پاتوق هنری و نمایشگاه مجازی ۴ / مرگ نقاش سنت شکن / لوسین فروید

ممنون استاد ،واقعا حالت درونی هر پرتره در تصویرها به خوبی نشان داده شده و حس خاصی به بیننده میده.
برای من که اینطور بود. . .
مخصوصا بافتها که به خوبی روی تصاویر تاثیر گذاشته بودن.

اگراستاد براستی خردمند باشد،ازما نمی خواهد که به خانۀ معرفت او داخل شویم،بلکه ما را به آستان اندیشۀ خودمان بار می دهد.به نقلی دیگر استاد خردمند دانه ای در درون افکار ما نمی کارد،بلکه دانه های ما را می رویاند.
«اندیشه واحساس»شاهکارهای هنری را بوجود می آورد و درج شاهکارهای بزرگان شهیر جهانی که با انتخاب و درایت استادحسین پور همراه بوده،میتواند جویندگان را به حقیقت هنر نزدیکتر سازد
_________________________________________________________________________________
«دیـــویـــد هاکنی» بـا طـعــم «لــوســـیـــن فروید»
فروید و خانواده اش در سال ۱۹۳۳ و برای فرار از دست حزب نازی به انگلیس اسباب کشی کردند و در سال ۱۹۳۹ ملیت انگلیسی را پذیرفتند. او تحصیلات خود را در مدرسه هنر لندن و دیگر مراکز معتبر هنری انگلیس پی گرفت. نقاشی های نخستین او ترکیب سورئالی از همنشینی گیاه و انسان در فضایی غیر معمول است. سوژه های او عموما مردم هستند، خانواده ، دوستان ، دلدادگان و بچه ها . به گفته او موضوعاتش نوعی شرح حال خود است با همه خاطرات ، امید ها ، شهوت و درگیری ها. او می گوید : من از مردم نقاشی می کنم نه دقیقا آن طور که به نظر می رسند بلکه آن طور که می توانند باشند. او یک سری نقاشی چهره از دوستان نقاش خود از جمله فرانسیس بیکن و دیوید هاکنی کشیده است. دیوید هاکنی و لوسین فروید در سال ۲۰۰۲ یکی بعد از دیگری در سال ۲۰۰۲به عنوان مدل درمقابل یکدیگر قرار گرفته تا پرتره ای از یکدیگر تهیه کنند.لوسین فروید برای پرتره دیوید هاکنی ۱۲۰ ساعت را در جریان یک مدت سه ماهه وقت صرف کرد تا این نقاشی (نمایشگاه مجازی۴/مرگ نقاش سنت شکن/تصویر۶) را به اتمام برساند اما دیوید هاکنی برای کشیدن تصویر دوست خود فقط سه ساعت و نیم وقت صرف نمود. لوسین فروید شناخته شده ترین نقاش معاصری است که از سبک سنتی بازنمایی بهره می جوید و از سال ۱۹۴۹ تا ۱۹۵۴ به عنوان استاد راهنما در دانشگاه اسلید لندن مشغول به کار بوده است.
_________________________________________________________________________________
اقیانوس ذهن : درآمدی بر روانشناسی هنر
در مکتب روان‌شناسی دکتر کارل گوستاویونگ یکی از شاخص‌ترین روان‌شناسان جهان، روان انسان از سه بخش اساسی تشکیل شده است،
الف) خودآگاه یا ego
ب) ناخودآگاه فردی personal unconscious
ج) ناخودآگاه جمعی یا همان collective uncordcious
ما بسیارهمه اعمال و رفتار خود را ناشی از ذهن خودآگاه می‌دانیم البته اعمال و رفتار ما در خودآگاه پردازش می‌شود و موجب تحرک عضلات و فعل می‌شود ولی باید دانست که بخش مهمتری در روان‌ انسان به نام ناخودآگاه وجود دارد که در حکم اتاق فرمان می‌باشد و بسیاری از اعمال به خلاء ارادی ما تحت تسلط و اراده ناخودآگاه است. ناخودآگاه برخلاف خودآگاه شبیه یک اقیانوس پهناور با تداومی کامل است که تا اعماق امتداد دارد ناخودآگاه ماهیتی کاملاً ناشناخته