- پایگاه خبری، تحلیلی میرملاس - https://www.mirmalas.com -

جناب بزرگوار! آیا آجیلی را فراموش کرده اید؟!!

index

 

 

حمزه رامین / میرملاس نیوز :

جناب بزرگوار! آیا آجیلی را فراموش کرده اید؟!!

 

۱.      ما لرها به تخریب، توهین، سیاه نمایی، پابمال شدن حقوق ابتدایی خود، هجمه های بی اساس و… عادت کرده و اگر هر از چندگاهی از تریبون های مختلف و به ویژه تریبون های مهم، سراسری و پرمخاطب، از طرف دوست و دشمن مورد هتک حرمت قرار نگیریم، به شدت تعجب کرده و در مخیله مان نمی گنجد که حتا برای چندصباحی کوتاه، مورد لطف و نوازش(!) دیگران واقع نشویم.
۲.      در اینکه در گذشته ما مردمانی محکم و پولادین بوده و در برابر ناملایمات خم نشده و سر تسلیم فرو نیاورده ایم شکی نیست ولی نمیدانم چرا این استواری و استقامت ما – که پاسخی طبیعی به جبر آن روزگاران بوده- به پای خشونت، بی فرهنگی، چماق داری و زورمداری ما و نیاکانمان نوشته شده است. در حالی که محیط طبیعی و زیست بوم و جغرافیای ما به گونه ای بوده که لاجرم، مردمانی با فیزیک و اراده پولادین می توانسته اند در آن دوام بیاورند و به زندگی ادامه دهند.
۳.      امروز ما سالهاست که از شیوه زندگی نیاکان خود دست کشیده و همانند سایر هم وطنان ساکن این آب و خاک روزگار می گذرانیم و اتفاقا بنا به آمارهای رسمی که بارها و بارها از سوی مسیولین مختلف و به ویژه مقامات عالی رتبه نیروی انتظامی کشورمان اعلام شده، استان لرستان – به عنوان نماینده استان های لرنشین – جزو امن ترین استان های این کشور است – و این موضوع بنا به همان آمارهای رسمی تقریبا قابل تعمیم به کل استان های لرنشین است- و این نشان می دهد که لرها نه آن مردمانی هستند که صدا و سیما به تصویر می کشد و نه آن مردمان خشنی که به ناحق در مخیله هم وطنان
 ما جا خوش کرده است.
۴.      در جریان بررسی صلاحیت وزرای پیشنهادی از سوی دکتر روحانی به مجلس شورای اسلامی، یکی از نمایندگان محترم لرتبار استان کهگیلویه و بویراحمد به نام “علی محمد بزرگواری” با لحنی غیرواقع و تاسف آور مدعی شد که اگر وزیری نگاه ویژه ای به حوزه انتخابیه ایشان نداشته باشد، با “چماق لری” با او برخورد خواهد کرد!!! تاسف آورتر اینکه این نماینده محترم به لباس روحانیت نیز ملبس بوده و از تبار سادات است و به همین خاطر از ایشان انتظار می رفت و می رود که اگر شان نمایندگی و وکالت را پاس نمی دارد، حداقل حرمت لباس خود را حفظ کرده و اندکی “مودبانه تر” حرف بزند.
۵.      چه بپذیریم و چه نپذیریم، از همان لحظه ای که این بزرگوار(!) چنین دُرافشانی نموده، عبارت “چماق لری” به شاه بیت توهین ها و جوک سازی های مغرضان و معاندان این قوم نجیب بدل شده و تا سال های سال، قومی بدین بزرگی و عظمت باید در مقابل دیگر ایرانیان عزیز، شرمنده و خجل باشند که نماینده شان – که بنا به تعبیر حضرت امام (ره) عصاره فضایل شان است- این چنین عوامانه و کوچه بازاری حرف می زند نه براساس منطق و تعقل.
۶.      برای اینکه این بزرگوار(!) “یاد بگیرد” که چگونه می توان از حق و حقوق موکلان خود در برابر وزرا و سایر مقامات دفاع نمود، بد نیست به جریانی اشاره کنیم که چندی پیش اتفاق افتاد و به بهترین نحو ممکن نیز پاسخ داده شد. این جریان چیزی نیست جز نامه نگاری معروف “آجیلی” رییس سابق دانشگاه رامین خوزستان با سازمان سنجش آموزش کشور مبنی بر قطع سهمیه پذیرش دانشجویان لرتبار این دانشگاه(!). در جریان این توهین آشکار، نمایندگان لرتبار مجلس شورای اسلامی در اقدامی شایسته –که شاید تا آن روز سابقه نداشت – با انتشار نامه ای سرگشاده از وزیر علوم خواستند که رییس
 موهن این دانشگاه را برکنار کرده و یا در غیر این صورت منتظر به جریان افتادن استیضاح خود باشد. اقدامی جالب و مقتدرانه که با عزل رییس موهن دانشگاه رامین پایان یافت.
۷.      و اما شما جناب بزرگوار! آیا آجیلی را فراموش کرده اید؟ آیا از یاد برده اید که چگونه می توان حق خود را گرفت؟ اصلا چرا قصاص قبل از جنایت می کنید؟ چه لزومی دارد که قبل از روی کار آمدن دولت و هیات وزیران، شما شمشیر را از رو می بندید و از در تهدید وارد می شوید؟ به نظر شما برای اینکه وزیری به حوزه انتخابیه شما نگاه ویزه داشته باشد رایزنی و سیاست ورزی موثرتر است یا تهدید و خشک سری؟ چرا رای بالای دکتر روحانی در استان متبوع خود که می تواند ابزاری برای امتیازگیری و اعمال همان نگاه مورد نظر شما باشد را با بر زبان آوردن سخنان سخیف و سبک بی ارزش می
 کنید؟ اگر وزیری به حوزه انتخابیه شما نگاه ویژه نداشته باشد می توانید با استفاده از ابزارهای پیش بینی شده در قانون نظیر سوال و استیضاح، او را وادار به اعمال این نگاه ویژه بکنید نه با گرز و چماق و با مایه گذاشتن از آبروی این قوم نجیب.
۸.      جناب بزرگوار(!) این سخنان گهربار شما، تا مدتها ما را مضحکه خاص و عام خواهد نمود و گریزی هم از آن نیست. اما ای کاش بنا به وظیفه خطیری که بر عهده دارید، از این پس، پیش از حرف زدن کمی بیندیشید تا مصداق این ضرب المثل نباشید که “پسته بی مغز چون لب واکند رسوا شود”…