[1]
سـتـاره ای بـدرخـشید ماه ومجلس شد
دل رمـیـده مـا را انـیـس ومـونس شد
نـگار مـن که به مکتب نرفت و خط ننوشت
بـه غـمـزه مسـئله آمـوز صد مدرس شد
بـه بـوی او دل بـیمار عـاشقان چو صبا
فـدای عـارض نـسرین و چشـم نرگس شد
به صدر مصطبه ام می نشاند اکنون دوست
گـدای شـهر نگه کـن کـه مـیر مجلس شد
طرب سرای محبت کنون شود معمور
که طاق ابروی یار منش مهندس شد
لـب از تـرشح می پـاک کن برای خدا
که خـاطـرم بـه هـزاران گنه مُوسُوَس شد
کـرشـمه ی تـو شـرابی به عاشقان پیمود
کـه عـلم بـی خبر افتاد وعقل بی حس شد
ز راه میـکده یـاران عـنان بگردانید
چـرا کـه حافظ ازین راه رفت و مفـلس شد
خیال آب خضر بست و جام کیخسرو
به جرعه نوشی سلطان ابوالفوارس شد
چو زر عزیز وجود است نظم من آری
قبول دولتیان کیمیای این مس شد