…
حسنت به زلف پرشکن آفاق را گرفت با لشکر شکسته، که این فتح کرده است؟؟؟
( صائب تبریزی)
از بسکه می شدیم به حسرت جدا از او خون می چکد روز وداع از نگاه ما
(نظیری نیشابوری)
دیده ام زلف پریشان تو در چنگ رقیب بی سبب نیست که شب خواب پریشان بینم
(عماد خراسانی)
بدا به حالت آن مجرمی که روز حساب به یک شب هجر تواش عذاب کنند
(قاآنی)
بگشای تربتم را بعد از وفات و بنگر کز آتش درونم دود از کفن برآید
(حافظ شیرازی)
از بسکه به هر دام فتادیم و رمیدیم در دست کسی نیست که مشتی پر ما نیست
(محمد باقرخواه)
روز ماه رمضان زلف میفشان که فقیه بخورد روزه ی خود را به گمانی که شب است
(شاطر عباس صبوحی قمی)
رفت قدّ قامتش از یاد موذّن به نماز چون به مسجد صفت آن قدّ و قامت کردم
(فرصت شیرازی)
خواهم من از خدا به دعا صد هزار جان تا صد هزار بار بمیرم برای تو
(هلالی جغتائی)
نالم زجفای تو ودارم به دعا دست کان ناله مبادا که اثرداشته باشد
(دولتشاه قاجار)
قاعده ی قد تو فتنه به پا کردن است مشغله زلف تو بستن و وا کردن است
(فروغی بسطامی)
خاک من زنده به تأثیر هوای لبِ توست سازگاری نکند آب و هوای دگرم
(سعدی)
شبی در نجد وجدی داشتم از عشق با مجنون گهی او میزدی بر سر گهی من داد میکردم
( عباسقلی مظهر)
شگفت مانده ام از کار خویش کز غم عشق میان اشک شدم غرق و باز شعله ورم
( بهادر یگانه)
عجب نبود ز خاکش تا قیامت بوی خون آید بیابانی که آب از دیده ی من میخورد خارش
(طبیب اصفهانی)
خط سبزی به رخ سبز، مرا کرد اسیر دام همرنگ زمین بود، گرفتار شدم!
( غنی کشمیری)
به غیر اینکه پریشانیم به طول کشد شکایت از سر زلفت، چه ماحصل دارد؟!
(میرزا باقر اصفهانی)
تا رفته یی، شمار شب و روز می کنم ایام عمر من، همه یوم الحساب بود
(صالح تبریزی)
نیست از چاه زنخدان بتان قسمت ما غیر آبی که ز حسرت به دهان می گردد!
(میرزا کاظم کاشی)
به انگشت عصا هردم اشارت می کند پیری که مرگ اینجاست یا اینجاست یا اینجاست یا اینجا!
(بیدل دهلوی)