شهر من (۱)
شب، پیش رو قـد راست کرده ، زهــر دارد زخمــی بـــه عمــق چـالــه های شهـــر دارد
خورشیــد بر بــام است اما شب امیــر است روز است و در دهلیـزهای شب اسیـــر است
عادی ست اینجـــا شیشه های پر ز سوراخ پشــت همیــن انـدیشــه هــای پـر ز ســوراخ
این کشتی بی لنگر تــوفان به جان چیست؟ این زخم زنده ، این تن بی خانمــان کیســت؟
این مأمــــن نـــا امن گـــــرد و خاک بـر سر این سیخ و سنجاق و تل و تریــاک بـــر ســر
این چیست؟این شهرست یا قهرست یا زهر؟ شهر است یا برداشتــی مــوهوم از شهــــر؟
این ” کوچــه داغ ” زخمــیِ مارش گــزیده این سنــگلاخ تشنــــه ی رنــگش پــــریــــده
ایــن رفتـــه از یــــاد غریب هیــچ در مشت ایـــــن آسمــــان جـــل خـانه ی آوار بر پشت
شهر است این؟ نه!واقعن شهر است یا گور مــــردانه ایــن شهر است یا بیغوله ای کور؟
این شهر خسته ،مـادر صــدها شهیــد است این شهر، آن شهر شهیــدان رشیـــد اســت؟
کـــم کارگــــرهــا دور میـــدانش نشستـــه ؟ همچون عـدد بـــر ساعت در هــــم شکستـــه
مـــن درد دارم ، درد دارم ، درد دارم هـمشهـــریـــانــی خـسـتـــه و شبـگـــرد دارم
حس ســـرنگـــی کهنـــه را دارم که تنـهــــا افـتـــاده روی زلــــف مـغــمـــوم چـمـــن هــا
حس ســـرنگـــی کهنـــه و صد بار مصرف حس سرنگـی که تـوانــش رفـتــــه از کــــف
احساس سیخـــی سوختـــه در جـان لــــوله در کـــــوره هـــــای آجــــــر راه کــتــــولـــه
ای بخــت های خــواب در دامن ! نخـوابیــد فرهنـگ بـایــــر مانــــده اش را بـاز یـابـیـــد
شهــر هنـــر در انــــزوای خــویش مــــرده شهــــر هنــــر در کـوچـــه ی تشویـش مرده
شهـــر هنـــرمنـــدان کنـــج غــــم گـــزیـــده شهــــر شعــــور شـــاعـــران زخــــم دیـــــده
شهر قلم مــوی نحیــف و ســــاز ناکــــــوک شهــــــر نـمـایــش کنــج سـالـن های متـروک
شهــــــر رگ پوکیــــده از تـــزریق خونـــی شهــــر شـکـستــه ! شـهــر نستعـلیـق خونی
شهـــر عمیقـــاً در عمیقــاً زخـــــم خـــورده شهــر نمــی دانـــم کجــای نـقـشـــه مـــــرده
از مـا چه بر جـا مانــده جـز یک پای خسته؟ ویــــرانـــــی یــک تــــازه آبــــاد شــکـســتـــه
از ما چه بـر جــا مانـده جـــز یک مشت پینه انـگـشـت در انـگـشـت در انـگـشـت پـیـنــــه
مـایـیــــم و یـک دارایــی از دســــت رفـتـــــه پایــی ازیــن غــربـت بـه آن بــن بسـت رفته
ایـن کــوره راه پیــر تنهــا کـوهـدشت اسـت
ایــن خستــه ی دلگیــر تنهـا کوهدشت است
ای شهر من! شهـری که مـــال من نبـــودی شهر هـــزاران مــــرده ی امــــا عمـــــــودی
شهـــر نفــــس گیــــر ســـراشیـب خـمـیـــده شهـــــر معمـــا گـــونـــه ی در خــود خـزیده
شهــر جوانـان غیــــــور گــــــرز و چاقـــــو شهر پــر از اندیشـــه ی پـــا پـــس کشیــــده
شهـــر بــرای لقمــه ای نـان زخــم خــورده شهـــر ” سعـادت ” مرده ی ” آوار ” دیــده
ای دایـــه ی صــورت بـه شیــون خو گرفته شهـــــــر ســـراســـر بخـــت هــای بو گرفته
شهــــر شـــریـف کفــــش های پـاره پـــوره شهـــــر شـمـــــار چشـــــم هــــای آبغـــــوره
چیــزی بــرای مــا نــــداری جــــز نـــــداری شهـــر خمــــاری در خمــــاری در خمــــاری
پـس کـی مداوا می شــوی ای زخم بد خیم؟ تــا چـنـــد بـایـــد آب در هـــاون بـکـوبـیـــم ؟
تــا کـــی هنــــر تــابوت هم گیـــرش نیایـــد تــا کـــی ” نــدانــستــن ” بــزایـد در بــزاید؟
ایـن کــوره راه پیــر تنهــا کـوهـدشت اسـت
ایــن خستــه ی دلگیــر تنهـا کوهدشت است
شهر صـــدور کارگـــــر با ســــرعت نــــور شهـــــر وفـــــور واردات گـــــرز و وافــــور
شهــــر مقــــــام بـــرتـــر بیکـــاری و فـقـــر إنــد سکــــوت و آخــــر بیـکــــاری و فـقـــــر
شهــــر پــر از پستــی بلنــدی هـای عشقـی شهـر شهیــر دستـــه بنــــدی های عشقــــی
شهــر دو ساعت چنــد ســرعت گیـــر تــازه شهــــــر بـــه دنبـــال کمــــی تـقـدیـــر تـــازه
شهــر “سلحشــور” و “غیـور” دست خالی درگیر صــدها کوچـــه ی بـــن بـسـت خالـــی
شهـــر از اینجــا رانـــده ی دنــدان شکستــه شهـــــر از آنجــــا مـانـــده ی اقـبـــال بستــه
شهـــر نمـــاد گــــرزهــــای جــــورواجـــور زیبـــا تـــراش نا تــــراش تلــــخ در شـــــور
طـــرحی طـــریقـــی تحفــه ای توری طنابی جــوری جنابــی جانبـــی جهــــدی جوابـــــی
کــاری کلیـــدی کلـــه ای کفشـــی کلاهـــــی پیکـــــی پــرنــدی پـاسـخــی پشـتـــی پـناهـی
بـــرگـی بـــری بـــرنــامــه ای بـاری بهاری چشمی چراغـی چــاره ای چتــری چنـــــاری
ایـن کــوره راه پیــر تنهــا کـوهـدشت اسـت
ایــن خستــه ی دلگیــر تنهـا کوهدشت است
***
مرتضا خدایگان