خاطره ی جانباز حاج بهزاد باقری از سردار شهید حاج محمد آزادبخت

روحش شاد

سلام خدمت شما…مادرم از خوبی های ایشان بسیار برایم میگوید،با خوندن این مطلب به یاده اردویی افتادم که به شلمچه رفتم و خودم از نزدیک شاهده فداکاری های شهدا شدم…آری شهیدان زنده اند،روحشان شاد و یادشان گرامی امیدوارم همه ی ما آنها را سر لوحه زندگی خود قرار دهیم و فراموش نکنیم که آنها برای چه جان خود را نثار کرده اند.و همواره پیرو راه آنها باشیم.

باغبانا ز خزان بی خبرت می بینم *** آه از آن روز که بادت گل رعنا ببرد.
روحت شاد و یادت گرامی سردار عشق

سلام بر بهزاد عزیز
اولأ عکس بهزاد رو که دیدم یاد شهید زنده حاج حسن آقای باقری افتادم. یاد هر دوتاشون بخیر.
دوسالی با حاج محمد آزادبخت همکار بودم. ایشان فردی بسیار جدی در تمام امور بود. از شوخی کردن تا فکر کردن تا کارکردن و در همه حالات جدی بود. روزی که بنا بر تصمیم سپاه محل خدمتمان از هم جدا شد انگار که آسمان بر سر من خراب شد. چون از ایشان چند قدمی دورتر شده بودم.
قبل از ازدواجش در آن دو سال بیشتر اوقات باهم هم بودیم.
برخی از خصوصیات وی را برای تذکر اول به خودم و سپس به آنانی که این کامنت را می خوانند تقدیم می کنم.
اهل تهجد بود و به انجام نماز اول بسیار وقت مقید بود.
انسان بسیار نظیفی بود و لباسهایش همیشه تمیز بود.
اهل غیبت نبود و پشت سر کسی حرف نمیزد.
راست گو بود.
بسیار انسان شاد و پر تحرکی بود.
در امور اداری بسیار منظم و منطقی بود.
بنابه موقعیت کاری اش ارتباط خوبی با همکارانش می گرفت.
وقتی کاری به او محول میشد، مثلأ اگر انجامش ۵ روز زمان میخواست او هر روز گزارش پیشرفت کارش آماده بود و اگر ازش سئوال میشد حاضر جواب بود و من و من نمیکرد.
به خانواده اش خیلی بهاء میداد. اگر ظهر نمیرسید به خانه برود و تلفن دم دستش بود حتمأ با خانواده اش تماس گرفته و احوالپرسی می کرد.
خلاصه اینکه انسانی بود خدایی. واسه همین هم به بهترین حالت پیش خدایش شرفیاب شد.
خداوند سبحان روحش را با ائمه اطهار محشور و خانواده بزرگوارش بویژه فاطمه خانمش را صبر دهد.

بهزاد و حاج محمد دو روح در یک جسم بودن اسم ایشان برای ما یاد آور جنگ جهاد است.بهزاد مربی بد اخلاق و تند و دوستی مهربان برای مابود هرکجا که هستی موفق باشی

عزیزی از الشتر مقیم تهران
با آرزوی توفیق برای شما وخانواده ایثارگرت ،حاج بهزاد عزیز کمتر خدمت شما رسیده ام،افتخار همرزمی حاج
حسن وحاج بهروز را داشته ام ،از قول من بگو بچه های الشتر را فراموش کردید ،همیشه مشتاق دیداریم.

حاج بهزاد دلاور سلام
عکس شما راکه دیدم برگشتم به سال ۶۵ کپی اون سال حاج حسن انشا الا هرجا تشریف دارید سلامت وتندرست باشید
ضمنا فراموش نمی شود رشادتهای خانواده جنابعالی دردوران دفاع مقدس بیاد دارم روزی که در منطقه سلیمانیه مجروح شدیدی سعادت مشارکت درجابجایی شمارا به ستاد داشتم در بین راه یک لحظه چشمهایت را باز کردی فرمودی فلانی منو رها کنید به دیگران برسید یاد اون روزهای سخت اما صمیمی بخیر مشتاق دیدار

