[1]
عبدالرضا شهبازی :
زیر لب این سخن گفتم:
اسب رم کرد
و آهو بی مکاشفه عشق جان باخت.
باد به روی من آغوش باز کرد
تا تو را فراموش نکنم.
از کتف ام دو درخت روئید
تا بر باور خسته تو معبد مردمانی شود
که دخیل بر سنگ می بندند.
جهان به تاراج نرفته بود
کلمات در انقلاب من ویران شده بودند
سیب بی سبب نبود تا مادرم از بهشت رانده شود
بهشت همین جا بود !
و جهنم پیراهنی که هر روز بوی تو را به آتش می کشید.
زیر لب این سخن گفتم :
تا تو نیایی.
بیستم / فروردین / نود و یک