هرسال دریغ از پارسال

امین آزادبخت / میرملاس نیوز :

به مناسبت ۱۷ مرداد روز خبرنگار

هرسال دریغ از پارسال

من یک خبرنگارم، آیا به راستی نباید دغدغه نان داشته باشم، آیا نباید به فکر آینده‌ای باشم که سال‌های قبل از آن نیز در همین فکر بوده‌ام و هر سال این مثل را با خود تکرار کرده‌ام؛ که امسال دریغ از پارسال.

بازهم تابستان و بازهم اندکی پیش از روز…؛ می‌دانم که می‌دانید چه روزی را می‌گویم اما می‌خواهم کارم را بیشتر معرفی کنم تا شاید شما نیز آن را برای رضای خدا از دیدی منصفانه بنگرید و شاید قضاوتی با دیدی همراه با گشایش و به تعبیری چاره گشا.

 شغل من را اینگونه تعبیر می‌کنند: یکی با لفظی می‌گوید تو در همه جا هستی و من تو را همه جا می‌بینم، کسی دیگر می‌گوید نمی‌دانم چرا آرام و قرار نداری و اینقدر استرس داری، یکی دیگر…؛ اما به راستی این شغل چیست یا بهتر است بگوییم او چه کسی است؟

اگر ادامه این دردل را بخوانید بهتر می‌دانید که من کیستم؟ همه جا هستم، از همه چیز می‌پرسم، آرام ندارم، به استقبال خطر می‌روم، تحقیر می‌شوم و محرومیت را به جان می‌خرم، با اینکه خواب ندارم خسته نمی‌شوم، اما چه کنم که اگر لحظه‌ای خسته شوم راهی برای بازگشت ندارم، جای همه سعی می‌کنم فداکار باشم، روز و شب ندارم زیرا اعتقاد دارم که باید روز خود را با تلاش به شب برسانم تا روشنگر جامعه باشم و روشنگری کنم. خبر می‌خرم و آن را رایگان اهدا می‌کنم اما این را هم اضافه کنم که خبر را با جان می‌خرم و به رایگان اهدا می‌کنم، آری درست نوشته‌ام با جان می‌خرم یعنی با حرص خوردن و سلامتی خود را به خطر انداختن. به راستی من کیستم؟

اگر بخواهم ادامه دهم تعابیر و توصیف‌ها راجع به من بسیار است که شاید حتی چگونگی تشریح آن برای خود من نیز بسیار سخت باشد، اما درد من آن است که با تمامی بدی‌هایی که دیده‌ام و آن را از صمیم قلب احساس کرده‌ام بازهم چیزی را بدست نیاورده الا سختی و رنج و با این شرح آیا کسی تا به حال از خود پرسیده است او چگونه روزگار می‌گذراند؟ آیا همیشه و همه جا عزیز است و عزت او ماندگاری دارد.

آیا تمکن مالی دارد، آیا کسی که غصه همه را می‌خورد و پای درد دیگران می‌گرید و می‌گریاند کسی تصویری از پشت صحنه زندگی او دارد و کسی هست که از زندگی خود او تصویری و یا گزارشی تهیه کند.

من کیستم که به فکر معیشت همه هستم و هیچ کس به فکر معیشت و زندگی من نیست.

بهتر است این شغل را اینگونه معرفی کنم؛ خبرنگار، شخصی که خون را در رگ‌های حیاتی پیکره جامعه جاری کرده و بدین ترتیب سلامت هر یک از اعضای آن تضمین می‌کند.

حال که خود را معرفی کردم بهتر است مواردی را که در باب شغل و حرفه خود بار‌ها از زبان مسئولین شنیده‌ام را بازگو کنم: ۱- فکر خبرنگار نباید مشغول به دغدغه نان، مسکن و معیشت باشد ۲- خبرنگاران، پل ارتباطی بین مردم و مسئولان

قیاس مورد اول و دوم را به خودتان می‌سپارم، اما توجه به این نکته را هم خالی از لطف نمی‌بینم، آیا این پل زیر فشار و دغدغه‌های خاطری که به آن اشاره شد که نباید داشته باشد نمی‌شکند؟! در واقع خبرنگاری که در زندگی خود امنیت ندارد چگونه می‌تواند در حوزه کسب و انتشار خبر موفق عمل کند.

امیدوارم روزی فرا رسد که خبرنگاران این دیار بدون دغدغه های مالی و شغلی و فکری آزاد رسالت مقدس خود را عاشقانه انجام دهند.

امین آزادبخت /مدیرمسئول پایگاه خبری تحلیلی میرملاس / خبرنگار خبرگزاری جمهوری اسلامی