قدر دانی و تشکر – محمد حسین آزادبخت

———————————————–

قدر دانی وتشکر

محمد حسین آزادبخت

———————————————–

وظیفه خودم می دانم از مسئولین سایت میرملاس نیوز و از دوست ارجمندم آقای حسین پور به خاطر زحماتی که کشیده اند تا این نمایشگاه مجازی را فراهم کنند سپاسگزار باشم. هنرمند دوست داشتنی آقای حسین پور با پشتکاری ستودنی و ابتکارعرصه ای نو برای ارتباط تنگاتنگ گشوده است تا آنانی که در وادی هنر پرسه می زنند، گذرشان به این ایستگاه مجازی بیفتد و اطراق کنند. این ایستگاه مجازی قطعا تبدیل به پاتوقی برای گفت و گو خواهد شد.مبادله فرهنگ رایجترین کالایی است که دراین گونه پاتوق ها معامله می شود. گفت و گو بده بستانی است داوطلبانه که بازاراین پاتوق ها را گرم می دارد. گفت و گو اولین تعاملی است بین دو انسان که می خواهند جهان پیرامون خود را آنگونه که دریافته اند بیان کنند. تحمل شنیدن حرف مقابل به رسمیت شناختن او به عنوان انسان دیگری است. انسانی که آنگونه که خود می خواهد جهانی را که در آن زندگی می کند، تفسیرکند و من هم  جهانی که هردو در آن زندگی میکنیم که خود می پندارم تفسیر می کنم. من و او هر دو در یک جهان که هر کدام در آن سهم برابر داریم به هم گفت و گو خواهیم کرد.

من بسیارخوش شانس هستم که دوستان اجازه داده اند اولین کسی باشم که بساطم را در این گذرگاه مجازی پهن کنم. افتخار می کنم که در این پاتوق جا خوش کرده ام تا از ابراز محبت دوستان سیراب شوم. از همه عزیزانی که درباره من مطلب نوشته اند و یا کامنت گذاشته اند تک تک سپاسگزار باشم. مخصوصا فرهیخته گانی چون سرکار خانم هنگامه غضنفری و مهندس سپهوند قدردانی می کنم از هنرمند بزرگوار ایرج رحمانپور دوست سالهای خاکستریم علی بالنگ، شاعر واژگان فراموش شده کرم دوستی، فرهیخته فرهنگی فرهاد ابدالی، نمونه ای از شعور ودانایی سیف اله غضنفری، پسرخاله ای دوست داشتنی ام علیرضا و برادرم لطیف و روزنامه نگاری که حضورش در همه عرصه ها رشک برانگیز است. حشمت اله آزادبخت در حدی که در وصف نمی گنجد سپاسگزار باشم. لازم می دانم پیشا پیش ازبسیاری عزیزان که کامنت می گذارند و اظهار نظر نموده اند پوزش بخواهم، چون به خاطر عدم تسلط کامپیوتر و انگشتانم که با صفحه کلید یاغی است، نمی توانم به تک تک مخاطبانم پاسخ بدهم، شاید عدم همسازی هم نسلان من با کامپیوتر درد مشترکی است که بسیاری از ما به آن مبتلا هستیم. بسیاری از هم نسلان باید با حسرت بنشینیم و فقط کامنت ها را بخوانیم و گاهی با همکاری فرد دیگری شاید چیزکی بنویسم.