می سوزم

^[1]

در حسرت آن چشم های یاس افشان بر صورتم        می سوزم

کی تکرار می کنی؟ میپرسم                    می پرسم کی تکرار می کنی؟    می سوزم

بر روی لب هایت وقتی که اندامت ، چون سایه بان به روی سرم می ماند

آن چیست؟ آن که می گویی چیست بر روی لب هایت؟          می سوزم

انگار کاخ های قدیمی را دست شتابزده ی پاییز عریان و رنگین کرد

در آرزوی خفتن                      پهلو به پهلوی تو                     بر روی آن گلیم رنگی کهنه      می سوزم

آنقدر در کنار درت ماندم ، تا کج شد آفتابم از لب بامت

من گرچه رفته بودم از خود ، ماندم، چون سایه ی گداخته ماندم             می سوزم

افسانه ی هزار و یک شب ماغوغای درهم رسوایی ست

غولی شدم ز کوزه برون ، گولم بزن که حقیقت را                                می سوزم

مردم چه سر به زیر روان اند                 از کوچه های خاکی خون آلود

دیدم دوروی سکه عالم را ، آن “مهدی” مکرر دوران را

دستش “کتیبه” بود و مکرر بود ، می سوزم               می سوزم

از این جهان نمک نشناس ، یک نیم گز سپیده و آزادی ، خواست

با هر قدم هزار گز از نیم گز مهجور ماند             حالا منم که دراین سودا          می سوزم

آیینه ای شدم به کوچه ی دنیاکه بگذرند ، آن عکس های رنگ به رنگ از برابرم

رفت آن دفیله ی مفتونی ،تاریک ماندم و خالی           می سوزم

فال ورق درخت جدیدی را در شیب باغچه ها می کاشت

بادی وزید و نظم ورق ها را ، آشفته کرد  ،  ویرانه ای برجای مانده ام        می سوزم

می بینی ام طناب به گردن ، در باغ چشم های تو می گردم

در حسرت یک حلقه ی نفسگیر ،  از تنگ بازوان تو            می سوزم

هرگز خیال خواستنم پایان نیافت          وقت جداشدنم گفتم:

این وصل ها همه ناقص بود ، در انتظار وصلت کامل               می سوزم

پرده تکان نمی خورد اکنون ، همسایه رفته ، جهان خفته

با آرزوی یک شب یکه ، در زیر چلچراغ چرخ زدن در تو      می سوزم

پولاد آبدیده می گذرد از خلال گوی تو ، ماه         آه می کشد

خورشید تب زده ام آن زیر ، بر روی آن گلیم رنگی کهنه       می سوزم

…

رضا براهنی

…