کلمات زبان بر اثر تکرار گرد روی شان را می گیرد(ژان کوکتو)
امیرزیدی نژاد / هومیان نیوز : تکرار کلمات در زبان بازی کودکی ما بود. در کودکی واژه ای را آنقدر تکرار می کردیم که در معنی آن شک می کردیم؛مثلا می گفتیم:کبوتر،کبوتر،کبوتر،کبوتر… بعد شکل واژه کبوتر را در ذهنمان تصور می کردیم و از قیافه آن واژه خنده مان می گرفت بازی ما روی واژه کبوتر متمرکز می شد و ما دیگر نمی توانستیم آن کبوتر عینی را که چون شی ای بیرون از ما وجود داشت ببینم یا حس کنیم. دغدغه ما خود واژه بود واژه ای که حالا دیگر اصلا ربطی به کبوتر نداشت و ک ب و ت ر را اگر این طور می نوشتیم شکل سوسمار هم می شد.
این بازی با کلمات یا تکرار کلمات در دنیای سیاست به عمد یا غیر عمد یا با غرض و یا بی غرض بسیار استفاده می شود.کلمات زبان در بند خصلت های آدمی است مثلا یک روحانی با خصلت خودش از واژه ها استفاده می نماید و یا یک هنرمند با خصلت خودش ؛یک کارگر هم با خصلت خودش آن بخشی که خصلتی است نا خود آگاهست و گوینده به سود و زیان گفتار واقف نیست .آن بخش که خصلتی نیست و کلمات دانه های بازی اند وگوینده آگاهانه در پی بهره برداری از واژه هاست.مثلا در گفتار فردی دین دار که در حال ذکر است:سبحان الله سبحان الله… این تکرار واژه به او آرامش و حضور می دهد و اورا از تعلقات دنیوی جدا می کند حال اگر این فرد دین دار سیاست مدار باشد و بخواهد با رفتار خصلتی خودش با شنوندگانش روبرو شود تکرار کلمات بر زبان او بار اطلاع رسانی و یا تاثیر گذاری خود را از دست می دهد و شنوندگان او واژه را می شنوند اما در ذهنشان رسوب نمی کند.چرا سیاستمدار را مثال زدم چون برای سیاست مداران همانند هنر مندان زبان به جز اطلاع رسانی ابزار تاثیر گذاری است.
اگر سیاست مداران جامعه تاثیر کلام خود را از دست بدهند مخاطبان خود را نیز از دست خواهند داد و سیاست مداری که مخاطب نداشته باشد حضور نخواهد داشت حتی اگر در قدرت باشد .متاسفانه واژه ،لحن و صدای سیاست مداران امروزی فرسوده و تکراری شده است و کمتر می بینیم سیاست مداری بتواند با بیان خود و به کار گیری واژه های نادر و کم یاب احساسی در مخاطبان خود ایجاد کند مگر در طرفداران و هم فکران همگرای خود.گاه ما گول این را خورده ایم:سخنی که از دل بر آید لاجرم بر دل نشیند.این گونه نیست هرچه میزان اطلاع رسانی در کلام بیشتر باشد تاثیرش بیشتر خواهد بود.
در دگرگونی فرهنگی –سیاسی که در سال های اخیر روی داد قدرت اطلاع رسانی اشخاص در گفتارشان بالا رفت و موجی از هیجان بوجود آورد اما این موج به دلیل کثرت استعمال واژه ها ویژگی اطلاع رسانی و تاثیر گذاری خود را از دست داد و به کلماتی فرسوده مبدل گردید که فقط گوش ها آن را می شنید اما در ذهن شنونده درک و دریافت نمی شد.همه مسئله این نبود که هزینه مطالبات مردم از طریق این کلمات بالا رفت و وقتی اجابت نشد اعتماد خود را از دست دادند و این واژه ها سرد و بی تاثیر شدند.
این دگرگونی در زبان سیاسی را مخالفان و موافقان آن باید زنده نگاه می داشتند در زمانی که کلام آنان دیگر اثر نداشت این اتفاق مبارکی که با همت مردم رقم زده شد و انتخاب صورت گرفت وحماسه ای خلق شد افتاد.بسیار دشوار است با سنگ واژه بتوان جرقه زد و احساسی را به آتش گیراند چون ادبیات سیاسی ایران و زبان آن مدافع منافع جناحی است.نتیجه اینکه صاحبان این جادوی کلمات آنقدر از این چوب جادویی استفاده کردند که دیگر سحر خود را از دست داد.مخالفان واژه های سیاسی را با بازی کبوتر ؛کبوتر ؛کبوتر… یعنی تکرار انداختند تا جایی که معنی آنها را بی بو و خاصیت کردند تا به شکل آنها بخندند،
غافل از اینکه اگر واژه ها حیثیت و اعتبار خود را ازدست بدهند و نتوانند روی مخاطبان تاثیر بگذارند دیگر موافق و مخالف هم معنی نخواهد داشت
کوکتو دیوانه است
و من دیوانه ها را دوست دارم.