از‏ ‏اینکه‏ ‏حاج‏ ‏بهزاد‏ ‏باقری‏ ‏یاد‏ ‏و‏ ‏خاطره‏ ‏سردار‏ ‏پرافتخار‏ ‏سپاه‏ ‏اسلام‏ ‏شهید‏ ‏حاج‏ ‏محمد‏ ‏آزادبخت‏ ‏را‏ ‏‏ ‏در‏ ‏فضای‏ ‏مجازی‏ ‏مطرح‏ ‏کردن‏ ‏وفضای‏ ‏پرمهر‏ ‏و‏ ‏محبت‏ ‏،‏ ‏صداقت‏ ‏و‏ ‏ایثار‏ ‏زمان‏ ‏جنگ‏ ‏را‏ ‏برای‏ ‏همه‏ ‏تداعی‏ ‏کردن‏ ‏از‏ ‏ایشان‏ ‏سپاسگزاریم‏ ‏.برای‏ ‏آن‏ ‏شهید‏ ‏سرافراز‏ ‏و‏ ‏همه‏ ‏شهدا‏ ‏علو‏ ‏درجات‏ ‏و‏ ‏برای‏ ‏آقای‏ ‏باقری‏ ‏سلامت‏ ‏‏ ‏آرزو‏ ‏‏دارم‏ ‏.

سلام درود خدا بر تمامی شهدا مخصوصا شهید حاج محمد آزادبخت .سلام آقای باقری عزیز خیلی دوست دارم خاطره ای که شما روی مین رفته اید و شهید علی مردان و حاج محمد به کمک شما میایند ولی در بین راه شهید علی مردان با قاطری که سوار ان شده بود روی مین میره را تعریف کنی .چون این خاطره در مصاحبه شهید علی مردان تعریف شده با تشکر از شما یادگاران جنگ .

سیّد اهل قلم شهید آوینی :

پِندار ما این است که شهدا رفته اند و ما مانده ایم ، اما حقیقت این است که شهدا مانده اند و زمان ، ما را با خود برده است .

زندگی کردن با مُردن معنا می یابد ، کلید ماجرا در مردن است نه زندگی کردن
(زنده باد و نام شهید حاج محمد آزادبخت و روحش شاد)

شاید وقت آن رسیده که رزمندگان جان بر کف سایبان مهرشان را همانند گذشته بر سره همرزمانشان دریغ نکنند ،جسم بی جان ومتعفن شهرت دنیایی رابه اهلش بسپارند و برای ماندن در عرصه شهرت باهر ناکسی همراه نشوند،من مخالف حزب وجریانات سیاسی (چپ وراست …)نیستم اما باور کنید محفل گرم ودوست داشتنی بچه های رزمنده را اینها بهم ریختند ،یادمان نرفته عزیزان گردان محبین در عملیات والفجر مقدماتی خط شکنانی که درمعبر پاهایشان قطع شده بودو هنوز رمقی داشتند التماس می کردند که ما پا روی آنها بگذاریم تا روی مین نرویم ،چه شده ، آیاهدف گم شده ؟آیاراه مشخص نیست ؟ نه بلکه لهیب آتش کینه ابولهب هابیشتر شده تا حد اقل ما را از هم دور کنند ،البته میدانم عاقبت آفتاب بر پهندشت وجدان اهل حق می تابد وکشتی ورشکسته نفاق و دروغ ریا به گل رسوایی می نشیند ،آری شلیک ترکشهای نفاق بر تن ما نشسته است ،اماباید بدانیم همچنان برای این ملت باید سربازی کرد نه آقایی و تابلوی یاد خدا را در ورودی چشم وگوش خود گذاشت و از بالابلندان نجیبی همانند شهید اسداله حسنوند ،شهید شهرام عباسی ،شهید آزادبخت و…باید خجالت کشید .باید جسم نحیف وزخم خورده خود راکه اسیر امواج ملتهب دنیا پرستی شده بیرون کشید و آلاینده های مورد رضایت شیطان را از فضای معنوی جامعه پاک کرد .

انقدرعمویم ازاین شهیدبزرگوارمیگفت کاش اشک چشم اجازه میدادبنویسم فقط میگم شهادت لیاقتت بودنمیبایست به نحودیگری میمردی