فرهنگ عزاداری در کوهدشت

 

 

 

عزاداری دهه اول محرم امسال نیز با تمام حواشی آن در کوهدشت پایان یافت.در نگاه اول انسان از این همه حضور و عشق خالصانه به سالار شهیدان به وجد می آید؛اما با اندکی تأمل می بینیم که این روش عزاداری،با فرهنگ عاشورا،فرسنگ ها فاصله دارد.

دهها هیئت کوچک و بزرگ از محلات مختلف شهر و به همراه داشتن وسایل صوتی فراوان،بیشتر از هرچیزجسم انسان را دچار خستگی مفرط می کند و حال عزاداری را ازانسان می گیرد.اگر به عزاداری سایر شهرهای ایران نگاهی داشته باشیم؛خواهیم دید که مثلا شهر کوچکی به نام آران و بیدگل،چه زیبا و متحد و بدون وسایل صوتی اضافی در قالب یک هیئت به عزاداری می پردازند.حال سوال اساسی اینجاست که چرا در شهرهایی مانند:آران و بیدگل،یزد،زنجان و اردبیل باید اینگونه باشند و ما سالیان سال است که به این روش عزاداری می کنیم.چرا از سایر شهرا الگو برداری نمی کنیم تا شاهد این همه بی نظمی و پراکندگی نباشیم؟

یکی از سنت های دیرین که در این منطقه رایج است گل مالی برای عزاداری سید الشهدا می باشد که این کارنشان  ازاندوه و عشق و علاقه فراوان به سالار شهیدان است.چون عزاداران خود را در صبح زود به گل آغشته می کنند و از طرفی هوای سرد آنها را اذیت می کند؛اقدام به روشن نمودن آتش می کنند.آتشی که هیزم آن چند روز قبل از جنگل های اطراف تهیه کرده اند.این کار علاوه برتخریت محیط زیست به فضای شهر و آسفالت خیابانها نیزآسیب می رساند.

از دیگر مواردی که می بایست مورد نقد قرار گیرد؛حضور بانوان محترم در سطح خیابانهای شهراست.بجای اینکه خانم های عزادار در مساجد و تکایا،پای منبر سخنرانی روحانیون بنشینند؛متأسفانه در سطح خیابانها و پیاده روها به تماشای هیئت های عزاداری می نشینند که این کار نیز خالی از اشکال نیست و می تواند تبعاتی منفی به همراه داشته باشد.تصاویر و بنرهایی بجزشهدا که هیئتی های محترم از در گذشتگان محلات خود به  همراه دارند نیز با فرهنگ عزاداری برای امام حسین(ع)مطابقت ندارد.همه این مسائل می طلبد که ما باید مقداری تأمل ودر شیوه ی عزاداری خود تجدید نظرکنیم.نگاه کنیم که امامان ما چه سفارش هایی در باره عزاداری جد خویش داشته اند و بدانیم که هدف از عزاداری یادگیری احکام الهی و بکار گیری آنها در زندگی روزمره می باشد.علاوه بر آن ما باید روش هایی که با شرع وعقل سازگاری ندارد را کنار بگذاریم.هرچند این کار ممکن است به این آسانی هم نباشد اما ناگزیریم که از روش ها و سنت های مناسب که در بسیاری از شهرهای کشور عزیزمان که افتخار طرفدار از آل الله را دارند الگو برداری کنیم.اگر پذیرش الگوی مناسب از طرف مردم با مشکل مواجه گردید؛بهترا ست مسئولان فرهنگی زحمت این کار را بکشند.چه اشکالی دارد که مثلا شورای نخبگان و اساتید حوزه و دانشگاه در باره این مسئله بحث و تبادل نظرکنند و تصمیم بگیرند که مثلا فلان روش عزاداری تغییرپیدا کند و برای این امر فرهنگ سازی شود.

به نظر می رسد بیشتر ازهرچیز ما نیازمند به شناخت هستیم.اگرما حسین(ع)را نشناسیم وهدف از قیامش را ندانیم؛این عزاداری ها کمتر مفید خواهد بود.در آن صحنه جانسوز کربلا،امام  و یاران با وفایش،خون خودشان را برای حفظ دین و رسوا نمودن حکومت جبار و ستمگر یزید اهدا نمودند و پیام انقلاب حسین(ع)رانیز زینب(س)به گوش همه جهانیان رسانید که ستمگران در هر عصری وزمانی بدانند؛تنها با قدرت ظاهری خود و با ایجاد رعب و وحشت،نمی توانند به دیگران ستم کنند.

پس ما نیازمند شناختیم.شناختی همه جانبه از قیام این مرد بزرگ وآسمانی که چگونه توانست با گذشتن از خون خود وخانواده ویارانش،درخت اسلام را که در حال خشکیدن بود نجات دهد؛ودشمن نیزاز این شناخت ما می ترسد.او نیز دوست دارد که جامعه حسینی تنها سالی یک بارعزادارحسین(ع)باشند وآنهم تا ظهر عاشورا کارشان را به پایان برسانند و دیگرهیچ.زمانی این عزاداری ها به ثواب نزدیک است که ما هم امام (ع) را بشناسیم و هم هدف از قیامش را بدانیم و هم اراده کنیم که راهش را ادامه دهیم.

عزادار حسین(ع)نمی تواند نسبت به جامعه ای که در آن زندگی می کند،بی تفاوت باشد.مگر می شود کسی را دوست داشته باشیم؛ولی به حرفهایش گوش ندهیم و راهش را ادامه ندهیم؟اگر این دوست داشتن ها واقعی بود الان ما گرفتار این همه مصیبت نبودیم.مصیبتی بالاتر از این که در جامعه حسینی،روح بی تفاوتی بر ما حاکم شده و به راحتی از اخلاق و معنویت فاصله گرفته ایم و شعار اصلی سید الشهدا که همانا امر به معروف و نهی از منکربود را فراموش کرده ایم.پس اقامه عزای حسین(ع)علاوه بر شعار، سخت نیازمند به شعور وآگاهی است.حسین(ع) با قیام خویش مکتبی را برای تمام کسانی که به آزاده بودن می اندیشند پایه گذاری کرد که در هرکجای زمان و هرنقطه ای از زمین، با هر شکلی اگر دوگروه ظالم ومظلوم در برابر هم صف آرایی کنند،آن زمان عاشورا وآن نقطه کربلاست که: