آسیب شناسی انتخاب در کوهدشت

تائید می کنم.

سلام سلیم عزیز آریستوکراسی به نظر من تجویز خوبی نیست چرا که باز مائیم و نخبگان گرفتار در چنگال سنت ها …

و حالا تکمله کلام باید عرض شود سلیم جان ما نباید خیلی خوشبین به این مطلب باشیم که کسی از نسل قدیمی بتواند از آرمانهای سرکوب شده ما دفاعی جانانه به عمل آورد چه اینکه این افراد هم با خواستگاهی یکسان از وطنی برخواسته اند که مدرنیته گناهی نابخشودنیست !

بجای کارشناس مدیریت فرهنگی صحیح این بود …مینوشتی ..کارشناس افکار درهم

بجای کارشناس مدیریت فرهنگی صحیح این بود مینوشتی…کارشناس مدیریت افکار درهم

فقط “””ملکشاهی”””

درودبرمیرسلیم.دلم برای خودمان تنگ می شود….
مابدین در نه پی حشمت وجاه آمده ایم ازبدحادثه اینجا به پناه آده ایم

همین شاعران و روشنفکران شبیه شماست
که کمیت را در عکسهای انتخاباتی پر می کنند
میتوانی مرور بکنی بر عکسهای همایشهای همین سایت میر ملاس تا ببینی که
…………………..
تو رو خداامین ازادبخت جان!
اینو نگه دار این کامنتو تو رو خدا.

.

سلام مفهومش قشنگ وکامل بود اما کاش با زبان خودمونی تر مینوشتیش تا بقیه هم درک کنن مطلب رو

حرفهای قلمبه ای بود اصلاً عامیانه نبود فکر کنم فقط خودت فهمیدی چی گفتی ….

همینه دیگه: فقط بلدیم به هم بپریم! حالا که چند نفر پیدا شدن تحلیل کارشناسی می کنن ما مسخره شون می کنیم… تا وقتی اینجوری هستیم بایدم کوهدشت اینجوری تو لجن باقی بمونه…
…….

آقای کارشناس ما یه روزی دم از پست مدرنیسم می زد و ناگهان سر از ستاد آقای ………..در آورد و حالا آسیب شناسی می کنند این انتخابات را

خداحافظ تا ۴ سال دیگر . شاد باشید و ابام بکام باد

خوب مردم

در جواب اقای مهدی باید بگم؟مگه شما با این آدما نشست و برخاست کردین که می تونین راجع بهشون قضاوت کنین؟اگه نکردین پس حق اظهار نظر در مورد شخصیت این افرادو ندارین ولی اگه داشتین پس یا از خودشون هستین یا آدم دورویی هستین

از لحاظ مضمونی و مفهومی که باید بگویم پر بود از سواد و آگاهی و اطلاعات. اما از لحاظ نگارشی جای نقد دارد. یک نویسنده وقتی چیزی می نویسد به دو چیز مهم دیگر غیر از خود آن چیز که می نویسد می اندیشد. اول اینکه چگونه بنویسد که مخاطب را اغنا کند و دوم اینکه چگونه بنویسد که خود را ارضا کند. قسمت اول را کاری نداریم. اما نویسنده زمانی که با نوشتن می خواهد به تمایلات درونی خود پاسخی بدهد، خواه ناخواه سعی می کند جوری بنویسد که همگان متوجه شوند که او از روی سواد و آگاهی این چیزها را می نویسد. در واقع نویسنده در حین نوشتن، یک گوشه چشمی به برخی اطرافیان خود نیز دارد و می خواهد به آنها بفهماند که چقدر در آن زمینه مطالعه کرده و تمام مکاتب و سبکها و جنبشها و نظریه ها و و و و را خوانده و دارد بر اساس آنها متن خود را خلق می کند. این البته نمی تواند عیب باشد. تقریبا تمام نویسنده ها این احساس را در هنگام نوشتن دارند! اما مهم آن است که بتوانی این احساس را کنترل کنی و جوری نشود که ساختار و مفهوم و زمان و مکان و زبان و مضمون و همه چیز را در خدمت بروز دانایی های خود قرار بدهی. می توان با اندکی تامل، پس از اینکه یک چیزی نوشتی، آن را بازنوشت و بازنوشت کنی تا حدی که هم مخاطب را اغنا کرده باشی و هم خود را ارضاء.
در این مقاله، برای لحظاتی، متن از تعادل خارج شده و قصد متقاعد کردن برخی مخاطبان موردنظر نویسنده را دارد و همین امر باعث می شود که عموم مخاطبان از قاعده متن خارج شده و دچار سرخوردگی و دلزدگی شوند.
همچنین از نویسنده انتظار می رود پس از یک عمر خواندن و نوشتن، مخاطب خود را بشناسد و به یاد بیاورد کجا و برای چه کسانی می نویسد. اگر شما در مورد “رد پای پلی فونیک در آثار داستایوفسکی” مطلبی بنویسید، حق دارید هرچقدر می خواهید در این زمینه، تخصصی بنویسید چون فقط یک سری مخاطب خاص دارید. اما زمانی که می خواهید از یک پدیده اجتماعی-فرهنگی (مثل انتخابات) بنویسید که اکثر مخاطبان آن کسانی هستند که نه با رساله سیاست و اخلاق افلاطون آشنایی دارند و نه می دانند هگل چه چیزی را امر والا تلقی می کند، شما دیگر آن نویسنده تخصصی تخصصی نیستید. شما تبدیل به یک نویسنده تخصصی با نگارشی عمومی هستید. باید مدل عمومی شده امر والای هگل را در متن بیاورید نه آن چیزی را که فقط فلسفی ها و تعداد اندکی از شاعران و اهالی کتاب و هنر می دانند.
در کل این مطلب روشنگرانه حاصل مطالعات فراوانیست و حیف است به خاطر چند واژه ناآشنا برای چند نفر، ارزشهای آن را نادیده بگیریم.شخصا از تحلیل شما استفاده کردم. دست مریزاد جناب آقای خدایگان

bad nabod

ممنون از شما به خاطر مقاله ی پر محتواتون
البته این مقاله ها شمشیر های دو لبه ای هستن که یا مخاطب ازش خوشش میاد یا بدش میاد چون چیزی دستگیرش نمیشه
باز هم سپاس

ممنون
دست مریزاد

دورودبرشماجناب خدایگان عزیزم خودت رابااین ملت سنت پرست خسته نکن