مجتبی و نشاط به خدا پیوستن

سلام برسرور گرامی ومعلم دلسوز دوران دبیرستانم،استاد ارجمندجناب آقای پیریائی.
یادهمه شهیدان به خصوص شهید مجتبی بخیرباد.
شهید مجتبی رزمنده ای شجاع وعابد وزاهدی بی ادعابود.درعملیات بستان سعادت همراهی با ایشان راداشتم که دلاورمردانه جنگیدودرآن مقطع مجروح شد.
دانش آموزان آن زمان دبیرستان امام جعفرصادق(ع) که تعدادی از آنان شهیدوجانباز وتعدادی هم پاسدار شدند وعموم پاسداران هم به کسوت بازنشستگی نائل گشتند زحمات وتلاش های شما را چه در سنگرعلم ودانش وچه درمیادین جنگ فراموش نخواهندکردو همواره قدردان وسپاسگذار شما هستیم.خداوندبه شما برادر عزیز وبسیجی دلاور وجانباز دورا ن دفاع مقدس طول عمر باعزت عنایت فرماید.

شهادت آرزوی اولیاء

قال رسول الله صلی الله علیه و آله :

والذی نفسی بیده ((لولا ان رجالا من المومنین لاتطیب انفسهم)) لوددت انی اقتل فی سبیل الله، ثم احیا ثم اقتل ثم احیا ثم اقتل، ثم احیا ثم اقتل.

پیامبر خدا صلی الله علیه و آله فرمود :

قسم به آنکه جانم به دست اوست((اگر نبود اینکه جمعی از مومنین خوش ندارند)) دوست داشتم که در راه خدا نه یکبار و دوبار، که چندین بار زنده گشته و بار دیگر کشته گردم.

صحیح بخاری، ج۴، ص۲۱، باب تمنی الشهاده

http://gordanmohebin.mihanblog.com

با سلام،اول از جناب گراوند تشکر میکنم هرچند رهگذرید اما تاثیر گذار بود مطلبتان.بدرستی یادم است زمستان سال ۶۵ عملیات کربلای ۴ منطقه شلمچه همانجا که شهید والا مقام مجتبی عزیز جان به جان آفرین تسلیم کردند.عصر همان شب شهید علیمردان آزادبخت (چی میتونیم بگیم؟اسم هرکدام از دلیران شهرمان را میاریم ذهنمان به سمت رشادتهایشان میرود که از او چه بگوییم؟)بهر حال،فرمانده دلیر گردان همیشه سرافراز محبین ما را جمع کرد و از نقشه عملیات برامون گفت،گفت امشب ۱۸ لشگر با هم عملیات داریم ما لشگر هفدهم و لشگر ۵نصر و ۱۹ فجر بعنوان لشگر های ۱۶ و ۱۸ در دو جناح ما وارد عمل میشوند،از چگونگی وارد عمل شدن،چگونگی برخورد با اسرا و تداخل با نیروهای خودی در جناحین ،از چگونگی جابجائی با نیروی جایگزین و……سپس بعد از نماز مغرب و عشا بین ما سیب زمینی برای شام و هرکدام کنسرو ماهی برای فردایمان توزیع شد،یادش بخیر شهید سید اکبر پناهی که در همان عملیات به درجه رفیع نائل آمد زحمت توزیع را کشیدند ان چهره خندان و دلنشینش زمانی که کنسرو را دستم داد و خندید و به شوخی گفت (ازاد مواظبش باش از کنسرو خوبا بهت دادم)هنوز جلو چشممه.حدود ساعت ۸جمع شدیم و مسافتی را با کمپرسی و بعد از آن پیاده رفتیم تا به پشت کمین دشمن رسیدیم.شیر مردان اطلاعات و عملیات قبل از ما زحمت کشیده بودندو نگهبانان کمین را بدون سرو صدا از سر راه برداشته بودند اما چون بعضی لشگر های عمل کننده وارد عمل شده بودن،خط آتش دشمن شروع شد و مازیر آتش خمپاره خود را به پشت سنگر خواب و استراخت عراقیهارساندیم عملیات شروع شد،چون تا حدودی عملیات از قبل لو رفته بود دشمن پشتیبانی محکمی را در منطقه مستقر کرده بود و به شدت همه منطقه را زیر آماج حملات انواع سلاح سبک و سنگین قرار داد،با وجود آتش سنگین دشمن ،هدفی را که ماموریت گردان محبین بود و در برنامه ریزی گفته بودن اگر محبین بتواند ساعت ۱۲ ظهر فردا به هدفش برسد موفق عمل کرده ،شاید باور نکردنی باشد اما باور کنید گردان محبین ساعت ۲.۵ نیمه شب به هدفش که همان هلالی های معروف شلمچه بودند رسید و وقتی شهید سرافراز علیمردان ازادبخت خبر تصرف هلالی اول و سقوط هلالی دوم را با حاج نوری فرمانده لشگر دادند باور نمیکرد و میگفت شاید موج گرفته و هزیان میگه.بگذریم.چگونگی شکست عملیات و عقب نشینی برای جلسه بعد اما میخوام یادی کنم از شهدایی که در ان عملیات با هم بودیم شاید در سرای باقی دستگیرمان باشند.شهید مجتبی آدینه وند،شهید سید اکبر پناهی،شهید سید کاظم کاظم زاده،شهید نجم الدین عبدولی،شهید محمد تراب زاده،شهید اله کرم سوری،شهید جلال ابراهیمی(معاون گردان)شهید عباس جوکار.و یاد کنم از بزگوارانی چون سید رسول حسینی و جانبازان سرافراز جهانشاه رحیمی و سید علیرضانوربخش

