غزل امروز

با سلام و تشکر از دوست عزیزم جناب استاد مهدی زاده ؛
با کلیات بحث شما در این کامنت موافقم . اما فکر می کنم که نباید آنقدرهم مناسبات را تخفیف دهیم که از آنسوی بام بیفتیم . ادبیات راستین باید به عمق قضایا برود و حتی همین حال و هوا و بستار عاشقانه را درونی زبان کند . همه ی ما کم و بیش زیبایی و ظرافت عجیب برخی از اشعار سبک هندی را دیده ایم . آنها گاه تقریباً در حوزه ی زبان و تخیل سرو گردنی بالاتر از همه ی رقبای تاریخی خود هستند . ولی واقعاً چه فایده ؟
با شاعری که تآویلی تنانه ازعشق دارد ، و همین تنانگی را نیز به آشکار ترین شکل ممکن روایت می کند ، چه می توان گفت ؟ من که با خواندن این غزل احساس می کنم که انگار شاعر در حال تشریح یک جسد است . یک متکلم وحده که انگار دارد یک مجسمه را توصیف می کند . ولی مثلاً در غزلی که از حافظ ذکر کردم شما اشتیاق و حرارتی خاص می بینید…
معتقدم که حتی در این کاوش تنانگی هم باید چیزی به وقوع بپیوندد که ما به ازای بیرونی نداشته باشد . نوعی ، حرارت ، دو پارگی ، تعلیق … چه می دانم ترصّد … شاعر باید این طلب و اشتیاق و ولع را در درون زبان درج کند . این گونه : « دلم را / تقسیم می کنم : / تکه ای برای تو / تکه ای برای تو / تکه ای برای تو ( بهروز مهدی زاده ) مشکل به گمانم همین است : ادبیات می تواند مرهمی برای برخی از زخم ها باشد ، اما هرگز نمی تواند نقش یک مخّدر را بازی کند چون در این صورت اصالت وجودی خود را از دست می دهد .
البته صرف نظر از این مشکلات مضمونی ، اگر با دقت و از نگاه نقادانه یک بار دیگراین غزل را بخوانی خواهی دید که شعر چندان موفقی هم نیست . عبارات لغو وبیهوده که هیچ شأن نزولی جز پر کردن خلاء وزنی ندارند در این شعر کم نیست و اگر تصاویر اروتیک و طرح روایی آن را از شعر بگیریم کل بافتار واژگانی شعر از هم می پاشد . با تشکر و سپاس