بومی سرود – مرتضا خدایگان

نیاته داخی أر دل، آ نِمَه چو خَمِت بار کَجَه، إ جا نمه چو

مِن و دل هَر دِکی لیوه تونیمِن ولی آومونَه یه جورا نمه چو
مثل همیشه زیبا بود و دلنشین………

باسلام خدمت برادر عزیزم آقای خدایگان.
عالی بود چند بار این شعر زیبا وپر معنا را خواندم.لذت بردم .شما شعربازبان لکی گفته بودید همیشه پیش خودم تکرار میکنم اما متاسفانه دوبیت ازآن راحفظم . همانشعر که میگه.بوره دِوما مِه گُلِ گِست بِنِم…….میشه خواهش کنم آن شعر را هفته آینده درمیر ملاس ببینم .ممنون

درود بر مرتضای شاعر.

دست شاعر درد نکند. به عوان یک مخاطب و خواننده عادی نه شاعر(چون شاعر یا منتقد نیستم) از خواندن چهار تا از دوبیتی ها لذت بردم اما نتوانستم از دوبیتی دوم لذت ببرم.
من باب امر به معروف و نهی از منکر!!! در حوزه ی هنر!!!، و با توجه به اینکه نقد (آن هم به این شکلش) چه آسان و آفرینش چه سخت است، و اگر جسارتم را ببخشید، فکر میکنم (البته صرفا یک فکر است):
این ابیات و مصرع به شکل زیر، ممکن است بهتر باشند:
خدا دی تا قیامت دَس نِموری «بکالی نرگسی» اِ طورِ چَمِت
مه کافر بیمه، «تیژِ» چملت بار شو و روژِ «دریژِ» چَمَلِت بار
وَ هَر سازی که تو بوشی «ماوازم/مووازم»(ماوازم واژه ای اصیلتر است)

در دوبیتی اول:
تشبیه سیاهیِ چشم به قبر، تصویر چشم های کوچک و چال به اصطلاح «چشم های به قبر افتاده» را به ذهن می آورد که در لکی به طنز «کُنا کُچک چَم» گفته می شود. لذا این تشبیه/تصویر تا حدی با روح و پیام شعر(زیبایی معشوق) نمیخواند.

در دوبیتی سوم:
پارچه یا هر چیز پاره شده را با «درزن هچین» (نخ و سوزن) می دوزند. اما چیز«پویترکیا» (پوسیده) را زیاد نمی شود دوخت و دوز کرد باید یه حیلتی دگر ترمیم کرد. مثلا اگر دل به «حریر پاره شده» یا «لاله ی چاک شده» تشبیه میشد، «درزن هچین» تناسب بیشتری داشت.

در دوبیتی پنجم:
در مصرع «خَمِت بار کَجَه، إ جا نمه چو» ظاهراً باید کچ باشد، چون قدیمترها می گویند کچ مثلا کچِت بای یا کچ تَرّون بای.

اگر با نام مستعار آمده ام، صرفا به جهت این است که از اهالی شعر نیستم و لذا اصولا چندان مجاز به اظهار نظر نباید باشم.

بعضی وقتا دلم واسه همه مردم دنیا میسوزه که شعر لکی و لری نمیفهمن