[1]
سجاد شفیعی/میرملاس نیوز:
صحن علنی مجلس شورای اسلامی از روز دوشنبه ۲۱ تیر ماه شاهد حضور رییس جمهور و وزرای پیشنهادی ایشان بود که برای کسب رای اعتماد کابینه از نمایندگان مجلس به بهارستان گام نهاده بودند ، رویدادی که پس از پیروزی جریان اعتــدالی در انـــتخابات ریاست جمهوری و به دنبال گمانه زنی های مختلف در خصوص ترکیب کابینه ، چشم میلیون ها ایرانی را بر صفحه ی تلویزیون هایشان دوخت تا شاهد اولین تعامل مجلس و دولت در فضای تازه ی سیاسی کشور باشند .
از اولین روز های پیروزی دکتر روحانی ، بسیاری از اصولگرایان افراطی و رسانه هایی همچون کیهان بر آن شدند که با انکار نقش موثر اصلاح طلبان در پیروزی رییس جمهور منتخب ، با دلایلی نخ نما شده همچون رای کمتر از ۱۰ درصدی جریان اصلاحات در کشور ، به توجیه اشتباهات و شکست بزرگ جریان منتصب شان در انتخابات پرداخته و ناکامی خود که نتیجه ی رفتار هشت ساله و همچنین عدم تمرکز بر روی کاندیدای واحد که آنهم به دلیل شکاف گسترده در بدنه ی اصولگرایی بود را لاپوشانی کنند .
با شروع گمانه زنی ها در خصوص ترکیب کابینه ی دولت یازدهم و پیش بینی این واقعیت که طیف گسترده ای از وزیران را چهره های منتصب به آیت اله هاشمی رفسنجانی و دکتر محمد خاتمی تشکیل خواهند داد ، مرحله ای دیگر از پروژه ی تخریب و اتهام افراطیون اصولگرا کلید خورد که نه تنها برای مردم تازگی نداشت ، بلکه یکی از اصلی ترین دلایل کنار رفتن این جریان تمامیت خواه از بدنه ی اجرایی کشور توسط رای دهندگان بود ، اتهام زدن به شخصیت های که در جبهه ی مقابل قرار دارند به بهانه های گوناگون همچون نقش آفرینی در فتنه ی ۸۸ ، نزدیکی به استکبار و در راس آن آمریکا ، سکوت در برابر اختشاشات پس از انتخابات ۱۳۸۸ و هر آنچه که خود می دانید و می بینید .
هر چه به آغاز کار دولت و نهایی شدن لیست کابینه ی دکتر روحانی نزدیکتر شدیم اقدامات افراطیون سرعت و شدت بیشتری به خود گرفت و تا آنجا پیش رفت که کیهان پس از معرفی وزرای پیشنهادی به مجلس ، در حرکتی جالب و از سر دلسوزی ، البته به اصطلاح خود ، از نمایندگان مجلس خواست تا با عدم رای اعتماد به برخی چهره ها ، رییس جمهور را یاری دهند که از چنبره ی سهم خواهان رهایی یابد و استقلال خود را بدست آورد ، آیا این مخدوش کردن چهره ی منتخب مردم نیست ؟
آیا اقدامات آقایان حسین شریعتمداری ، حمید رسایی ، دکتر ذاکانی و سایر دوستان و یارانشان از سر دل سوزی برای مردم و نظام است و یا نه با هدف سهم خواهی ؟ چرا رویه ی شکست خورده ای را دنبال می کنند که بسیاری از اصولگرایان آن را محکوم کرده و از آن دوری می جویند ؟
خوشبختانه پخش زنده ی جلسه ی بررسی برنامه و صلاحیت وزرای پیشنهادی دولت یازدهم از تلویزیون ، بار دیگر چهره ی این افراد را روشن کرد و مشخص ساخت که شکاف ایجاد شده در بدنه ی جریان اصولگرایی ، آنهم به دلیل رفتارهای افراطی و تند روانه ی همین آقایان ، آنقدر عمیق است که حتی خود را نیز برنتافته و با الفاظی همچون دستمال به دست ، چاپلوس و کاسبکار یکدیگر را خطاب قرار می دهند .
به نظر می رسد افراطیون اصولگرا قصد ندارند از پروژه ی منسوخ تخریب و اتهام ، آنهم در شرایطی که کشور به آرامش ، اعتدال و اصلاح نیاز دارد دست بردارند و با مردم همراه شوند . اینان حتی خودی ها را هم از دم تیغ می گذرانند و هر که را در مقابل می بینند مورد لطف قرار می دهند بدون آنکه سند و یا مدرکی معتبر در دست داشته باشند .
تکیه بر فتنه ی ۸۸ و چماق کردن آن بر سر مردمی که فشار های اقتصادی و سیاسی چهار سال گذشته نای اندیشیدن به گذشته و زندگی در حال را از آنان گرفته ، آنقدر تکراری و بی قواره شده که دیگر حتی خنده دار هم نیست چه رسد به خطر آفرین .
در پایان به نقل قولی از حجت الاسلام و المسلمین باقری نماینده ی مردم بناب در مجلس شورای اسلامی اشاره می کنم که به راستی سوال بسیاری از مردم ایران است : « من فتنه را محکوم می‌کنم اما کدام فتنه ، چرا بعد از چهار سال فتنه و فتنه‌گران را مشخص نمی‌کنند؟ امروزه هر فردی که شخصی را در تعارض با منافع خود می‌بیند بحث فتنه ۸۸ را بهانه قرار می‌دهد » .