[1]
فریبا مرادپور / میرملاس نیوز :
ما زنیم،مازنده ایم
به رغم همه ی حقوق از دست رفته ای که طی قرن ها در اکثریت قریب به اتفاق جوامع انسانی از زنان و دختران به یغما رفته و به فراموشی سپرده شده است اما سال هاست صدای زنان از پستوی خانه ها بر آمده و به مطالبه ی خواست های به حق و انسانی خود با شهامت و شجاعت برخاسته اند.
با همه ی صراحت متون دینی و آموزه های مبتنی بر وحی و نیز میثاق جهانی حقوق بشر دریغا که هنوز هم بسا کسانی خود را حتی افضل تر از دین و اجماع جهانی می دانند و از سیره ی پیامبر (ص) و ائمه اطهار تنها مواردی خاص را الگو گرفته اند.
سوالی که این روزها برخی کسان از من می پرسند این است:زن ها از شورای شهر چه می خواهند؟
پاسخ این است:علیرغم همه ی بی مهری ها و رنج ها و آسیب هایی که زنان در طول تاریخ دیده و کشیده اندو در همه ی جنگ و نزاع های بین مردان ،مظلومانه و معصومانه از دم تیغ گذشته اند و در پایان ،نام و افتخار نبرد، برای مردان و رنج و داغ و نعش و گریه برای زنان مانده است ،اما ما امروز به تاوان گذشته به جدال نیامده ایم. ما برای ساختن و آراستن و زیبا ساختن محیط زندگی خود برخاسته ایم ،ما برای بهره مندی از حق زنده بودن و زیبا زیستن دست گشوده ایم.
اگر شهر خانه ی ماست چرا ما در آراستن و پیراستن آن دست نداشته باشیم؟اگر قرار است شهر به شور بنشیند و از شهروندان مشورت بگیرد و کاستی و کژی ها را ببیند و به ساختن بنشیند چرا ما نیمی از ساکنان آن نباید به این شور بیاییم و صدایی برای بیان نظر و نماینده ای برای پذیرش و تایید سرنوشتی که شورا برایمان رقم زده است داشته باشیم؟
آیا اکنون زمان آن نرسیده است تا زنان ودختران در شهری که سال ها خود و فرزندانشان در آن زندگی می کنند و هر روز با تمام وجود همه ی مشکلات و رنج هایش را به جان می خرند ،به حساب بیایند و دیده شوند و از از سلیقه وعلاقه و نظرشان پرسیده شود؟
چرا باید اندک زنان شاغل در شهرداری و سایر ادارات اغلب، شایسته ی گوشه ی پرت دبیر خانه باشند و ودر میان انبوه پرسنل مدیریتی،فنی ،کارشناسی و…عرصه از حضورشان خالی گردد؟
چرا اندک فضاهای حقیر تفریحی،سرگرمی،آموزشی ،فرهنگی و…شهر نمی توانند به زنان و فرزندان ما آرامش ببخشندو در آن ها احساس امنیت و احترام نمایند؟
چرا با وجود حضور زنان در مشاغل و صنف های گوناگون هیچگونه تشکیلات صنفی قوی و قادر به دفاع از حقوقشان را ندارند؟….
ما زنان همان گونه که از بسیاری خواسته های زندگی خود کوتاه می آییم و می گذریم تا خانه و خانواده را به آرامش و آسایش برسانیم ،شورای نامتعادل و آشفته را از مسیر دستور دادن و ریاست کردن و فخرفروختن به دامنه ی خدمت به شهروندان برمی گردانیم.
خواسته ی ما،بدون آلوده شدن به اغراض سیاسی، به حق ،روشن و ساده است:اگر شهر خانه ی ماست ،ما نیمی از ساکنان این خانه ،حق داریم در مدیریتش نقش داشته باشیم.
ما زنیم،ما زنده ایم