چون خولی نوشتند…بالاخره باهزاران پرس وجواخراج گشتم…..چون درخت سیب بودم کاج گشتم ….دیگرمیوه ای نداشتم ..خیری نزدپدرپیرم آمدوگفت عموبگوبیاد…..بره……دوروز……پدرم طاقت یک آن نگرانی من بی ثمررانداشت وغریدوناسزاگویان به وی فرمود…….پسرمن…….تو……..اون…….غ….وخلاصه تومارمان راعوامل معلممان پیچیدند…پدرم خنده کنان گفت پسرعاقل باش ….شغلت این نیست برو خودراباش…رفتیم وخودشدیم سالها گذشت ودهه ها گذشت هنوزشادم هنوزخوشحام نه برای اینکه دوستانی عمربیهوده تلف کردند..لیک ازاینروکه عمربه مرادخویش گذراندم…آری معلم مهربان من اینکه هنوز میبینم به فکرچاره ای هستی برای امتت میخندم …