دوست و هم دبیرستانی عزیزآقای جعفری !
حرفی زده اید که از آدم درس دین خوانده ای مثل شما بعید است.
گفته اید نگرانید!؟ نگران کدام بخش حشر و عقد اخوتید؟آیا نگران این هستید که شما به بهشت بروید و معلم عزیزمان آقای پیریایی خدای ناکرده به جهنم بروند؟یعنی اینقدر ازبهشت رفتن خودتان مطمئنید؟یا یقین حاصل کرده اید که- شما هم خدای نکرده- به جهنم می روید و نگران این هستید که دیگران را با خود به جهنم ببرید؟!هر دوی این احتمالات بعید به نظر می رسد حشر به سبب علقه و اخوت باید تداوم داشته باشد شما که مسیرتان را جدا کرده ا اید نگران نباشید.
بعد هم این چه مواجهه نا موجهی است که می کنید آقای پیریایی معلم همه ما بودند و آن مساله عقد اخوت هم سنتی دینی و از روشهای تربیتی ایشان برای اعتماد به نفس دادن من وشما بود که باید قدر دان باشیم نه امروز اینگونه موضوعش موضع عقده گشایی شود. من هم برای شما آرزو میکنم با شهدا محشور باشید بدون اینکه نگران باشم چون آرزو ست و آرزو نوعی دعاست که خدا بخواهد مستجاب میشود.

نقل است مردی دو زن داشت یکی دائم از او تعریف و تمجید می کرد یکی هم قضاوت به حق می نمود روزی مرد مار مولکی کشت و آن را به نزد دو زن آورد زن واقع بین گفت مار مولکی است که بچه ای هم می توانست جان او را بگیرد اما زن تعریف و تمجید کن گفت : این اژدرو ، شیر نرو ، کی کشترو مرد هم با خوشحالی می گفت من کشترو من کشترو. این همه سردار واقعی در خصوص شهدا اظهار نظر و خاطره کردند کمتر اظهار نظر شد حالا چه خبر آست آقایانی که شکست خورده اند و می خواهند مجددا خود را مطرح نمایند تا اظهار نظری می کنند که صرفا نیت مطرح کردن خود را دارند شروع می کنید به کامنت گذاشتن تعریف و تمجید کردن البته اگر شما هم کامنت نگذارید خودشان این کار را برای بازار گرمی می کنند جعفرمحمد زاده در باره آزادی می نویسد پیریایی شیر نرو راه می اندازد پیریایی چند جمله در باره کسی که حقش بالاتر از اینهاست با جملاتی سنگین و غیر قابل فهم ماننده صعب مستصعب. صیرورت .شطح .حد یقف .طوبی له می نویسد محمد زاده شیر نرو راه می اندازد ولی سایر دوستان متوجه حرکات اینها باشند سایت ها هم معمولا فقط تعریف و تمجیدها را اجازه تایید می دهند البته سایت وزین میر ملاس جای تشکر داردالبته اگر یک سوال را جواب دهد که بعدا خواهم گفت

