ای عالی جناب! معصومین معصومند!

درود بر شما سید بزرگوار .

به نام خداوند جان و خرد
سلام جناب آقای پرویز گراوند
از این که حرف دلت را درج کردید ممنونم. الهی روح نازنینت در عالی ترین شرایط قرار بگیرد. برادر محترم به برکت هشت سطری که مرقوم فرمودید نکاتی ناب از اسلام عزیز تقدیمت می کنم:
نکته اول:
نظام اسلامى ما، انتقاد از ولى‏ فقیه را جایز مى‏ شمارد بلکه براساس تعالیم دینى، معتقدیم یکى از حقوق رهبر بر مردم، لزوم دلسوزى و خیرخواهى براى او است. این حق تحت عنوان «النصیحه لائمه المسلمین» و امر به معروف و نهى از منکر تبیین شده است. نصیحت به معناى خیرخواهى است که یکى از ساز و کارهاى تحقق آن اندرز دهى است.
از منظر فقها و بزرگان نظام اسلامى، در نظام ولایت فقیه، همه در برابر کارهاى خود پاسخگو هستند و شهروندان برهمه امور و حتى ولى فقیه نظارت مى کنند.
حضرت امام (ره) در این زمینه مى فرماید:
«همه موظفند که نظارت کنند بر این امور، اگر من یک پایم را کنار گذاشتم، کج گذاشتم، ملت موظف است که بگویند پایت را کج گذاشتى، خودت را حفظ کن.» (صحیفه نور، امام خمینى، ج ۷، ص ۱۱۸)
بنابراین نه تنها انتقاد از ولى‏ فقیه جایز است بلکه در جاى خود واجب شرعى است و منافع و مصالح شخصى یا گروهى نباید مانع انجام دادن آن شود. از این رو، در نظام جمهورى اسلامى ایران، نه تنها قانون اساسى با برابر دانستن رهبرى در برابر قانون مانند همه شهروندان ایران امکان نقد رهبرى را فراهم آورده است بلکه هرگز قاعده اى حتى عرفى براى جلوگیرى از نقد رهبرى وضع نشده است. و حتى نهادى قانونى که کار ویژه نظارت و نقد و بررسى اعمال رهبرى را به صورت دائمى و توسط متخصصان و کارشناسان بر عهده داشته باشد، پیش بینى شده که همان مجلس خبرگان رهبرى است.
از سوى دیگر تحقق این مهم باید به گونه اى باشد که با پرهیز از هرگونه افراط و تفریطى، همواره تقویت رهبرى و نظام اسلامى را به دنبال داشته باشد. از این رو با توجه به جایگاه و قداست ولى فقیه در انتقاد از رهبرى رعایت نکاتى لازم است:
۱ پیش از انتقاد باید اصل موضوع، محرز و ایراد و اشکال، قطعى باشد، نه آنکه مبتنى بر شایعات و اخبار غیر قابل اعتماد و یا بر اساس حدس و گمان و بدون تحقیق مطلب ناحقى به رهبرى نسبت داده شود و موجب اعتراض و انتقاد قرار گیرد.
۲٫ رعایت اخلاق اسلامى و پرهیز از توهین و جسارت.
۳٫ به منظور اصلاح و سازندگى انتقاد شود، نه براى عیبجوى و تضعیف. در انتقاد از رهبر به جایگاه و شخصیت ویژه رهبر توجه شود و حرمت و شان و منزلت او در انتقاد مورد توجه قرار بگیرد.