دارد و فرآیندهایش همیشه از طریق خودآگاه و اصطلاحات خودآگاه بیان می‌شود. در واقع فرمان زندگی ما انسان‌ها به دست اوست. محتویات ناخودآگاه از دو منبع تأمین می‌شود. الف) داده‌های سطح خودآگاه که پس از پردازش مستقیماً به ناخودآگاه فرستاده می‌شود و در سطح خودآگاه فراموش و در سطح ناخودآگاه باقی می‌مانند. ب) محتویات مربوط به ناخودآگاه جمعی. ناخودآگاه جمعی عمیق ترین سطح روان است که کمتر از سایر سطوح دست‌یافتنی است و از نظر منتقدان ناهشیار جمعی عجیب‌ترین مفهوم یونگ است. او معتقد است نوع انسان به صورت جمعی به عنوان یک گونه، تجربیات گونه انسان و پیش از انسان را در ناهشیار جمعی اندوخته می‌کند و این میراث از هر نسل به نسل جدید انتقال می‌یابد و مخزن قدرتمند و کنترل‌کننده تجربیات نیاکانی ماست. یونگ شخصیت هر فرد را به گذشته نه تنها کودکی بلکه به تاریخ هم ربط می‌دهد مثلاً انسان‌ها استعداد دوست داشتن عدالت و خوب دانستن عدالت را در همه زمان‌ها و مکان‌ها به عنوان یک مفهوم مشترک از نیاکان خود به ارث می‌برند و یا اینکه ما ایرانی‌ها ویژگی قهرمان‌پروری را از نیاکان به ارث برده‌ایم. نکته حائز اهمیت این است که ظرفیت ذهن خودآگاه بسیار محدود است و انسان به ناچار پس از مدتی وقایع را به دست فراموشی می‌سپارد. این نوع فراموشی در قسمت خودآگاه ذهن پدیده‌ای طبیعی و لازم است که اجازه می‌دهد ادراک‌ها و انگاره‌های تازه‌ای در ذهن شکل بگیرد و اگر فراموشی رخ نمی‌داد ذهن خودآگاه چون انباری سرشار از انگاره‌های کهنه و نو آنقدر اشباع می‌شد تا توانایی تحمل را از دست می‌داد. علاوه بر همه اینها ضمیر ناخودآگاه در روان‌شناسی دکتر یونگ دارای قدرت اعجاب‌برانگیز دیگری نیز هست. همان‌گونه که محتویات ذهن خودآگاه می‌تواند در ناخودآگاه حفظ و بایگانی شود محتویات جدیدی که هرگز قبل از این در خودآگاه نبوده‌اند نیز می‌تواند از ناخودآگاه سربرآورد. پس ناخودآگاه تنها مأمن گذشته ما نیست بلکه سرشار از جوانه های وقایع روانی و انگاره‌های آینده ما هم می‌باشد. انگاره‌های جدید و آفریننده‌ای که همچون جواهری از ژرفای تیره ذهن پدید می‌آیند و بخش بسیار مهمی از روان نیمه خودآگاه را اشغال می‌کنند. بسیاری از فلاسفه، هنرمندان و حتی دانشمندان قسمتی از بهترین انگاره‌های خود را مدیون الهام هایی هستند که به ناگاه از ناخودآگاه‌شان سربرآورده، استعداد دستیابی به رگه‌های غنی این جوهر و تبدیل مؤثر آن به فلسفه و ادبیات، موسیقی و یا حتی کشف علمی را معمولاً نبوغ می‌نامند. مثلاً پوانکاره ریاضیدان و «کدکوله» شیمیدان اعتراف کرده‌اند که کشفیات مهم‌شان به یاری نمایه‌های ناگهانی برخاسته از ناخودآگاه‌شان صورت گرفته است. البته ما در زندگی روزمره هم بسیار به این موضوع برخورده‌ایم. زمانی که چیزی به نظرمان می‌آید که قبلاً هرگز به ذهنمان خطور نمی‌کرد و راهگشای بسیاری از مشکلات ما نیز هست همین قدرت آفرینندگی ضمیر ناخودآگاه است. این نظریه (قدرت ناخودآگاه) قبل از دکتر یونگ توسط فروید به صورت ناکامل بیان شد و آندره برتون تحت تأثیر فروید درصدد تأسیس مکتب سوررئالیسم در ادبیات در سال ۱۹۱۴ برآمد. اما یونگ اینجاست که یک قید بجا و عاقلانه به نظریه برتون می‌زند و سبب