شهید زمانی گفت مرا فراموش نکن / جانباز سید رضا سلامتی

شهید والامقام سید علی یار زمانی

 

شهید زمانی گفت مرا فراموش نکن

فروردین ۹۳ بود که از طریق یکی از همشهریان با آقای سلامتی تماس گرفته و از ایشان برای مصاحبه وقت گرفتیم. روز بعد تعیین شد.

آقای سید رضا سلامتی از سادات کوهدشت است که سال های طولانی ساکن نهاوند بوده و اکنون بخشدار مرکزی نهاوند است . روز بعد به بخشداری مراجعه کردیم.

از اینکه مسیری برای معرفی شهدای کوهدشت باز شده بود خوشحال بود. اما گله های زیادی داشت و به راستی حق با او بود. می گفت در زمان جنگ کسی فرماندهان را نمی شناخت. همچون سایر بسیجیان ساده بوده و اهل خودنمایی نبودند. چرا ما امروز راه آنان را ادامه نمی دهیم و در رابطه با بعضی از شهدا گاهی جفا صورت می گیرد. چرا شهدای بسیجی کمتر شناخته شده اند ؟

و من به راستی به آقای سلامتی حق دادم. از چند شهید نام بردند که به جز شهید مجتبی آدینه وند و شهید اسدمراد بالنگ متاسفانه هیچ یک را نمی شناختم. شهید علی یار زمانی، شهید غلامعباس ضرونی، شهید سید عباس ابراهیمی و دو برادر شهید که در یک روز عروج کرده بودند: شهیدان نورکریم و موسی رحمتی.

متن زیر بخشی از مصاحبه با ایشان می باشد که در چند بخش ارائه خواهد شد.

 

شهید علی یار زمانی پسر عموی مادرم می باشد. پدر ایشان دو فرزند پسر داشت. علی یار و کشکولعلی. پدرشان را در کودکی از دست داده بودند و مادر آنها با عمویشان ازدواج کرده بود. زندگی سختی داشتند. علی یار از کشکولعلی کوچک تر بود، اما توانایی های بیشتری از او داشت. خوش سر و زبان بود. قبل از انقلاب برای کارگری به تهران رفته بود. در شهرک اکباتان مشغول به کار ساختمانی شده بود. به خاطر مدیریت خوبی که داشت به عنوان سرکارگر انتخاب شده بود. گواهینامه اش را قبل از انقلاب گرفته بود و در زمانی که خیلی ها سواد نداشتند او باسواد بود. بسیار با محبت بود و روابط عمومی خوبی داشت. بعد از انقلاب، زمانی که آیت الله محمد کریم مروجی به عنوان امام جمعه کوهدشت منصوب شد ایشان را به عنوان راننده خود انتخاب کرد. بعد هم که ترورها به وسیله گروهک منافقین شروع شد برای ائمه جمعه محافظ تعیین می شد. ایشان هم راننده و هم محافظ امام جمعه بودند.

یکی دو بار پیش آمد که آیت الله مروجی را به منزل ما آوردند. من در چهره شهید زمانی دقت می کردم. نوعی مجذوب شدن در آیت الله مروجی را در وجود شهید زمانی می دیدم و ارتباط او با آیت الله روز به روز بر معنویت او می افزود.

بعد از گذشت سال ها از شهادت شهید زمانی نورانیت خاص او همچنان زبانزد است. چهره بسیار معصومی داشت، که اطرافیان می گفتند این معصومیت به خاطر سختی هایی بوده است که در کودکی کشیده است.

صبوری و طمانینه و آرامشی که داشت، او را به عنوان مامنی برای اهل فامیل تبدیل کرده بود. یادم می آید زمانی که بچه بودم پدرم برای کارگری به تهران می رفت. هر گاه دلمان می گرفت و یا مادرم بسته به شرایط کودکی به ما عصبانی می شد و ما قهر می کردیم ، پناهگاه ما شهید زمانی بود.

عملیات والفجر ۶ در پاسگاه زید قرار بود انجام شود. گردان محبین تنها گردان پیاده تیپ زرهی ۷۲ محرم بود که به عنوان تیپ پشتیبان لشکر امام حسین(ع) عمل می کرد. فرمانده ما آقای فرهاد بازوند بود. من حدود ۱۴ ساله بودم. برادر کوچک تر من هم آمده بود و قصد داشت در عملیات شرکت کند. من خیلی نگران بودم. بچه زبلی بود ولی سن کمی داشت. دوست نداشتم هر دو در این عملیات شرکت کنیم. شهید زمانی هم آمده بود که ما را بدرقه کند. من التماسش کردم که دایی اجازه ندهید علیرضا بیاید. او را قانع کنید که منصرف شود. شهید زمانی با علیرضا به طور مفصل صحبت کرد، اما قانع نشد. علیرضا گفته بود رضا  را قانع کنید که بماند و من بروم. خلاصه هیچ کدام کوتاه نیامدیم.