جناب آقای پیریایی عزیز
تا به حال نوشته ای از شما ندیده بودم. محتوایش زیبا و قالبش روان بود.
آنچه حقیر را بیشتر سر ذوق می آورد حضور عزیزانی مانند شما و آقای محمدزاده و آقای دوستی و دیگران است که علی رغم گرفتاری های دیگرتان تماس با همشهریان را از یاد نمی برید. حقیر ساکن تهران هستم ولی از این بابت بسیار ناراحت، چون تماس بنده هم از طریق همین فضای مجازی است.
اگرچه همین هم غنیمتی است.
خواهشا این ارتباط و تماس ها را از بین نبرید. همشهریان حق دارند گلایه ای داشته باشند. به نظر بنده این گلایه ها بیشتر از اینکه رو به سوی شما داشته باشد، حرف دلشان است. و صد البته حرف دل خود ما و شما هم هست. مطمئنا صبر شما عزیزان از تندی انتقادات می کاهد و آنها را سازنده میکند.
نکته دیگر بنده رو به عزیزانی است که نکاتی را یادآور می شوند اما از ذکر نام خود سر باز میزنند. خواهشم این است که دوستان از اسامی واقعی خود استفاده کنند تا فضای خوبی که به وجود آمده خدشه دار نشود.
پایدار باشید.

اعوذ بالله من نفسی
خداوندا تو میدانی که انسان بودن و ماندن در این دنیا چه دشوار است
چه رنجی میکشد آنکس که انسان است و از احساس سرشار است

سلامی به تلخی تمام این نامهربانی های بی دلیل .
سلامی به سردی تمام این کلام های نابجا و از سر تعصب .

اعوذ بالله من نفسی…
جان امانتی است که باید به جانان رساند،اگر خود ندهی میستانند.فاصله ی هلاکت تا شهادت همین خیانت در امانت است …
در بیابان گر به شوق کعبه خواهی زد قدم / سرزنشها گر کند خار مغیلان غم مخور …

دوستان، آشنایان، مستعار نویسان و کلیه عیب جویان عزیز توجه کنند .
مژده مژده…
هر کسی بتواند رکیک ترین کلمات، پرخاشگرانه ترین نقد ، بیشترین ایراد نگارشی ،بالاترین غلط املایی و تعصبی ترین جواب که هیچ ربطی به موضوع این کامنت ندارد را در مورد نظر بنده بگذارد برنده اعلام میگردد !!!!

با سلام خدمت تمام عزیزانی که نظراتشان را درج نمودند بنده قصد طرفداری از اقای پیریایی را ندارم وبجا ودر مجالی دیگر ودر صورت ضرورت انتقادات وارده برایشان ودوستانش را برای عزیزان همسشهری آن هم مستند ومستدل بیان خواهم کرد اما در این مجال که ایشان از شهدای عزیز شهرمان ذکری به میان اورده جفا بر جایگاه رفیع مردان دلیر این دیار است که با مسائل فرعی ودنیوی ایشان را مورد هجمه قرار دهیم امیدوارم خداوند متعال به ما سعه صدری عطا فرمابد تا در بیان دیدگاههایمان رعایت انصاف را مد نظر داشته باشیم .

