پاتوق هنری و نمایشگاه مجازی ۲۶/ هیروتوشی ایتو / مجسمه ساز

دوست عزیز من جناب بهروز پیری
“درک هر انسان از عناصر موجود در طبیعت و پیرامونش، فقط به میزان کنکاش و پژوهش فردی او بستگی دارد”. در جهان واقعی ما عناصر فراوانی وجود دارند که بارها و بارها آنها را مشاهده کرده ایم اما از کنارشان گذشته ایم، شاید به این دلیل بوده که از آنها به اندازه کافی لذت نبرده ایم چون یک وجهی مشاهده کرده ایم”مانند همین سنگ ها و خود ذات هنر، که خیلی به عنوان تزئین به آن نگاه می کنند نه تکامل روحی یک جامعه”.
انسان امروزی در جوامع پیشرفته “قرن ۲۱” بواسطه شعورش دیگر به تعریف ها و کاربردهای گذشته ی هنر اکتفا نکرده و سعی در تغییر کاربرد و معانی عناصر موجود پیرامون خود را دارد.”مانند هیروتوشی ایتو “. این ویژگی انسان معاصر است.
اما فاصله جامعه ی ما با این درک نسبتا زیاد است.
——————-
و اما در پاسخ لطف شما نسبت به بنده حقیر که واقعن لطف داشتید، باید عرض کنم بیش از ۱۵ سال است که خواسته یا ناخواسته در جریان کارهای هنری قرار گرفته ام، که در طول این سال ها با لذت ها و تلخی های گوناگونی مواجه شده ام… که از خصوصیات ویژ ه ی این مسیر می باشد. و در این مدت مخصوصا در این چند سال اخیر مداوم ذهنم درگیر سئوالاتی از این دست شده که :
– چرا؟ این همه فاصله بین تفکر فردی هنرمند و فهم مردم از هنر وجود دارد.
– چرا؟ مانند جوامع غربی هنر ما در بین مردم زندگی نمی کند” و فقط در انزوای گالری ها نفس می کشد”.
– چرا؟ مکانی برای تبادل نظر هنرمند و جامعه وجود ندارد و چراهای دیگر ….
که اکثرسئوال ها هم بی جواب می ماندند و هم جوابشان واضح بود و در هر دوحالت کاری از دستمان بر نمی آید…
و این دست نگرانی ها مخصوصا در استان ها و شهرهای کوچکتری چون “لرستان و کوهدشت” بیشتر نگران کننده می باشد، بنابراین این امرباعث شد که تا حد توانم بجز تولید هنر به ارائه آثار هنری منحصر به فرد بپردازم، به همین خاطر الان در خدمت دوستان ارزشمندی چون شما هستم، که در این مسیر نوپا ما را همراهی می کنید.
——————
در پایان واقعن سپاسگزارم بابت وقتی که برای پاتوق هزینه می کنید.
در پناه ایزد منان

“کانسپت” یا کانسپچوآل آرت یا (هنر مفهومی) قالب و نظریه ای در هنر غرب می باشد که از اواخر ۱۹۶۰، پس از “مینیمال آرت” پدیدار شد. و سرآغاز “پست مدرنیسم” بود. ( سل لویت، در سال ۱۹۶۷ این اصطلاح را برای توصیف آثار خودش و آثر همانند آن که” مشارکت ذهن تماشاگر را بیش از چشم یا عاطفه او میطلبد” به کاربرد). در این نظریه، مفهوم(انگاشت کلی از موارد) اهمیت دارد و نه چگونگی ارائه آن، فکر هنرمند مهم است و نه شی هنری، هدف رسانیدن مفهوم یا ایده معین به مخاطب است. وسیله بیان هر چه باشد. در نتیجه، کاربست قالب های هنری متداول نیز امری غیر لازم است. بنابراین ” هنرمندان مفهومی ” انگارها و اطلاعات مورد نظرشان را به مدد مواد و متریال گوناگون و ناهمخوان، چون مقاله، عکس، سند، نمودار، نقشه، فیلم سینمایی یا ویدیویی، و … و نیز از طریق زبان گفتاری به مخاطبان انتقال می دهند.
————————-
داگلاس هیوبلر، جزف کاسوت، لارنس وینر، بروس ومن از میان آمریکاییان و گروه “هنر وزبان” از میان انگلیسیان جزو نمایندگان کانسپچوال آرت بوده اند.
————————-
منبع: دایره المعارف، روئین پاکباز

