گزارش تصویری / خلق سنگ نگاره های جدید در روستای داوود رشید!

سلام جناب آقای دکتر محمد زاده از اظهار لطف وتوجه شما بی نهایت سپاسگزارم.از این که دورادور و البته ازمسیر نزدیک ارتباطات اخبار دیار سیمره وپیشوک ومیرملاس راپیگیر هستید وموفقیت هاو محرومیت های همشهریانت رادنبال می کنیدجای تقدیر تشکر دارد.بی انصافی است اگر نقش موثر ومثبت شما رادر افزایش کمی وکیفی مطبوعات ورشد وشور ونشاط فضای مطبوعاتی ورسانه ای کشور نادیده بگیریم وخدا راشاکریم که این نشاط وتنوع در استان وشهرستان هم با انتشار روزنامه برای اولین باردراستان وافزایش هفته نامه هاوماه نامه های مختلف وتاسیس خانه مطبوعات مشهوداست که از این رهگذر باید قدر دان شما باشیم .در مورد نشریه بعد از چند سال انتظار وبا آمدن شما به معاونت مطبوعاتی امید هایم برای دریافت مجوز پررنگ شد اما متاسفانه قبل از جنابعالی با آن مخالفت شده بود ودر نتیجه انگیزه ما هم برای شروع دوباره وپیمودن مسیر قبلی متوقف شدو ما ماندیم ودغدغه های زیادی که گاها در سیمره وبیشتر در میرملاس بیان می کنیم ویا بنا بر وظیفه معلمی در جلسات آموزشی.حال اگر جنابعالی باتوجه به رسالت مطبوعاتی خویش وخدمت به همشهریان عزیزمان همکاری وهمراهی می نماییدتا “یا علی گفته وعشق را آغاز کنیم”.باشد تا باکمک هم ویاری دیگر عزیزان وهنرمندان از دریچه یک ماهنامه یا هفته نامه قدمی برداریم و گرهی بگشاییم.ان شاء الله. ما بدان مقصد عالی نتوانیم رسید هم مگر پیش نهد لطف شما گامی چند

امین عزیزم سلام ،
به نظرم نوع دوربین چندان مهم نیست . گاه رنگ ، شفافیت ، وضوح و حتی کادر بندی هم به خاطر قدرت بالای ترکیب بندی یک عکس و درست تشخیص دادن « لحظه ی قطعی » فشردن دکمه ی دوربین ، در درجه ی دوم اهمیت قرار می گیرند .
عبارت «لحظه ی قطعی » از ” پدر گزارشات تصویری” ( هانری کارتیه ـ برسون ، عکاس فرانسوی ـ ۱۹۰۸ ) است . کسی که برای نخستین بار گزارشات تصویری را باب کرد و شهرت عالمگیر او به خاطرگزارشات تصویری به یاد ماندنی و ترکیب بندی شگفت انگیز برخی از آثارش نزداهل فن زبانزد است . جالب این است که هانری کارتیه برسون خودش با یک دوربین معمولی ( لایکا ) عکس می گرفت . پس به نظرم نوع دوربین چندان مهم نیست .
در عکسهای ( ۱ ؛ ۱۰ ، ۱۳ و ۱۶ ) تو لحظات نابی از کودکی ، ابهام ، رنگ ، زیست بوم و … را ثبت کرده ای . مثلاً در همین عکس شماره ی ۱۶ از برخی از معایب مانند رنگ ، وضوح کم و کادر بندی که بگذریم ( که بیشتر ناشی از غیر حرفه ای بودن دوربین هستند ) ، تو در یک لحظه ی عجیب دگمه را فشرده ای . نگاه این کودک سمت و سو و بیشتر جوانب این مراسم را در یک چشم انداز وسیع نشان می دهد . در این عکس شاید اگر اندکی جا به جا میشدی یا زاویه و فاصله ی خود را تغییر می دادی و کودکی که پشتش به دوربین است حجم کمتری از چشم انداز رو به رو را ماسکه می کرد ( البته به شرط آن که فیگور کودک رو به رو حفظ میشد )، آنگاه تو یک شاهکار به تمام معنا خلق کرده بودی .
البته همین جا بد نیست که نظر خودم را در باره ی یکی از معایب خیلی مهم گزارشات تصویری رسانه های ما و برخی از گزارشات تصویری میر ملاس هم بیان کنم:
گزارشات تصویری مطبوعات و رسانه های ما گاه خیلی شلوغ و تکراری هستند. یک گزارش تصویری خوب باید بتواند از خلال ۱۴ تا ۱۶ عکس تمام ناگفته های یک مراسم یا خبر را روایت کند . فضا ، آدمها ، چشم انداز و مضمون بیشتر عکسهایی که در همین گزارش تصویری تو می بینیم کمی تکراری هستند . اگر من به جای تو بودم و ناچار هم بودم که همین عکسها را بگیرم لا اقل عکس های ۴ـ۷ـ۱۱ـ۱۷ـ۱۹ـ۲۰ـ۲۱ـ۲۳ را کلاً از این گزارش تصویری حذف می کردم . آنگاه هم گزارش موجز تر و قوی تر می شد و هم یکدست بودن فضاها کمی توی ذوق نمی زد . امین خوب و عزیز ببخش کمی بی پرده و صریح نوشتم . اما فکر کنم که می دانی نیتی جز بهبود روزافزون میرملاس دوست داشتنی ندارم . موفق و سربلند باشی .