[1]
زبان احساس ما / حجت الاسلام دکتر محمد مهدی بهداروند
دو روز پیش خبر شهادت یکی از سربازان در مرز پاکستان تیتر اول خبرها شد. واکنش های متفاوتی از سوی مسئولین و مردم دیده شد و هر کدام به شکلی احساس خود را به نمایش گذاشتند. فارغ از تلاش های دیپلماتیک و بررسی موضوع از حیث وضعیت فعلی محل نگهبانی آنها و موضع گیری وزارت امور خارجه بایستس به چند نکته در این باره توجه نمود:
۱-چگونه است که برای چندمین بار ،سربازان مدافع مرزهای ما را به راحتی دستگیر و روانه کشور پاکستان می کنند و برای جبران ضعف های پیش آمده کاری صورت نمی گیرد.
۲-اگر به حسب خبرهای نقل شده رد عناصر گروه جیش العدل را داشته ایم چگونه به آنها تا کنون این مقدار فرصت داده شده تا مرتکب این جنایت عظیم شوند؟
چگونه است که سربازان گمنام در عملیات های قبلی به راحتی اسرای دربند ما در زمان معاوضه آزاد و به کشورمان بر می گردانند ولی امروز…….؟
۳-کوتاهی در این امر را چه کسانی باید در پیشگاه مردم و خانواده این عزیزان پاسخگو باشند؟ مسئولیت اصلی این موضوع بر عهده کدام مجموعه امنیتی ،سیاسی ،نظامی است؟
۴-برخورد با کشور پاکستان به چه دلیل تاکنون به تاخیر افتاده و آن ها را مورد ملامت و عتاب قرار نمی دهیم؟
آیا سکوت ما در برابر این جنایت مقدمه ای برای رفتارهای بعدی آنها نخواهد شد؟
۵-چگونه است که گروهای سیاسی برای کوچکترین حرکت سیاسی رقیب ،زمین و زمان را بهم می دوزند و با طرح سوال در مجلس، سایت های خبری، سخنرانی های عمومی فضا را به نفع خود راهنمایی می کنند ولی اکنون گویی به لکنت زبان یا لال شدن مبتلا شده اند و هیچ گونه واکنشی در خور تقدیر از آنها دیده نمی شود؟ نکند حضرات در سفرهای تفریحی نوروزی هستند و فرصت دیدن اخبار کشور نیستند؟
۶-گروه های مردم نهاد بایستی در برابر این حرکت شوم گروهک معلوم الحال، در مقابل سفارت پاکستان و نمایندگی سازمان ملل تجمع کرده و به دفاع از این شهید موضع گیری نمایند. بی شک مسکوت ماندن موضوع از حیث نگاه مردمی ،عواقب جبران ناپذیری را در پی خواهد داشت.
۷-از نیروهای خدوم نظامی و عناصر مومن اطلاعاتی انتظار می رود با رصد کردن فعالیت های این گروهک آمریکایی به آنها اجازه فعالیت نداده و همانند سابق با عملیات های اطلاعاتی خانه عنکبوتی آنها را بر سرشان آوار نمایند.
۸-از وزیر کشور و خصوصا رئیس محترم جمهور انتظار می رود با دلجویی از خانواده شهید جمشید دانایی فر به آنها اطمینان دهند که مراقب اوضاع بوده و از هر تلاشی در جهت وضع آنها کوتاهی نخواهند کرد.
۹-مطبوعات،ارباب رسانه خصوصا رسانه ملی به جای پرداختن به فیلم های تکراری و برنامه ی طنز قدری به این موضوع حیاتی و ملی پرداخته و ابعاد مظلومیت این عزیزان را به تصویر بکشاند. دعا می کنم قصه سراوان و این پنج عزیز سرباز دیگر در هیچ نقطه مرزی ما تکرار نشود.
[2]