۷ رباعی از شاعران ناشناخته ی سبک هندی

^[1]

۱

ای باد صبا! طرب فزا می آیی

از طوف کدامین کف پا می آیی؟

از کوی که برخاسته یی؟ راست بگو

ای گرد! به چشمم آشنا می آیی!

(آقا حسین خوانساری)

۲

دور از رخ تو که دور بادا ز نگاه

چاک است سراپای دل از خنجر آه

در لشکر مژگان همه شب خونریزی ست

با آنکه به هم نمی رسند این دو سپاه!

(طالب آملی)

۳

خون گشته مرا ز هجر یاران، دیده

زین غم شده چون ابر بهاران، دیده

گر دست به من زنند می ریزد اشک

مانند درخت های باران دیده!

(قپلان بیک)

۴

شوخی که گسسته بود پیمان از من

بنشست برم، کشیده دامان از من

چون بوی گلی که با صبا آمیزد

هم با من بود و هم گریزان از من!

(ابوالحسن فراهانی)

۵

می کرده ز اختلاط مردم سیرم

از غصه اگر می نخورم، می میرم

گیرد چو غم دهر گریبان مرا

من نیز گلوی شیشه را می گیرم!

(ضیاء قزوینی)

۶

دردا که فراق، ناتوان ساخت مرا

در بستر ناتوانی انداخت مرا

از ضعف چنان شدم که بر بالینم

صد بار اجل آمد و نشناخت مرا!

(شوقی ساوه یی)

۷

آنم که ضعیف و خسته تن می آیم

جان بسته به تار پیرهن می آیم

مانند غباری که بپیچد بر باد

پیچیده به آه خویشتن می آیم!

(محمدرضای خواجه)

…

 با سپاس از شاعر خوب هم استانی،  میثم محتشم ^[2]