شکل‌گیری مکتب هنری سوررئال می‌شود. او معتقد است که نباید نقش مهم خودآگاه را در خلق هنر نادیده گرفت و آن را به کلی نفی کرد. او صراحتاً بیان کرد خودآگاه کلید ارزش‌های ناخودآگاه است و تنها در صورت کنش متقابل خودآگاه و ناخودآگاه است که ناخودآگاه قادر خواهد شد ارزش‌ها را نشان بدهد. او خاطرنشان کرد که ناخودآگاه چون طبیعتی بکر و دست نخورده است و همانند طبیعت آنچه را که در خود دارد سخاوتمندانه به کار می‌گیرد اما اگر به حال خود رها شود و خودآگاه واکنشی نسبت به آن نشان ندهد ممکن است همان طبیعت داشته‌های خود را ویران کند و طرف منفی و ویرانگر خود را بروز دهد و دیر یا زود به تباهی کشانده شود. البته یونگ خود می‌گوید: «اثر هنری به سان یک موجود زنده درون ذهن هنرمند رشد می‌کند و پس از عرضه بر همگان از آفریننده‌اش منتقل می‌شود» ولی این نکته مهمتر را هم بیان می‌کند که هنرمند در طول زمان همواره سخنگو و وسیله روح دوران خود بوده و همانطور که هنرمند ناخودآگاهانه به ویژگی‌ها و ارزش‌های دوران خود شکل می‌دهد ارزش‌ها و ویژگی‌های موجود در خارج که وارد خودآگاه او می‌شوند نیز متقابلاً به هنرمند یا جوهره اصلی هنر او یعنی ضمیر ناخودآگاهش شکل می‌دهند. هدف هنرمند سوررئالیست بیان پندارهای درونی انسان و پس‌زمینه معنوی زندگی و جهان است. در تابلوهای نقاشی انتزاعی فرا واقع‌گرایی یا همان سوررئالیستی هر چه واقعیت عینی عمیق‌تر از میان رفته باشد تابلو محتوای نمادین خود را بیشتر از دست می‌دهد زیرا نمادهایی که پیش از این مکتب در تابلوها به کار برده می‌شد هر کدام دلالت اشاره به واقعیتی در جهان عینی می‌کردند اما در تابلوهای انتزاعی ناب از دنیای شناخته شده خارج اثری نیست. همچنین چیزی برای ایجاد پل به سوی ناشناخته‌ها وجود ندارد ولی از سوی دیگر این تابلوها مفهومی پنهان را در خود دارند درست مانند تابلوهای رامبراند که کاندینسکی درباره‌اش می‌گوید: «آنها در ابتدا کاملاً مخفی و تنها با گذشت زمان اول به طور نامفهوم و نامطمئن خود را به بیننده بسیار با دقت نشان می‌دهند و بعد با قدرت مرموز و فزاینده‌ای بیشتر و بیشتر منعکس می‌شوند» زیبایی‌شناسی سوررئالیستی ادعای کشف حقیقت را دارد یعنی می‌گوید که حقیقت پنهان را بازمی‌شناسد حقیقتی که پشت جامه‌ای از دروغ‌ها و نیرنگ‌ها، مقاومت‌ها و پنهان‌کاری‌ها نهان شده است و به قول فروید همگان در رویارویی با حقیقت نهانی روان خود، خود را در جامه‌ای از دروغ‌ها می‌پوشانند، سوررئالیست‌ها نه فقط ادعای کشف حقیقت بلکه مدعی شناخت و ارائه شکل درست هستی نیز بودند. دکی ریکو نقاش ایتالیایی و پایه‌گذار سبک نقاشی متافیزیک می‌گوید هر شیئی دو جنبه دارد یکی جنبه‌ای که عمدتاً همه آن را می‌بینید و دیگری جنبه شبح‌گونه و متافیزیکی که تنها معدود از افراد آن هم در لحظه‌های بصیرت متافیزیکی قادر به دیدن آن هستند و یک اثر هنری باید بیانگر چیزی بیش از شکل ظاهری خود باشد. به هر حال اگرچه سبک سوررئالیسم بعدها توسط والتر بنیامین نقد شد ولی باید اعتراف کرد که هیچ انسانی نمی‌تواند از جاذبه سوررئال‌ها خلاص شود و هر کس که شور رهایی را در جان داشته باشد در دنیای شگرف سوررئالیست‌ها جاذبه‌ای رازآمیز و نوستالژیک را می‌یابد.