ضمن عرض سلام به تمامی دوستان ، ذکر یک نکته ضروری است و آن اینکه ما با چه رویی بایستی از آقای پیریایی انتظار خدمت داشته باشیم . زمانی که ایشان کاندید مجلس شدند چرا تنهایش گذاشتیم . باید از افرادی که به آنها در این چند ساله رای داده ایم انتظار داشته باشیم که هیچ خدمتی به شهر کوهدشت نداشتند.

عجیب است هرچه بندگان خدا داد می زنند که ایهاالناس پیریایی استاندار لرستان نبوده و اگر در جای دیگری استاندار بوده نمی توانسته برای کوهدشت کاری کند و اگر هم می توانست و انجام میداد به مردم آن دیار خیانت کرده بود، باز هم عده ای کانه هیچ چیزی نشنیده اند و هیچ کس چیزی نگفته دوباره میروند سر پله اول!!! آقای گراوند عزیز لااقل کامنتهای قبلی را مطالعه کنید تا دوباره نیازی به طرح این سوالات نباشد. اما آقای شیراوند بزرگوار گفته که من به خاطر پیریایی ضررهای زیادی متحمل شدم و مورد بی مهری دوستان خود قرار گرفتم! درست است چون دوستان قدیمی پیریایی خود پیریایی را هم قبول نداشتند چه برسد به طرفدارانش!! اما باز هم می گویم بد نیست یک مقدار به مطالب بالا نگاهی بیاندازید، شاید نیازی به تکرار مکررات نباشد. کسانی که زمانی داعیه دفاع از ولایت فقیه را داشتند بعدها چه کردند؟!! اینکه پیریایی در دهه شصت توقف نکرد و اشتباه دوستان قدیم خود را مرتکب نشد جرم و خلاف پیریایی است یا اینکه از دولت اصولگرا پست و سمت گرفت؟!! اینکه دوستان قدیمی او که زمانی افتخار شاگردی و همراهی او را داشتند و او را لیدر جریان خود می دانستند و حرف پیریایی را برای خود فصل الخطاب مباحث سیاسی می دانستند و بعدها سایه او را با تیر می زدند؟!! کدامشان جرم پیریایی است؟!! بحث بر سر پیریایی و یا هرنام و عنوانی نیست بحث بر سر این است که عمق انحراف و اشتباه تا کجاست؛ برخی فکر می کنند اگر زمانی به جریانی تعلق داشته اند باید تا آخر با او همراه بود ولو اگر راه به خطا رود و خلاف آنچه قبلا اعتقاد داشته عمل کند چرا که در غیر اینصورت میشود خائن و نان به نرخ روز خور!! نمی دانم این جوک سیاسی از کجا گرفته شده اما الآن به خوبی مصداق پیدا کرده که خط را بچسب نماز را ول کن!!! گویی بعضی نمازشان هم خطی و جناحی است!!! چون انتخاب مرجع تقلید، امام جماعت، سخنران مجلس ختم!! و… باید با خط و جناح سیاسی شان جور دربیاید وگرنه… اول باید قبول کنیم که یک اشتباه را با اشتباه دیگر نمی شود درست کرد بلکه می شود دو اشتباه؛ بعد بر سر افراد به قضاوت نشست. بد نیست عملکرد و سوابق افراد را مروری منصفانه داشته باشیم تا شاید حقایق خود را به خوبی نشان دهند؛ مگر امیرالمومنین(ع) نفرمودند علم جواهر الرجال فی تقلب الاحوال، شاید اگر گفته های خیلی از حزب اللهی های دو آتشه دهه شصت را با گفته ها و طرز فکر الآن آنها مقایسه کنید باورتان نشود متعلق به یک نفر باشد!! اینقدر تغییر زیربنایی؟!! از کجا تا به کجا؟!! از طرفی چه کسی گفته پیریایی باید پا به پای دوستان قدیم خود تحت هر شرایطی بایستد؟ مگر ظرفیت افراد همه به یک مقدار است؟ یکی نهایت توان و استعدادش در همین حد است که مدیریت یک مدرسه ابتدایی را داشته باشد حال شما هی به این بنده خدا فشار بیاور که خود را بالا بکشد و در حد یک فرماندار خود را نشان دهد، نمی شود چون نمی تواند. از یک دانش آموز ابتدایی انتظار موفقیت در آزمون کارشناسی ارشد داشته باشی!! خب طبیعی است غیرمنطقی می نماید. ولی خود افراد باید حقیقت توان خود را قبول داشته باشند تا دچار اشتباه نشوند. چرا این را گفتم چون خیلی از این حرفها ریشه در این دارد چرا پیریایی حالا که رشد کرد ما را هم با خود بالا نبرد؟!!! مگر ما چه از او کم داشتیم؟!! و خیلی از اشکالات دیگر، ریشه در تعصبات غلط اندر غلط جناحی و حزبی دارد که چرا پیریایی چپ حالا راستی شده؟ راستی ها می گویند دروغ می گوید و چپی ها می گویند خیانت کرده!! کل حرف همین است و بس!! وگرنه همه بر توانایی های پیریایی واقفند و به آن اعتراف می کنند فقط جرم او همان است که گفتم!! و اگر گناه پیریایی این است خوش به حالش برای این گناه پرثوابش!! نمی توان گفت چون من توان رفتن ندارم پس کسی حق پیشرفت و جلو رفتن ندارد!! ناگفته پیداست که این حرف تا چه اندازه اشتباه است. قبول کنیم بسیاری از این گفته ها ریشه در حسادت دارد که مثل خوره بیش از هرکس جان و روح شخص حسود را می خورد. چطور است هرکس زد وبند می کند میشود سیاسستمدار و مدیر متبحر و کاردان!! و این را به حساب مغز متفکر و شم بالای سیاسی و مدیریتی او می گذاریم ولی به پیریایی که می رسد می شود خیانت به دوستان و سوءاستفاده کردن و نان به نرخ روز خوردن و…!!! خداییش ساده و رک می گویم اگر پیریایی برای همین دوستان منتقد که او را با عناوین مختلف مورد هجوم قرار داده اند وسیله رسیدن به نان و نوایی می شد باز درباره او به همین صورت اظهار نظر می کردند؟!! پس بپذیریم دعوا سر دفاع از ارزشها و اهداف و مقاصد حزب و جریان سیاسی هم نیست این تسویه حسابها از جای دیگری آب می خورد. حال چرا پیریایی همه دوستان و همشهریان و همکلاسیها و هم رایها و هم محله ایها و هم حزبی ها وهم…. را بر پستهای مختلف نگمارده!!! ببخشید اگر این می بود که میشد شهرداری کوهدشت که اطاقهایش از فرط ازدحام فک و فامیل شهردارها و اعضای شورای شهر دوره های مختلف در حد انفجار است!! این میشد همین آفتی که الآن به جان شهر بی فریادرسمان افتاده که هر نماینده تمام همّ و غمش را مصروف گماردن قوم و خویش و طرفدارانش کند و تا به خود بیاید چهارسال تمام شده و زخم کهنه فقر و بیچارگی دردآورتر از پیش به دملی بدخیم تبدیل شده و مردم باید همچنان با آن بسوزند و بسازند!! و یک نکته هم برای کسانی که می خواهند قدری دقیقتر مسائل را رصد کنند؛ پیریایی یا هر چهره سیاسی دیگری اگر محصور در باورهای غلط و دست و پا گیر اینچنینی شود محکوم به شکست است و توان و قدرت خود برای رسیدگی به امور را صرف حرفهایی کرده که پشیزی ارزش ندارد و فقط خود را هلاک و مردم تحت مدیریت خود را بیچاره کرده است- مصیبتی که سالهای سال است مردم این شهر را بیچاره کرده- با تنگ نظری و تخریب هم هیچگاه موفق نمی شویم و بر مشکلاتمان فائق نخواهیم آمد، چه فایده که همه می نالیم و هیچگاه به جد دنبال رفع این همه فلاکت و مصیبت که گرفتار آن هستیم برنمی آییم. قدری به اطراف خود نگاه کنیم تا ببینیم چه می کنند که از ما جلوترند. کل تلاشمان شده اینکه زیر پای یکدیگر را خالی کنیم و نگذاریم رقیبمان!!! پیشرفت کند، اگر این است پس وضعمان هم همین خواهد بود.

