عرفان در حماسه فردوسی

دونکته:۱-فرض کنیم سهراب نماد نفس اماره رستم است. که گاه براومیچربد ولی دست اخر به هلاکتش میرساند.اگرچنین است چگونه است که پس از مرگ سهراب وبرملا شدن هوت حقیقی اش رستم اینچنین ازکار خویش پشیمان میشود؟ مگر نه پیروزی برنفس اماره موجد شادی است ونه اندوهی تراژیک؟ خصوصا بعد ازاینکه نقاب ازچهره حقیقت برمیافتد. این پشت پرده که شما میگویی بالاخره باید نسبتی وپیوندی با خود نمایش داشته باشد والا ایا ادم نمیتواند ازهر حکایتی هرچه راکه میلش کشید بران بار کند؟

موج زخودرفته ای تندخرامیدوگفت /هستم گربروم گرنروم نیستم/درست است که ادبیات تخصصیست امااینکه فقط دارندگان مدارک دانشگاهی حق اظهار نظردارنداشباه است /دوست خوبم جناب آقای پیری خسته نباشی استفاده کردیم

خدمت دوست عزیزم بهروز عرض ارادت دارم .متن جالبی بود ،اصولا نیاز نیست هر کسی نظر کارشناسی بدهد،و البته این سنت کامنت مستعارو قبول ندارم دوست عزیزی که انتقاد کردن باید سازنده نقد کنند .اگه هم محتوا رو قبول ندارن مث آقای پیری آستینو بالا بزنند و داشته هاشونو برا دیگران به اشتراک بزارن،در ضمن بنظر بنده نباید برا اینکه آقای پیری مدرک دیپلم دارن مورد انتقاد قرار بگیرن.دیدگاهشون خیلی بیشتر از مدرکشونه این مهمه!مهم نیست چه مدرکی داشته باشین مهم اینه که چه درکی داشته باشین!!

