محمد حسین آزادبخت / میرملاس نیوز :
سلطان آواهای باستانی درگذشت
سال هاست در همهمه ی حیات آدمیانی که در بخش مهمی از زاگرس میانی زندگی می کنند، ترنم آوای سحرآمیزی طنین انداز است. آوایی که انگار عصاره ی اسطوره ها، اضطراب ها و اندوه های مردمان این دیار است.
این آوای سحرآمیز از حنجره ی خنیاگری فریاد زده می شد که فرزند چخماق های سخت و بلوط زاهرهای تلخ بود. او خود را در جهانی یافته بود که کوه ها راه او را بند آورده بودند و رودخانه های مهیب، معبری برای عبور به او نمی دادند، اما عین علی تیموری براین جهان کوچک که او را احاطه کرده بود؛ سلطه یافت. پژواک صدای پرهیبتش، صخره های سترگ را به سیطره ی خود درآورد و بر رودخانه های سرکش نیز ظفر یافت. عین علی، سلطان آواهای باستانی شد.
این هوره چر بی بدیل در سال ۱۳۱۷ در روستای بره کلک کشماهور از توابع کوهدشت به دنیا آمد. او تنها پسر خانواده ای شد که در بدو زندگی پدر و مادرش را از دست داد. او هنوز کودکی بیش نبود که مسؤولیت سرپرستی دو خواهر خردسالش را بر عهده گرفت.
در همان سال ها یکی از دو خواهر را نیز به خاک سپرد. شاید رنج و اندوهی که در آغاز، زندگی برای عین علی به ارث گذاشت، بن مایه های اندوهبار مور و هوره هایی بود که فریاد می زد.
عین علی می گفت:«جوهره ی صدایم را از مادرم به ارث برده ام، گرچه مادرم با مرگش خیلی زود تنهایم گذاشت، اما اندوه صدایش همواره در وجودم طنین انداز است.»
عین علی گفت:«وقتی که عمویم سرپرستی تنها خواهرم را بر عهده گرفت، تنهایی ام را با خودم برداشتم و به کوه و کمر بردم. آن جا پژواک صدایم در کوه های کشماهور و ناله های سیمره در هم آمیخت.
من هم رها شده در سال های سرمست جوانی، خود را به هیجان شورانگیز مور و هوره سپردم. با یاغیان شورشگری که در کوه های حاشیه سیمره، مأ وا گزیده بودند، دمساز شدم.
در یکی از آن سال ها در حوالی سنگ سفید کرمانشاه هوره سر می دادم. بزرگ روستای سنگ سفید، شیفته ی صدایم شد. مرا به روستای خود دعوت کرد. و دختری از بستگان خود را به عقد من درآورد. سال هاست که با آن همسرم که او را با سردادن آواهایم به دست آورده ام، زندگی می کنم.»
عین علی تیموری در سال ۱۳۴۸ به کرمانشاه مهاجرت کرد و ساکن کرمانشاه شد. او در سال های اولیه دفاع مقدس، عضو بسیج عشایری بود. در آن سال ها به همراه شادروان اسماعیل ططری در جنگ های نامنظم علیه متجاوزین شرکت کرد. در آن سال ها عین علی در رادیو “راه شب” که مخصوص رزمندگان جبهه های غرب کشور بود، هوره سر می داد. بسیاری از رزمندگان آن سال ها با مویه های شبانه ی عین علی زندگی می کردند.
عین علی که دیگر از آن شور و حال سال های دور فاصله گرفته است؛ تک بیتی از مویه هایش را بیان می کند تا روز و حال خود را تفسیر کند:
دوران دورم دا هجران پیرم کِرد / مَل کویان بیم فلک ژیرم کِرد
معنی: زمانه به سرگردانیم کشاند. غربت، پیرم کرد/ کوه نشینی بی بدیل بودم، فلک ذلیلم کرد.
روحش شاد و یادش گرامی باد…