۴ با توجه به جایگاه محورى ولى فقیه در نظام اسلامى انتقاد از رهبر باید هوشمندانه مطرح شود تا موجب سوءاستفاده دشمنان نشود و انتقاد از رهبر به تضعیف نظام منجر نگردد. علاوه باید توجه داشته باشیم که مجلس خبرگان که بر اعمال رهبرى نظام نظارت دارند در صورت لزوم مسائل را به رهبر انتقال مى دهند و در این راستا در مجلس خبرگان رهبرى کمیسیونى براى نظارت بر اعمال رهبرى تشکیل شده که عملکرد ایشان را مورد بررسى قرار مى دهد و در موارد لازم نتیجه آن را به اطلاع ایشان مى رساند به نظر مى رسد براى رعایت همه اصول بهترین شیوه انتقاد از رهبر نوشتن نامه به دبیرخانه مجلس خبرگان و بیان مسائل است. (مصباح یزدى، پرسشها و پاسخها، قم: مؤسسه آموزشى و پژوهشى امام خمینى ره، ج ۱، ص ۶۹- ۷۱)
نکته دوم:
و این که جناب رییس جمهور فرموده اند از پیامبر می پرسیدند : أمن الله أمنک؟ این روایتی است که مستند تاریخی ندارد و علامه سید جعفر مرتضی در کتاب «الصحیح» این روایت را مورد نقد قرار داده است
علاوه بر این چنین روایاتی با قرآن کریم ناسازگارند . خداوند در مورد پیامبراکرم(ص) می فرماید: «وَ ما یَنْطِقُ عَنِ الْهَوی‌ «» إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْیٌ یُوحی‌
او(پیامبر اکرم) هیچ وقت از روی هوای نفس سخن نمی گوید و هر چیزی میگوید وحی است .(سوره نجم/ آیات ۳ و ۴
نکته سوم:
این که فرموده اید مغالطه کرده ام و نفی کنندگان غیر از نقدکنندگان هستند با عرض پوزش از محضرت مغالطه ای مرتکب نشده ام چون همان کسی که در مورد تقسیم غنیمتها به پیامبر توهین کرد و گفت اعدل یا محمد ، کسی بود که به عنوان یار و سرباز اسلام و پیامبر بود و در جنگها شرکت می کرد.و… متاسفانه جناب رییس جمهور بر این سنخ توهینها و بی ادبیها، نام نقد نهاده اند!
نکته چهارم:
در اسلام نسبت به معصومین واژه مشورت به کار رفته است . قرآن کریم نیز با صراحت به حضرت پیامبر(ص) مى‏فرماید: شاوِرْهُمْ فِى اَلْأَمْرِ ((آل عمران/ ۱۵۹) و این نوع مشورت غیر از نقدی است که جناب رییس جمهور بیان می کنند.
گفتنی است معصومین (علیهم السلام) هم در امورى با مردم به مشورت مى کردند که مربوط به خود مردم بود نه در امور منحصر به خدا مثل احکام دین. پیامبر اکرم (ص) نیز در جنگ خندق و جنگ احد و …با مسلمانان مشورت کرده‏اند. ((ر. ک تفسیر نمونه ۷۰و ۱۴۲/ ۳)) آن پیامبر (ص) علاوه بر اینکه از وحى آسمانى برخوردار بود و فکر نیرومندى نیز داشت که آن حضرت را از مشورت بى نیاز مى‏کرد. اما به جهات مختلفى با مسلمانان به مشورت مى‏پرداخت (و در صورتى که نظر آنان با رأى پیامبر مخالف بود حضرت نظر آنان را ترجیح مى‏داد) برخى از آن جهات عبارتند از:
۱- مسلمانان به اهمیت مشورت پى ببرند. و آنرا جزو برنامه‏هاى اساسى زندگى خود قرار دهند.
۲- نیروى فکر و اندیشه را در افراد پرورش دهد.
۳- براى دیدگاه و آراء افراد صاحب نظر ارزش خاصى قائل شوند.
۴- به شخصیت افراد احترام و ارزش دهد.
۵- میزان دوستى افراد را بیازمایند.
۶- مشاوره به سپاهیان نوعى آماده‏سازى روحى و روانى و زمینه‏سازى حضور در جنگ است و… شاید مشورتهاى پیامبر با آن قدرت فکرى فوق العاده‏اى که داشتند، به خاطر مجموع این جهات باشد.( (ر. ک: تفسیر نمونه، ۱۴۵/ ۳))

