شعر بومی – مریم کولیوند

…

دِلِم هر جا مَچو ویر ئر نِهاتَه     (دلم هرجا میرود روبه بدبختی است)

دلی پِر دیرم ئژ ئی کارِساتَه      (دلی پر دارم از این کار و بار)

نِمَزونِم قِـلَم ئه چـاره نیـسه        (نمیدانم قلم چاره نویس(خداوند))

چَه نیسونی گه بازارم کِساتَه    (چه چیز نوشته که بازارم بی رونق است)

نِمَزونم گََنیم ئر حاله کی کِرد؟!  ( نمیدانم در حق چه کسی بدی کردم؟)

گه وه مرگِم خَوشالن ئی وِلاته  (که همه آرزوی مرگ مرا دارند)

ئی دوره؛ دورِ ناپـِـرســای درده  (در این دور و زمانه عجیب که درد بیداد میکند )

خُصه بیری ئو دَنگ نی وَ صِلاته ( غصه بخوری و صدایت در نیاید به صلاح توست )

دسه شیرین وره دَم هرکه مَنی(دست شیرین را به دهان هرکس می بری(خوبی می کنی))

مووه ئاگر؛مَکوی ئه نوم ولاته  ( آتش می شود؛ و در دنیا می افتد)

نهاته موشِنه یه؛ نه خَم و خار   (بدبختی به این می گویند نه به سختی های روزگار)

گه مَردی مِردیه وِی هَنِساته    (که مردانگی در این روزها مرده است)

چوین ئر مَردی بمنا مه نِموتم (چون اگر مردانگی نمی مرد من نمی گفتم)

دلم هرجا مچو ویر ئر نهاته    (دلم هرجا میرود روبه بدبختی است)

…

مریم کولیوند