[1]
کرم دوستی. متولد روستای داوود رشید از توابع شهرستان کوهدشت است. کارشناس زبان و ادبیات فارسی ست و دبیر بازنشسته، شاعر و نویسنده.در نوشته هایش به دنبال احیاگری ست.او احیاگر واژگان اصیل و فراموش شده ی گویش لکی است. با دیدی عمیقاً اجتماعی و از منظری کاملاً انتقادی به قضایای موجود می نگرد. آداب و رسوم به فراموشی سپرده شده آزارش می دهد و اصالت واژگان، اسامی و فرهنگ این دیار کهن را بسیار قدیمی و ریشه دار می داند. با هر آنچه این اصالت زبانی را تهدید می کند به مبارزه ی جدی برخاسته است. در جای جای اشعار و نوشته هایش به بازسازی این واژگان پرداخته و موضوعات و مضامینی همچون قلم و اندیشه، مهرورزی و انسان دوستی، آرزوهای بر باد رفته و محبت های گم شده در غزل هایش موج می زند. این غزل از مجموعه ی شعر لکی او با نام “پژاره” انتخاب شده است.
وَگَردِم دَس وَ شمشیری نِمم چات
تو ئه‌ژ گیونِ وِژِت سیری نمم چات
گِلی ی‌‌ِگِل خُلّی‌خاوی مَنینا
دیاره ماجرا دیری نمم چات
همیشه کِرژ و خوینالی و قهرو
بگر پوپِ کِله‌شیری نمم چات
توگِ تیتالِ مال ایررازِنم بین
دو روژه پوخ و دلگیری نمم چات
قرار نیری، پَکَرحال و پریشون
وَ هیچ پاچای نمفیری نمم چات
دو بِرمت لونه اَخم و تَخمه ایمشو
پرّه‌ته مای، لَرّه جیری نمم چات
کِز و کویرژه مَنیشی، دَس وَ زونی
تو نه بیمار و نه پیری نمم چات
دویه‌رَژ بی، رَش و بی‌رنگ و رَشمه
چُمت داخِ تنویری نمم چات
«کرم» تا یکی اسم سویره ماری
دِل ای هولِ “چَم انجیر”ی نمم چات
کرم دوستی
زیرنویس‌ها:
وگردم:بامن/ نمم چات:نمی‌دانم چت شده/ وژت:خودت/ گلی یه گل:گاهی اوقات/ خلی خاو:آشوب/ مَنینا:شروع می‌کنی/ دیاره:معلوم است/ دیری:داری/ کرژ:تابیده، تافته/ خوینالی:خون‌آلود/ بِگِر:مثل این‌که/ پوپ:تاج خروس/ کله‌شیر:خروس/ تیتال:شوخ‌طبع/ مال ایررازن:خانه‌دار خوش‌سلیقه/ پوخ:اخمو/ نیری:نداری/ پاچا:داستان/ نمفیری:آرام نمی‌گیری/ برم:ابرو/ پرته‌مای:عصبانی هستی/ لره‌جیر:لاغر یک‌دنده/ کِز:غمگین/ کویرژ:مچاله/ دویه‌رژ:دودآلود،دوداندود/ رَش:رنگ‌پریده/ چمت:هیزم نیم‌سوخته/ سویر:عروسی/ چم‌انجیر:روستایی در جنوب خرم‌آباد و محل خاطره‌ای از شاعر.