[1]سجاد رضایی :
تا کجای این دشنه
فرو رفته ای
که پیدات نیست
بر پیراهنم
جز خاکستری از باد
هی روشن می گیرانمت
خاموش
کجای این خیابان فراموشت کردم
نگاهت نمی رسد به دستم
که بگیرم
سرازیر شوم از هرچه خوب
فرو افتم از هرچه سیب
[1]سجاد رضایی :
تا کجای این دشنه
فرو رفته ای
که پیدات نیست
بر پیراهنم
جز خاکستری از باد
هی روشن می گیرانمت
خاموش
کجای این خیابان فراموشت کردم
نگاهت نمی رسد به دستم
که بگیرم
سرازیر شوم از هرچه خوب
فرو افتم از هرچه سیب