پیمان رجبی / میرملاس نیوز :
جنگل از خواب ما می سوزد
هرچند آمار جنگل های در دست کاشت لرستان در فاصله سال های ۸۹ تا ۹۰ تغییری نکرده است وهمان آمارتکراری ۱۲۴۰ هکتاری است، اما تجربه و تحقیق بیانگر شرایطی متناقض نماست. عوامل طبیعی مانند ریزگردها و خشکسالی منجر به آتش سوزی در کنار نبود امکانات و مسائل مصنوعی مانند آموزش نیافتگی و فرهنگ ساخته نشده، دغدغه های فراوانی در خصوص حفظ محیط زیست به عنوان سرمایه ای ملی و ایجاد نگرش مسئولانه به قضایا را متوجه اذهان عمومی می سازد. همگان سال گذشته را به یاد دارند که ۹۰مورد آتش سوزی های بزرگ و کوچک به جان جنگل های استان افتاد و تنها در یک مورد ۹۰۰ هکتار از جنگل های پلدختر دچار آتش سوزی شد. اما آمار همچنان همان است که بود.
ایران در سال ۲۰۰۸ در میان ۱۴۹ کشور جهان در شاخص عملکرد محیط زیست جایگاه شصت و هشتم قرار دگرفت. این در حالی است که معضل چالش های اصلی محیط زیست ایران شامل هدررفت انرژی آلودگی هوا آلودگی آب و تولید انبوه زباله بوده است. خسارت مالی ناشی از بی توجهی به محیط زیست در همین سال رقمی نزدیک به ۴۰۰ میلیارد تومان بوده است. اما خسارات واقعی رقمی بسیار جدی تر و فراتر دارند. در لرستان با توجه به توپوگرافی خاص منطقه، منابع سرشار،تنوع اقلیمی و به واسطه قرار گرفتن استان در زاگرس میانی ذخایر گرانبهای زیست محیطی سرمایه بی بدیل خدادادی است که در جای خود از ارزشمندترین ذخایر زیست محیطی کشور محسوب می شود. حجم بالای جنگل های زاگرس مانند بلوط و افرا و سایر گونه ها در استان واقع شده است که در حال حاضر به خاطر نبودن فرهنگ لازم ودیگر کوتاهی ها در حال نابودی است. آژیر قرمز خطر به خاطرتخریب محیط زیست به صدا درآمده است و این نگرانی به طور جدی وجود دارد.
آمار ها نشان می دهد در سال ۸۹ تولید زغال ۹۹/۱۵ تن بوده است و در سال ۹۰ این آمار به ۶۷/۲۱ تن رسیده که نشان از افزایش معناداری است.
از این آمار می توان به رقم سوختن جنگل های بی ناجی پی برد. جمع موارد آتش سوزی جنگل ها و مراتع در سال ۸۹ ، ۷۵/۲۰۹۱ هکتار و در سال ۹۰ ،۲/۶۲۰۴ هکتار بوده است.
در بسیاری از اماکن طبیعی لرستان مانند « مله شوونو» که با توجه به عبور جاده ارتباطی از میان آنها باید نمادی از جنگل های استان باشند به ندرت می توان یک تنه درخت بالغ در آن یافت. درختان این منطقه و بسیاری مناطق تفریحی دیگر همه و همه نهال هستند و متاسفانه با ورود گسترده افراد بدون آموزش قبلی و هنجار فرهنگی ایجاد نشده به این مناطق تفریحی دستخوش تخریب قرار گرفته اند. کشاورزی سنتی و دامپروری سنتی از سویی دیگر این هجمه را دو چندان می کند. چوپان ها و اهالی بومی مناطق می بایست آموزش داده شوند تا بدانند اولین وضعیت تکثیر درختان رشد نهال در اثر افتادن دانه به روی خاک است و نباید این بخش از گیاه توسط دام خورده شود که در نوع خود ضرر بزرگی به طبیعت است. خوشبختانه قشر مقصد بسیار آموزش پذیر هم هستند و کافی است بسته هایی آموزشی در این راستا تدارک دیده شوند و در اختیار آنها قرار بگیرد.
نمونه دیگر را بخوانید. در یکی از روستاهای بخش پاپی حدود۴ هزار تنه درخت بریده شده جلوی خانه های روستایی تلمبار شد. اگر نفت مورد نیاز این روستا از سوی دولت تامین شده بود به طور مسلم این همه درخت هیزم آتش نمی شدند.
این ها همه در حالی است که تلاقی فرهنگ اصیل ایرانی و تعالیم عالی اسلامی و کتب ادبی فاخردر کشور ما می بایست به حفاظت و حرمت کردن محیط و منابع طبیعی زیستگاه مان منجر شود و هر برگ درختی دفتری به معرفت کردگار باشد نه آتشی به جان خود طبیعت.
البته نمی توان از نقش پر اهمیت قانون گذار در این خصوص نیز غفلت ورزید. ضعف قانون و قوانین منسوخ و نخ نمایی که مصوبه هایی به جا مانده از سال ۱۳۴۱ هستند، این عملکرد اشتباه را دامن می زدند. مسلم است که قوانین بازدارنده می توانند در بسیاری از موارد حجت آخر باشند.
