[1]
چهار رباعی از مرتضا خدایگان
۱
مـــاتــم زده ســالِ نـــو نــــدارد دل مـــن
مــردن که عقــب جلـــو نـــدارد دل مـــن
گـفـتـــی قــدمـی بــه زیــر بـاران بـزنـیم
ایــن شــهـــر پــیــاده رو نـــدارد دل مــن
۲
از آن سـرِ دور مــحشـــری در راه اســت
مخلـوطِ نمـــک-نـیـشکـــری در راه اسـت
ایـن گــونه کـه تـو به رقـص برخاسته ای
“سـونـامــی” سخت دیگری در راه است
۳
از آتــش عشــق ، سوخـتـــن را بلــدی
از ایـــن هـمــه فعـل ، جـا زدن را بلـدی
ایــن عشــق کـــرامـــات زیــــادی دارد
امــــا تـــو فــقــط نــیــامــدن را بـلـدی
۴
این جـاده ی دور آخــرش نـا پیـــداست
تنـــهـایــی وحشـت آورش نـاپیــداست
بـــر چـار ستـــون و چــار دیـــوار دلــم
زخمی زده ای که آن سرش ناپیداست