به نام خداوند دوست و دشمن
از دلی خونین ابن گفتار می آید بیرون.؟!
رو ی سخنم با کسانی است که به جای نقد نوشته به نقد نویسنده می پردازند. بسیار جالب است !ما همیشه باید نمودمان با دیگران فرق کند حتا در نقد. یکی از عوامل بسیار مهمی که در عدم توسعه لرستان نقش بسزایی ایفا می کند همبن مقوله است. در این یادداشت خاطره گونه جناب پیریا یی که التهاب ناکامی بعضی را برافروخته در چه چیز است. بخاطر عدم توسعه لرستان درالتهابند با از حسادت نتوانستن خود. ما در ادبیات محلی خودمان ضرب المثل خوبی داریم می گوید: هرگاه کسی دستش به انجیر کوهی خوشمزه ای نمی رسد بلافاصله در ذهنش این جمله متبادر می شود که خراب بود. تو خود بخوان حدیث مفصل. …… و اما ما خود مقصر هستیم و درک درستی از زمانه نداریم . جناب پیریایی انسانی درک بالا یی از زمانه خود دارد. می خواهید نقادان عزیز آن را بدانید سری به مقاله معروف شان بنام( آن سیزده کلمه چه ها که نکرد، ) بزنید تا بدانید ایشان چه کسی را که امروز رانده انقلاب است به باد انتقاد گرفته است. آدرس مقاله رو همین بس به اطلاعات سال ۶۷ آن هم آذرماه سرکی بکشید. البته دقیق روزش را نمیگوییم تا لااقل تورقی زده باشیم هم بر ذهنمان هم بر عقاید کهنه ملبس به نومان. بیایم واقعیت ها را بگوییم نه آن چه که بافته ذهن درگیر روزمره گیمان است و به عنوان نقد انتقال دهم. آیا تا کنون به این اندیشیده اید که لرستان بعد از انقلاب چند مقام سیاسی داشته و مراتب را چگونه طى کرده اند .اکنون کتابی در دست تدوین است به قطع مشخص خواهد کرد پله ترقی آن
مقامات چه بوده و بعد زبان به نقد بگشاید از همه اسف بارتر آمار بدست خواهد آمد که نشانگر بی تدبیری ماست و درک درست از زمان.ه ای کاش پیریایی مثل اول انقلاب کلاس درس می گذاشت تا دوباره۷ ده ها مثل مجتبی را تا اوج انسانیت بر می کشید

