تقدیم به شهدای محبین ، عاشورا و کمیل / اسداله آزادبخت

به نام خدا

تقدیم به شهدای محبین، عاشورا و کمیل

 

 

مثنوی محبین

 

بارالها سینه ام طوفانی است                          این دل آیینه ام طوفانی است

از دوچشم خسته ام خون می چکد               از دو چشمم درد مجنون می چکد

در دل شب، مثنوی گل کرده است               باغ خشکم یاد بلبل کرده است

غرق اندوهی به پهنای شبم                           یک گلو فریاد بر نای شبم

مثنوی آتش وعشق و نبرد                      خون وخاک و سنگر شب های درد

مثنوی لاله های سرخ تر                             چشم های خیس از خون جگر

آسمان گونه ، رگباری شده                       صد حکایت در دلم جاری شده

چفیه های بسته بر قرص کمر                     عاشقی از عاشقی پاییش تر

زیر بمب و ترکش و باران تیر                    خنده بر لب های شیران تر ز شیر

جبهه بود وهر چه باداباد بود                   این طرف خون ، آن طرف بیداد بود

جنگ بود واین چنین می گفت خون        ‹‹ لم تقولونَ ما لا تفعلون ››

یاد سنگرها بخیر و شیرها                       شیرها آن بی غُل و زنجیرها

یاد سنگر، سنگرِخون و جنون                  چشم های بی قرار و بی سکون

پای هر سنگر دلی جامانده است            دفتری از بیدلی جامانده است

پای هر سنگر سری فواره شد                 بندهای یک کبوتر پاره شد

پای هرسنگر دلی آتش گرفت               پای هر سنگر سری ترکش گرفت

پای هر سنگر دلی جا مانده است            نغمه های بلبلی جامانده است

پای هر سنگر پلاکی گم شده                سینه ی خونین چاکی گم شده

پای هر سنگر خدا هم اشک ریخت       آن همه عباس عاشق مشک ریخت

پای هر سنگر سرم آتش گرفت              بارالها پیکرم آتش گرفت

شور شب های پر از تکبیر کو؟              شیرهای بی غُل و زنجیر کو؟

از دل این مثنوی خون می چکد            از لبان مولوی خون می چکد

مثنوی ام داستانی از یاس هاست           داستان حال با احساس هاست

مثنوی ام قصه ای از راز هاست              قصه ای ازشهرهستی بازهاست

مثنوی از لاله های واژگون                    لاله های پرپر دشت جنون

کربلای چارها، یادش بخیر                    نخل ها، نیزارها یادش بخیر

پنج ها، والفجرهای عاشقی                 پارها، پیرارها یادش بخیر

نیمه شب بر قلب دشمن تاختن                با رشادت بی صدا سرباختن

لاله های پرپرم یادش بخیر                      نخل های بی سرم یادش بخیر

یا علی بر صحن پیشانی کجاست؟           ای خدا دل های طوفانی کجاست؟

خیزش امواج طوفانی چه شد؟                 نعره ی شیران طرهانی کجاست؟

خنده های بی ریایی درعطش             پیش دریا تشنگی، عباس وَش

خاکیان کبریایی کو؟ کجا؟                عشقبازان خدایی کو؟ کجا؟

یاد جبهه اشک را جاری کند             آسمان گونه رگباری کند

یاد جبهه بغض در من کاشته                خاکریزی درگلو انباشته

خوش به حال کفتران پر زده                 خیمه بر درگاه دلبر زده

عذرمی خواهم که کم آورده ام           من کجا و وصفتان ؟ شرمنده ام.

 

 

اسدالله آزادبخت.