الهی سلامت باشید.

آقا سید با توجه به ارادت خاص اینجانب نسبت به سادات،ولیکن دلایل حضرتعالی برای مخاطبان وشخص بنده (وطن پرست)قانع کننده نیس /انشالله که تمام اعمال ،رفتار،کردار و مخصوصا استفاده از قلممان بخاطر رضای حق تعالی باشد ونه تعصبات وتفکرات سیاسی (التماس دعا)

جنابان محترم وطن پرست و گراوند و احیاناً محترمانی که از این باب سخنان در ذهن شریفتان جولان می دهد، خدمت مبارکتان چند نکته را عرض می کنم:
۱٫ اول اینکه نقد با فرافکنی و تلبّس به حق و حق گویی زمین تا آسمان توفیر دارد، شاید بهترین جواب در این مجال همان کلام مولای مؤمنان و امیر سخن حضرت علی(ع) باشد که فرمودند: سؤال کنید تفقهاً و نه تأنتاً!!! یعنی اینکه نیت و هدف سؤال کننده مهم است که قصدش مچ گیری و شیطنت است یا یادگیری و رفع ابهام و خلاصی از نادانسته هایش.
۲٫ حال با توجه به مورد فوق الذکر شما را به وجدان و فطرت درونی خود حواله می دهم؛ آیا واقعاً جناب رئیس جمهور خود نمی داند که سخنش اشتباه است و یا اینکه فقط برای محق جلوه دادن خود و فرار از آنچه کاستی در مدیریت چندساله ایشان بر کشور تحمیل شده به نوعی با این ادعاهای واهی قصد در تطهیر خویش دارد و به عبارتی با یک فرار رو به جلو، بدهکار جای طلبکار را گرفته؟!!!!
۳٫ البته این بار اول این نوع افاضات ایشان نیست، از مذاکره امام حسین(ع) با عمر سعد گرفته تا ادعای قبول کردن و حق دانستن خلافت دیگران توسط امیرالمؤمنین(ع) به خاطر عدم قبول مردم و… که همه این موارد با ادلّه متقن و محکم علمای دین پاسخ داده شد و وقتی دید نمی تواند در برابر آن استوانه های استوار علم و تقوا عرض اندام کند با چرخشی ۱۸۰ درجه ای تغییر موضع داد و حرف خود را پس گرفت. و اگر با دقت در زمان اعلام این مواضع دقت کنید به خوبی متوجه می شوید به نوعی به خاطر عدم موفقیت در تصمیمات و عملکرد اشتباه خود با تفسیر به رأی در سخن و سیره معصومین(ع) دنبال تطهیر و توجیه عملکرد نادرست خویش بوده است.
۴٫ قطعاً می دانید و اگر نمی دانید جالب است بدانید؛ ایشان از خطبای معروف قبل از انقلاب بوده اند و اولین کسی است که در سال ۵۶ برای خمینی کبیر(ره)، عنوان «امام» را به کار می برند و با استدلال قرآنی ادعای خود را ثابت می کند. پس می توان به راحتی نتیجه گرفت کسی که با فوت و فن سخنوری آشناست خوب می داند کجا و چگونه مطلبی را طوری تفسیر کند و توضیح دهد که مراد خود را از آن حاصل نماید، اما اینکه آن مطلب و نیت گوینده از ارائه آن چه باشد امری علی حدّه است که بصیرت و تیزبینی مخاطب را می طلبد.
۵٫ نکته دیگر اینکه این حضرات همه و همه باید هر روز یک تسبیح ۱۰۱ تایی !!! را به دست بگیرند و ذکر مدامشان این باشد «من بر سر سفره امام و انقلاب و ولایت فقیه نشسته ام»!!!!!! سروران گرانقدر؛ اگر امام و انقلاب و خون شهدا و ولایت فقیه و … نمی بود، کی به این آقایان بها می داد که در مسند قدرت قرار بگیرند و برای زمین و زمان تعیین تکلیف کنند؟!! چگونه است بر سر سفره انقلابی باشی که با این باورها به ثمر نشسته و بعد ساز مخالفت با آرمانهای آن را بزنی؟؟!! اگر به واقع به این سخنان باور دارید از جان این انقلاب و آرمان هایش چه می خواهید و اگر به آنچه می گویید باور ندارید این چه بی انصافی و نامردی است که در حق انقلاب روا می دارید؟!
۶٫ از طرفی نقد زمانی معنا دارد که کسی در مقام اثبات خود و نظر شخصی خود باشد، نه آنجا که لاینطق عن الهوی باشد، سلسله جلیله انبیاء و ائمه معصومین(ع) که تابع هوای نفس نیستند و ادعایی برای خود ندارند که بخواهیم آن را رد کرده و در مقام چانه زنی بر سر اثبات حقانیت آنها باشیم. حتی به دنبال آن رضوات مقدس و بری از خطا و معصیت، علمای دین نیز که تابع محض آن بزرگواران هستند، با اینکه معصوم نیستند و ممکن الخطا هستند را نیز نمی شود به این راحتی به بوته نقد گذاشت؛ اشتباه نشود از نقد و ارزش آن غافل نبوده و دچار تحجّر فکری نیستم، ولی نقد هم جا دارد و راه دارد؛ نمی شود به صرف اینکه اصل نقد، ارزشمند است هر کسی با میل و سلیقه شخصی خود آنچه را باب تبعش نیست به چالش بکشد و هر چه را مطلوب و مراد خویش نمی داند، با هر ترفند و حیلتی رد کند و بعد جامه حق را بر آن بپوشاند و مطالبه ای کند که حقی بر آن مترتّب نیست. و در یک کلام با سخنی به ظاهر حق، اراده استیفای باطل نماید.
۷٫ و کلام آخر آنکه اگر ایشان و هم سلکانشان به آنچه می گویند معتقدند، شایسته است اول از همه از خود شروع کنند و با مروری کوتاه بر رفتار و عملکرد خود، خویش را در بوته نقد قرار دهند که با منتقدینشان چگونه رفتار کرده اند؟!! قطعاً نه از حافظه ملت ایران و نه از ذهن تیزبین فرزندان انقلاب، ادبیات سخیف و سراسر توهین ایشان نسبت به منتقدینشان، فراموش نخواهد شد: بی شناسنامه، بروند به جهنم، بزدلها و… صدها عبارات زشت که حتی ذکر آنها هم شرم آور و مشمئز کننده است.

لطفاً مدیریت محترم سایت در درج مطلب کوتاهی نکنند.