با سپاس از کوشش شگرف نویسنده ی گرامی. چند واژه ای درباره ی این یادداشت کمابیش سست و کم رمق واگویه می نمایم.
البته درباره ی چند و چون خوب یا “ناخوب” بودن نوشته حرفی نداشته و آن را به دانایان این حرفه وا میگذارم، اما درباره ی گونه ی سخن راندن ایشان کمی گفتنی دارم.
با اینکه نویسنده، بسیار کوشیده است تا از زبان پارسی راستین بهره بجوید و در پایان چیزی به مانند زبان شاهنامه بنگارد اما به باور بنده ی ناچیز، بس ناپیروز بوده و بسیار “سوتی” داده است.
همان گونه که پیشتر گفته آمد، نویسنده بسیار بسیار بسیار تلاش نموده تا جایی که می تواند اسب سخنش را پارسی پیش براند اما برای اینکه توانسته باشم درست تر حرفم را بزنم از خود نوشته، نمونه هایی را بر می شمرم. (مشتی که نمونه ی خروار می باشد)
………………………………………………………..
واژهایی به مانند :
توضیح (در همان ابتدای نوشته) – مطلب – دلیل – فیلتر (گفته شده باشم که پرهیز از بیگانه نویسی تنها پرهیز از “تازی” نویسی نمی باشد. بلکه واژه های دیگر جاهای جهان نیز در این بازی برچسب ناجور هستند بر پیکره ی زبان پارسی) مانند همین “فیلتر” … یا ایدئولوژی یا تراژدی که بارها و بارها در این نوشته به کار گرفته شده است.
سایت (گفتنی دیگر این که؛ برخی واژه های بیرونی هستند که جایگزین پارسی نداشته و نویسنده ناگزیر به نوشتن آنهاست اما برای واژه ای چون “سایت” ما می توانیم از “تارنما” یا به مانند آن بهره بجوییم.
امکان درج (این دیگر بس تازی می باشد)
منتهی – ادب – مرکب خیال- تعهد و مسئولیتی – بواسطه -عمق – فطرت – روح – حالتی تکاملی- دنیا و مافیها
نسبت – ابدیت – متعالی – خلق (آیا آفرینش زیباتر نیست؟)- احساس – وجود – مواج – مدد (یاری خودمان چه کم دارد از مدد تازیان؟) – کشف و شهود ان میسر – عشق و شوق- حضور در محضر (این هم دیگر بس تازی بوده و از یک پارسی نویس شاهنامه دان شاهنامه پژوه شاهنامه شناس بس دور است چنین نگاشتنی) – اعماق ژرف و عمیق (این دیگه فراوان تابلوه) – متعالی – ایدئولوژی – محکم – تحمل (بردباری) -مشقت (رنج ، سختی)- حق – مبنا (پایه ، اساس) – ایدئولوژی – مدار – توحید – حیات (زندگی به این قشنگی چه آخه؟ تازه “گ” هم داره تو)- حرکت – سیر – اجتماعی – ایده ال – جامعه – نظاره (نگریستن) – احوالی – غنی تر – سطحی – عامیانه – مظلومانه – تراژدی – تصویر – تعهد و مسئولیت – اجتماعی – تردید – قرار – محکوم – افتخار – واجب – عرفان – بعد (پس) – عظیم- عروج – اصل – غلبه – افتخار -شرافت-غافل -جوهر عرفان- تاریخ – حقایق- نقطه اوج – تراژدی- مقابل (رو به رو) – نجات- سلطنت – مقام و منزلت – عرفانی – تراژدی – اوج- تراژدی- حقیقی – نفس اماره – قوی و قدرت – سالک و غیر معصوم و – جایز الخطا (به کارگیری این دو واژه که “ال” هم درونشان هست بسیار نامردی ست) – اول – مغلوب – توسل به دعا و توبه و انابه – مدد – کاملا مشهود – محسوس- رقیب – جنبه عرفانی – مشکل- وقت مناسب – فائق- حکمت- احراز – عنوان – کاملا – قابل درک – صورت – مکر – حذر -شجره طوبی – معرفت و حکمت…
……………………………………………………
سخن به درازا کشید . پوژش خواهی می کنم . گرچه نمونه های بیشتری نیز می توانستند در این چالشانه بیایند اما بیشتر به سبب “کمتر درازی” نوشته ، از آوردنشان چشم پوشیدم.
چیزی که شایسته ی واگویی ست این است که من خود نیز راستش برگردان و جانشین بسیاری از اینها را شاید ندانم. اما روشن است که یا ما یا باید رومی روم باشیم یا زنگی زنگ. این گونه نگارش چیزی مانند “آش شله قلم کار” است که از این ور بام رفته و از آن ورش افتاده و زبان پارسی شایسته ی چنین برخوردی نمی باشد. شتر گاو پلنگی ت که به زور چماق نویسنده به هم چسبیده است. درست مانند همین چالشانه ی خود من. (پوستم کنده شد تا به زبان پارسی اندکی نگارش نمایم. اکنون بیشتر پی می برم فردوسی بزرگ در آن “سال سی” چه رنج بسیاری برده تا عجم زنده نگهدارد بدین پارسی)
ایدون باد – شادزی

ضمن عرض ادب و احترام به محضر جناب آقای پیری
بنده متن شما رو مطالعه کردم و از احساس و علاقه ی شما نسبت به متون کهن پارسی بسیار لذت بردم. متاسفانه به دلیل اضطراب حاکم بر ایّام امتحانات و حضور کنونی بنده در این حال و هوا، فرصت نوشتن کامنتی که در خور میل و علاقه ی شما باشه به بنده دست نداد. فقط و فقط این رو میتونم عرض کنم که دغدغه ی زیبایی دارید امّا دوست عزیز هر دغدغه ای رو نمیشه در هر قالبی ریخت. شما به نکاتی اشاره فرمودین که کمتر کسی از بزرگان ادب پارسی از جمله دکتر کزازی، دکتر شفیعی کدکنی و یا حتی استاد خالقی جرات تفکر در مورد این مسائل رو داره. حداقل اگه عنوان دیگه ای رو انتخاب میکردین بهتر بود.شاید وقتی این کامنت رو میخونید، بگید بنده آدم بیسوادی باشم؛ اما به هیچ وجه اینگونه نیست. لطفا اندک مقداری مراعات کنید و اینقدر بدون مطالعه در مباحث عمیق اسطوره شناختی وارد نشید چون نتیجه ی اون کامنت های قبلی میشه / فقط بدونید دغدغه ی زیبایی دارید اما در حد علاقه و دغدغه بمونه بهتره/ پیروز و موید باشید.