کسی به فکر بلوط های زاگرس نیست!

کسی به فکر بلوط های زاگرس نیست!

آوازه ی لرستان بیش از هر چیز مدیون مفرغ است و بلوط. مفرغ ها سال هاست سر از موزه های آن سوی آب ها در آورده اندو بلوط زارها این روزها بیش از پیش در حال عقب نشینی.
از بین رفتن سالانه بین چهار تا پنج هزار هکتار از جنگل ها و مراتع این استان ،خبر دردناکی است که در اواخر سال گذشته از سوی مدیر کل منابع طبیعی و آـبخیز داری استان لرستان در گفتگو با خبرگزاری مهر عنوان می شود.
استان لرستان رویشگاه گونه ی بکر و طبیعی بلوط ،رتبه سوم مساحت جنگل ها در سطح کشور وبعد از استان فارس، رتبه ی دوم در بین استان های زاگرس نشین را داراست. درختان بلوط از سویی چرخه زندگی انواع گوناگون حشره،پرنده ،خزنده ،دوزیست و پستاندار را دراین استان فراهم کرده اند و از سویی دیگر سبب حفظ و نگهداری آب در زمین،تقویت سفره های زیر زمینی و جلو گیری از فرسایش خاک هستند.
گونه ارزشمند بلوط لرستان در قلب زاگرس، این روزها در معرض خطر نابودی است وکسی به فکرآن نیست و کسی به فکر نفس به تنگ آمده زاگرس نیست!
در کنار تغییرات اقلیمی و بلایای طبیعی چون خشکسالی،آفات و بیماری ها، این بشر است که کمر به نابودی این سرمایه ملی بسته است.
آتش سوزی ،کشاورزی در اراضی جنگلی،چرای بی رویه دام،برنامه های عمرانی ،قطع درختان به منظور تهیه سوخت و…
زاگرس را به ستوه آورده است.
ریز گردهای عربی ،این مهمان ناخوانده که می رود مقیم دائم شود، این روزها سمفونی مرگ می نوازد در زاگرس.
باز هم از اظهارات علی رضا احمدوند،مدیر کل منابع طبیعی استان: مطابق بررسی های صورت گرفته ،بین ۱۵ تا ۲۰ درصد جنگل های لرستان در جریان وقوع پدیده ی ریزگردهای عربی خسارت دیده اند(خبرگزاری مهر)
و این در حالی است که باز هم به گفته ی همین مقام مسئول ،در آماری که از سوی سازمان جنگل ها ارائه شده،لرستان در زمینه خسارات در رتبه ۱۷ کشوری قرار داده شده است که این امر به اعتقاد مدیرکل منابع طبیعی استان قابل قبول نبوده و بی توجهی به عمق خسارات وارد شده به لرستان در جریان پدیده گرد و غبار است.
فردا دیر است !امروز باید به فکر نجات قلب تپنده ی زاگرس بود . عقب نشینی جنگل ها، بی تردید یک بحران زیست محیطی است وباید با ایجاد یک جبهه ی متحد و با ارائه راهکارها و آموزش های مناسب به مهندسی بحران پرداخت . این کار عزم همگانی را می طلبد و احساس مسئولیت و همت مسئولان را.
اگر هم استانی روستایی من به سوخت مناسب برای تهیه نان و در امان ماندن از سرما دسترسی داشته باشد،اگر علوفه ی کافی برای تغذیه دام در اختیار داشته باشد،قطعا نه به قطع درختان دست می زند و نه دام هایش را به شکل بی رویه در مراتع می چراند. اگر هم استانی من بداند و اگاه باشد که با قطع هر شاخه ی درخت،هوای تازه را از خود دریغ می کند،نان را از خود دریغ می کند و زندگی را از خود دریغ می کند ، اگر بداند زمین و هر چه در آن است امانتی است در دست او که باید آن را به آیندگان تحویل دهد،همان گونه که از پیشینیان به امانت گرفته است، قطعا دست به چنین اقدامات تخریب گرانه ای نمی زند.
برای نجات بلوط زارهای زیبای سرزمینمان دست در دست هم دهیم و فراموش نکنیم که همپای نهال های بلوط قد کشیدیم ،فراموش نکنیم سایه سارانشان را که در سال های نه چندان دور مامن خستگی هایمان بود ،که اندوه از دل تنگمان می زدود… و فراموش نکنیم طعم گس بلوط را!
بلوط زارهای زاگرس را دریابیم!