[1]
اسداله آزادبخت :
” چشیات “
سیقه اِ رنگ که کشینه خو دِ مینِ چشیات
اگه کور با چشی که نوفته دِ مینِ چشیات
اِ همه رنگ که خدا دَش وِ زمین وآسمو
همه نه یه جا کشیه قی ستینِ چشیات
مه که دونم بی رنگ آوی چشیات می میرم
خومه قنج کردمه بفتم دو گرینِ چشیات
شو میا مووه میاره سی دلم وا دل تنگ
تش دل سی تا کجا رَت؟ سی کمینِ چشیات
دو کتاو زخم دل لایه لایه سی مِ نحو
مه چَنی زخمی بشینم سی غمینِ چشیات
دل بی لیز چی قلندر هی میاره نومته
دَرِ اِ کعبنه وا کو هام دِ دینِ چشیات
نتونی یه مرغ عشقی مین مشتت جا بئی؟
گوتمه لشم بونن دو زِمینِ چشیات