چه بگوییم و چگونه بگوییم؟

من هم از شما کمال تقدیر و تشکر را دارم صادق مهربان که به زیبایی با ارائه نظرات سازندت ما رو یاری میفرمائد.جناب اقای بازوند انچه که مطلوب و مقصود ذهن شماست در راستای جواب سوالات ارائه شده در این فضای محدود محقق پذیر نمیباشد.اگر کمی رندانه تر مطلب را مطالعه بفرمائید,بیشک کلیت جواب سوالات را درخواهید یافت.هنگامی که بیان ما بر اساس جغرافیای حرف و سخن باشد در واقع خود را از شر زبان محفوظ داشته ایم و هنگامیکه صحت ان با معیارهای منطق و استدلال و…..معلوم گردید مطمعنا گزند و اسیبی ما را تهدید نخواهد کرد.
واما در مورد سوال اخرتان باید بگویم که سخن نماینده روح است.سخن هر کس به همان دنیایی تعلق دارد که روح گوینده اش به ان تعلق دارد.دنیایی که امروز اندیشه ما در ان سیر میکند دنیایی است که تنها پول و سرمایه داری را به مانشان میدهد و نه چیز دیگر و همه ارزشهای معنوی و مهمتر از همه اندیشه ها را به اسارت دراورده است .صادق عزیز درد امروز درد بیمعنائیست. برای انسان امروز معنایی وجود ندارد که اندیشه اش را همسو با ان به حرکت دراورد.معتقدم که برای رهایی از این اسارت باید دست به دامن علوم انسانی شد و اندیشه ها را در فضای احساس و اشراق به حرکت دراورد.متاسفانه ما فراموش کرده ایم که علوم انسانی چه نقش حیاتی در تربیت صحیح اندیشه ها دارند.
به جهت جلوگیری از اطاله کلام امید وارم که اندک توضیح داده شده را بپذیرید

سلام بر رهگذر عزیز
ایهام موجود در کامنت شما سببی گردید که نتوانم پاسخ شما را بدهم

سلام بر شما عبداله جان
من هم خوشحالم که دوستانی چون شما با خواندن مطالب و مشارکت در این گفتگو کمک میکنند که بهتر بتوانیم مشکلات را ریشه یابی کنیم و به جامعه بشناسانیم.
و بدون شک بیشترین زحمت را در این راه عوامل محترم و زحمت کش میر ملاس متقبل میشوند

زبان در دهن ای خردمند چیست/کلید در گنج صاحب هنر/چو در بسته باشد جه داند کسی/که جوهر فروشست یا پیلور/
من نیز از نگاه پر مهر شما قدردانی و تشکر میکنم جامعه ما نه تنها در سخنان من کمترین بلکه باید انچه بزرگان و صاحبنظران بیان مینمایند را سرمشق قرار دهند

ممنونم دانشجوی عزیز
امید که همیشه از زندگییت لذت ببری

تشکر هم از بابت حضورتان و هم بیان کاستی موجود جناب عنایت
نقد شما بسیار بجاست بدون شک هیچ ادبیاتی به غنا و شیوایی ادبیات مذهبی ما نیست ولی از انجا که اکثرا به کتب حدیث و… دسترسی دارند احساس کردم که انچه میخواهم بگویم کمی تازگی داشته باشد و نگاه نو و به روزتری باشد

سپاس از توجه مضاعفتان

سلام مهدی جان
کار زبان چرخیدن و گفتن است اما همان طور که شما فرمودید مهم اینست که درست بگوید.
امید که همیشه همراهی بفرمایید.
شاید پس خویش بنشستن/لیکن نتوان زبان مردم را بستن

سلام حقیر نیز نثار شما استاد و محقق عزیز.
از اینکه مطلب کوچک بنده در قالب سایت بزرگ و موفق میر ملاس توانسته که تا این حد افکار را متوجه و مشغول به خود کند خوشحال و شادمانم چرا که ظرفیتهای منطقه لرستان بیش از پیش در حال ظهور و تجلیست.استقبال خوب و حسن نیت دوستان نسبت به مطلب, برانم داشته که در صورت توان حتما شماره ۲و یا حتی ۳چه بگوییم و چگونه بگوییم را حتما به رشته تحریر دراورم.
دوست عزیز حتما با نظرات سازندتون یاریم بفرمایید.
همیشه سرافراز و پیروز باشید.

سلام بر محمد عزیزو بر حوزه علمیه امام جعفر صادق
بر خود لازم میدانم که تقدیر و تشکر مضاعف داشته باشم از برادران محترم حوزوی که جلوه ای خاص به فضای مطلب بنده دادند.
حتما تمام سعی و تلاشم را در اجرای اوامر خیر خواهانه شما دوستان عزیز به کار خواهم بست.
امید که همیشه یاریمان کنید.