از همه شما عزیزان که با اظهار نظر(اعم از موافق یا مخالف ) به نوعی با یادداشت مختصر بنده همراهی کردید ممنون وسپاسگزارم۰این وب نویسی هم تجربه ایست ۰ بویژه جنس مشارکت در بحث ، وانواع ذهنیت هایی که ایجاد می کند۰طبعا گاهی ذهنیات نزدیک نزدیک وگاهی هم آنچنان دور دور می شود که کم ترین رابطه ای با هم ندارند۰ این شاید مهم ترین وجه تفاوت مباحثه حضوری با اینگونه مباحثات باشد ۰ این تجربه هم مثل سایر تجارب نتایجی دارد که در صورت لزوم بعدا راجع به آن بحث می کنیم۰ اما در این کامنت به حسب فرصت وضرورت واهمیت ، شاید مطلب اساسی در این نکته خلاصه شود که : این ما هستیم که بیشتر از همیشه به الگوی شهیدان گرانسنگ شهر ودیارمان محتاج ونیازمندیم ۰مصداق آشکار این احتیا ج درمجموعه انگیخته ها واانگیزه هایی که در این مناظرات بازتاب یافته ، خود نمایی می کند ۰ همفکری کمیاب وهمدلی نایاب است! آن همدلی نمونه وهمفکری الگوی شهیدان شاهد گم شده اصلی ماست، تا در انواع موضوعات خدمت به مردم ونظام واز جمله خدمت به مردم در دیارشهیدپرور کوهدشت با عنایت خداوند متعال موفق شویم ۰شهید مجتبی آدینه وند ودیگر شهدای شهرمان احتیاجی به مدح وستایش ما ندارند ، آنها محبوب وممدوح حضرت حق تعالی هستند ۰بنابراین جای این استدعا هست که مشی ومرام شهیدان را برای ساختن جامعه وشهر نمونه ترسیم نماییم ۰اما برای دست یابی به هر مقدار از این مقصد عالی باید از مجادلات نابجا واینهمه خودزنی نامتعارف ناصواب دست برداریم اگربتوانیم! هماره موفق ومعزز باشید۰

سال نو بر میرملاس مبارک۰ پیش به سوی قطعی کردن سد معشوره در سال جدید ۰

هنگامه شگفتی است. بسیار دیده اید که اهالی شهرهای مختلف چون به زادبوم رجال فرهنگ و سیاست واقف شده و آنها را همتبار یافته اند بر آن فخر می کنند و بسیار شادکام و مسرور که زها فرزند شهرشان در عرصه ملی خوش درخشیده است. و شگفتا که مردم دیار من همه کوتاهی ها و خدمت نکرده فلان نماینده شهر و فرماندار بومی را از آن دیگری می جویند که اگر چه مهری از شهر خود ندیده است اما به اصالت خود افتخار می کند. باورم این است که یک وجه فرهنگی بودن یک شهر معرفت بزرگان است نه انکار آنان. و افسوس که ما همواره به انکار هم برخاسته ایم و تقاص محرومیت های ادواری خود در سیصد سال اخیر را یک جا از چند چهره معدودی می طلبیم که به مدد لیاقت و استعداد خود در پهنه ملی نامبردار شده اند تا من لرستانی بر این فخر کنم که همدیارانم در هر منصبی قرار گرفته اند جز نیکنامی نیافریده اند .