[پاسخ]

صمد جان، با نظرت موافقم واقعا مثل یه کشف جدید می مونن.
اما خیلی ها فکر می کنند که برای کشف کردن حتما باید چیزی رو از تخیل به واقیت تبدیل کنند تا کشفی صورت بگیرد. و تفاوت یک هنرمند نسبت به غیر هنرمند هم همینه، که چیزی رو می بینه که دیگران در عین دیدن متوجه حضور اون شی یا هر چیزی دیگه نمی شوند، و یک هنرمند با نگاه و رویکردی متفاوت به باز آفرینی آنچه در پیرامونش وجود دارد می پردازد، و مثل یک شاعر زبر دست آنقدر شعرش را پرداخت می کند که بی مقدمه بر ذهن مخاطبش از هر طیفی تاثیر خودش را می گذارد.
“هیروتوشی ایتو” واقعا هنرمندی است که شعور این رو به دست آورده که از دم دست ترین عناصر اطرافش شگفت ترین آثار هنری رو تولید کنه و مثل یه کشف جدید…

قطعن اینگونه آثار بدون پیام نیستن وخلاقیتی به این تیز هوشی فاقد محتوا یا پیام نیست. اما بستگی دارد هنرمند چه دیالوگی مد نظر داشته است، سنگ های انسان نما که چنان می خندند که انگار در این دنیای پیچیده هیچ غمی ندارند.
اولین سئوالی که برای خود من ایجاد شد مسئله “هویت” انسان معاصر بود.چون از لحاظ فیزیکی سر انسان نماد هویت انسان برای شناسایی فردی محسوب می شود. و ما هر وقت بخواهیم شخصی را شناسایی کنیم، طبق صورتش که هویت کامل آن شخص هست شناسایی اش می کنیم. اما در پیکره های سنگی ایتو که فقط می خندند، دندان های اغراق شده ی را می بینیم که بجای لب با زیپ هایی در حال بسته شدن می خندند. و در ظاهر بسیار خوشحال هستند که اینقدر در ظاهر شاد به نظر می رسند، که آدم شک می کند آیا واقعا شاد هستند یا ادای شاد بودن را در می آورند. پیکره های انسان نما ایتو بجز دهان هیچ نمادی دیگر مبنی بر هویت انسانی در آنها دیده نمی شود.و فاقد “هویت چشم، گوش، بینی، مو ” هستند. قطعن این انتخاب دهان حاوی پیامی برای انسان معاصر می باشد. که خیلی هم بی ربط به انسان قرن ۲۱ نیست، که بجای سرخوردگی های روزمره اش تظاهربه شاد بودنی مصنوعی می کند.
“حالا این پیکره بسیار خندان خیالی نماد انسان معاصر است یا آرزوی انسان معاصر …” جای تامل دارد.
عنصری دیگری که در آثار ایتو خودنمایی می کنه “زیپ” هست که با توجه به ماهیت ساختاریش برای بستن در کیف، یا هر چیزی از آن استفاده می کنیم، ما از زیپ استفاده می کنیم چون می خواهیم چیزی دیده نشود، یا اینکه با بستن زیپ از عنصر مورد نظر محافظت کنیم. و حالا یک زیپ با این ماهیت ساختاریش در کنار این لب های کاملا خندان و صدف های بیرون زده چکار می کند، می تواند خود محتوا باشد، که ذهن مخاطب خودش رو درگیر می کند.
————
ببخشید اگر صحبتم به درازا کشید فقط خواستم کمی بحث رو باز کنم،
البته به استنباط من این بحث ها مطرح شدند، قطعیتی در صحبت هایم وجو ندارد.
———–
در پناه ایزد منان