بإسلام و عرض خیر مقدم خدمت آقاى مهرى عزیز از قم “التماس دعا”
در جواب کامنت شما ذکر چند نکته خالى از لطف نیست هر چند إیمان دارم که جناب آقاى پیرى با ادبیات زیباتر و مهربانترى پاسخ ترس و نگرانى بى دلیل شما را خواهند داد.
تا زمانى که ما از گفتن آسیب هاى اجتماعى شهر و یا آداب اشتباه خود واهمه داریم و حتى حاضر به شنیدن آنها نیستیم نمیتوانیم بجایى برسیم
هیچگاه و در هیچ جامعه اى توسعه یا رشد و پویایى رخ نخواهد داد مگر اینکه زیر ساخت فرهنگى جامعه آن فرآهم گردد یکى از بارز ترین و مهمترین راه هاى ایجاد این زیر ساخت ها کانال هاى ارتباط براى رسیدن به هدف ، یعنى همان ” گفتمان ” به معنى واقعى آن است. ما تا وقتى یاد نگیریم که ” چه بگوییم و چگونه بگوییم” هیچگاه به این هدف بزرگ نخواهیم رسید. مطلب فوق فقط مختص این دیار نیست که شخص خاص یا قومى از شنیدن یا خواندن آن احساس شرم کند و قاطبه اى بر طبل و بوق و کرنا بکوبند. بلکه همه جامعه ما دچار عقب ماندگى فرهنگى است. تا وقتى نتوانیم رابطه درست و منطقى با دیگران برقرار کنیم ، راه بجایى نخواهیم برد. معناى غلط کردن و اشتباه کردن هردو یکى است. اما این کجا و آن کجا!
خودتان اشاره کرده اید که ” درتمام نقاط کشور مشگل داریم اما به شوری لرستان نیست”
آسیب فرهنگى، آسیب است از لحاظ کمیت فرقى ندارد. کاش بیشتر واقع گرا باشیم و بپذیریم که دیگران نسبت به خود ما، ذهنیت بدترى در أفکار خود از این قوم و دیار ساخته اند. چرا از گفتن حقایقى واهمه داشته باشیم که در اذهان همان افراد یا گروهى که شما آنها را نامحرم میدانید به مراتب بزرگتر و “شاهکار ” است؟
یقین دارم شما آگاهید که من و شما در این دیار داراى فرهنگ و تمدن بسیار غنى هستیم و خوب و بدش متعلق به ما بوده و هست . نه بیگانه است ، نه وارداتى! احیاء و نهادینه کردن مجدد آن نیاز به زمان ، گفتمان و تلاش همگانى دارد. آن افراد یا گروهى خودباخته اى که ما را از آنها میترسانید، بى هویتند و طبل تو خالى !
ایجاد این بستر نیاز به همت ” من و شما ” دارد نه نماینده و استاندار و … اگر قرار بود اینان کار بکنند ، که چنین بقول شما ” شاهکار” ى بوجود نمى آمد.
امیدوارم با خواندن جمله ى زیر اندکى این روسرى ترس را کنار بزنید و عمیق تر به موضوع نگاه کنید:
بروز اسیب هاى کنونى در این دیار دسترنج افراد نالایقى است که فقط و فقط از “درست نگفتن و روش غلط گفتن ” من و شما و گذشتگان سوء استفاده کرده اند و رفتند.
باعرض پوزش.
پایدار باشید و واقع گرا

با سلام و عرض ارادت
اینجا سایت میرملاس است فضایى براى تبادل نظرات همه با هر تفکرى براى به سرانجام رسیدن موضوع مورد بحث و رفع اینگونه آسیب ها، خوشحالم از حضور مجدد شما ولى مباحث گفته شده در خصوص کامنت شما ممکن است از طرف هر شخصى تعبیرى داشته باشد ولى انچه شما فرمودید از نظر حقیر ، خواسته یا ناخواسته نگرانى و ترس شما از عیان شدن واقعایتى در فضاى مجازى است که بیش از چیزى که شما فرمودید در اذهان همان نامحرمان بزرگتر شده است پس براى روشن شدن موضوع بهتر است عیان کنیم حراسى نداشته باشیم تا به هدف برسیم جناب مهندس عزیز استدعا دارم کامنت اول خود را مجددا بادقت بازبینى کنید و آخر اینکه از ماحصل همین کنش هاى گفتارى مخاطبان درباره ى موضوعات ست که به هدف نزدیک میشم یا حداقل راه حلى براى آن بوجود میاید.
با سپاس از حضور مجدد شما

سپاس فراوان از لطف شما