سلام بر همشهریان عزیز
از جناب آقای پیریایی بخاطره دست بقلم شدن و نوشتار ادبی شان آنهم در وصف شهیدی بسیار بزرگ و عارف چون مجتبای گرانسنگ متشکرم.
من روز اول که یاداشت را دیدم، چند سطر از آن دلنوشته را خواندم. اما به مزّاقم خوش نیامد. نه اینکه نوشته یا موضوع آن بد بود! نه! ولی از اینکه جوری وانمود شده که شهید مجتبی دست پرورده شخص ایشان است، به دلم نچسبید و ادامه ندادم. اما در تعطیلات نوروزی در کوهدشت یکی از دوستان توصیه به مطالعه آنرا داشت. امروز فرصتی شد و آنرا خواندم.
هم به نوبه خودم از نوع کامنت ها مکّدرم. ما کوهدشتی ها اساسأ بعد سیاسی مان قوی تر از ابعاد دیگرمان است. دلیل: چون آقای پیریایی فردی سیاسی است و احتمالاتی در رابطه با انتخابات بعدی مجلس برایشان متصور است اینقدر از ایشان دفاع و حمله بد و خوب شده است. شاید همین بعد سیاسی بودن است که توان مدیریتی کوهدشتی ها را بالاتر از سایر بلاد استان برده که جناب مهندس بازوند استاندار پرکار لرستان اخیرأ به آن اشاره کرده و رشد بعضی از دوستان در سایر استانها هم در همین رابطه است. دوست گرامی ام جناب حاج علی محمد محمدی خاطره ای بسیار زیبایی از دوران ستم شاهی نوشته ولی با گذشت قریب دو ماه از ان حدود ۱۵۰۰ بیننده داشته اما این نوشته جناب پیریایی با حدود یک ماه بیش از ۴۵۰۰ بیننده!! در حالی که مطالب کامنت های آن یادداشت کجا و کامنت های این نوشته کجا؟! اما دوستان ما لرستانیها بیشتر غریب پرست(دوست) هستیم تا کمکی همدیگر! در کوهدشت ما چند سال است که فرمانداری غیر بومی منصوب شده که اولین آداب و رسوم مدیریتی را بلد نیست! کسی هم چندان با او کاری ندارد. از نماینده محترم گرفته تا سیاسیون مقیم. ولی ما با بخشداری مرحوم جان محمد آزادبخت چه کردیم؟ با فرمانداری سیروس ابراهیمی با آن همه تلاشهایش چه کردیم؟ لااقل فرق برخوردمان با افراد را بدانیم. تا این موضوع را در ذهن خود حل نکنیم قصه همین است که هست! ما باید به داشته های خودمان(از جناح چپ و راست) افتخار کنیم نه آنها را به بهانه های واهی له و لگد مال کنیم. از نقاط قوت و دسترسی آنها به ارکان حاکمیت برای پیشرفت دیارمان استفاده کنیم. استان اصفهان را بنگریم که وقتی نماینده کاری را شروع می کند نماینده بعدی(ولو خط سیاسی شان مخالف هم باشد) ادامه دهنده راه اوست نه مخربش!
من جناب پیریایی را از دوران ابتدایی مان(بیش از چهل و پنج سال قبل) می شناسم. بعد از انقلاب ایشان در مقطعی که کوهدشت بودند یکی از لیدرهای جناح چپ بوده و زمانیکه برای ادامه تحصیل به اصفهان رفتند، در ایام فراغت به کوهدشت آمده و جلسات بسیار پرکاری را با همفکری هایش برپا کرده و خط و ربط کاری بین آنان رد و بدل شده و انصافأ در این بعد بسیار قوی و فعال بوند. لقب دکتر آیت کوهدشت برای ایشان بود! وی در انتخابات بسیار فعال بوده تا جاییکه در این راه هم مدتی گرفتار شدند! پس باید از این بعد وی استفاده کرد نه اینکه به صرف دلبستگی اش به فلان جناح بر او حمله ببریم. از برخورد جناب پیریایی با دکتر خاتمی در مقطع تبلیغات ریاست جمهوری در اردیبهشت ۷۶ در قروه ناخرسندم چون وی فرماندار بود و این برخورد شایسته فرماندار جمهوری اسلامی با میهمانش نبود. ولی وی توان خوبی دارد و بایستی از این توان استفاده شود.
اما کامنت ها:
کامنتی به نام بسیجی کوهدشت اشاره خوبی کرده ولی جناب شیرواند عزیز ضمن احترام به نظر شما، اینگونه تاختن به دیگران شایسته بخش شهدای میرملاس نیست.
البته من بعنوان یک همشهری از آقای پیریایی تقاضا می کنم در نوشتار های بعدی(که انشاءالله ادامه خواهد یافت) ایمیل خودشان را معرفی تا دوستان موضوعات شخصی را از آن طریق با ایشان حل و فصل نمایند. از جمله جناب حاج آقای جعفری، آقای شیراوند و سایر دوستان. آقای پیریایی سوابقی در انقلاب و جنگ دارند و منبعد هم مطالبی در این رابطه قطعأ خواهند نوشت ولی همه بدانیم قداست شهدا را با مسایل زشت سیاسی مخلوط نکنیم که فردا در محضر خداوند سبحان پاسخگو خواهیم بود.
از اطاله کلام عذر می خواهم.

بجای این همه کامنت اگر فاتحه ای برای شهدا خوانده میشد بهتر بود