در نهایت شهید زمانی  به من گفت تو نگران این هستی که علیرضا شهید شود؟ ظاهرا طلبیده شده. پس مقاومت نکن. قانع باش و به خدا توکل کن و اجازه بده که بیاید. خیلی نگران سن کم علیرضا نباش. کسی که این مسیر را جلوی پای او گذاشته است، مسیر او را تعیین می کند.

من قرار شد سر تانک باشم و همراه زرهی. پس ما جلوتر رفتیم و علیرضا به همراه بقیه که پشتیبان بودند ماندند. بعدها تعریف می کردند که آن شب چندین بار خمپاره نزدیک سنگر آنها خورده بود و سنگر روی سرشان خراب شده بود. اما شهید نشدند.

شهید زمانی بسیار متعهد به کار بود و پشتکار بالایی داشت. مدتی هم در سپنتای اهواز در قسمت مهندسی بود. آموزش زیادی ندیده بود اما زیر نظر مهندسین تانک و در ارتباط با تعمیرات تانک و آموزش خدمه تانک خیلی فعال بود. از سال ۶۲ به بعد نیروهای فنی در یک مرکز در سپاه سازماندهی شدند. شهید زمانی هم از کوهدشت به مرکزی در اراک منتقل شد و تا زمان شهادت در یگان زرهی ماندگار شد و در عملیات بدر به شهادت رسید، ولی چون جنازه ایشان در داخل تانک سوخته بود قابل شناسایی نبود، فقط با مدارک و پلاک ایشان را شناسایی کرده بودند. به همین خاطر ما هنوز امیدوار بودیم که ایشان زنده باشند. من به خاطر سن کمی که داشتم اصلأ قبول نمی کردم که ایشان شهید شده باشند.

مدت ها گذشت. عملیات کربلای چهار در حال انجام بود. در ساعات اولیه شروع عملیات کربلای ۴ ما را با تویوتاها به خط مقدم می رساندند. چون محور عملیاتی کربلای ۴ جزیره ام الرصاص بود ، کنار دریاچه ماهی محل استقرار لشکر ۵۷ و گردان محبین بود. چند شب ما را برای شناسایی منطقه می بردند. بعد از چند روز من کنار خاکریزها تکیه داده و منتظر بودم لنکروزها بیایند و ما را جلو ببرند. در حالت خواب و بیداری یک باره شهید زمانی را روبه روی خودم دیدم که به من گفتند: می روی عملیات و شهید نمی شوی، زنده بر می گردی ولی من را فراموش نکن.

من همان لحظه تا سرم را بلند کردم دیگر شهید را ندیدم. البته آن زمان هنوز فکر می کردم که شهید زمانی زنده هستند .خلاصه ماشین رسید و گفتند بیا بالا و من دائمأ به این فکر میکردم که منظورشهید زمانی ازاینکه گفت من را فراموش نکن چه بود و من چون فکر می کردم زنده است با خودم گفتم حتمأ ما  می رویم و بصره و پتروشیمی را می گیریم. ایشان هم که اسیر هستند و من باید از او خبری بگیرم.

عملیات کربلای چهار انجام شد و من از ناحیه دست به شدت مجروح شدم.

بعد از پایان جنگ آن خواب را برای فامیل تعریف کردم. زمانی که من آن خواب را دیدم مجرد بوده و فرزندی هم نداشتم. از شهید زمانی سه فرزند پسر به نام های جلیل، یونس و کاظم به یادگار مانده بودند. یکی از پسرها ۶ ماهش بود که پدرش شهید شد.

بعد از سالها یک شب به من اطلاع دادند که پسر شهید زمانی می خواهد به خواستگاری دخترم بیاید. ابتدا به دلایل متعدد از جمله دوری راه مخالفت کردم. اما آنها با وجود مخالفت های من به خواستگاری آمدند.

در جلسه خواستگاری دایی من شروع به صحبت کردند: خانم زمانی زحمت کشیده و این سه پسر از شهید زمانی را برای ما بزرگ کرده و به اینجا رسانده اند؛ حالا شما حاضر نیستید دین خود را به شهید زمانی ادا کنید. با شنیدن این جمله فورا به یاد خوابی افتادم که قبل از عملیات کربلای ۴ دیده بودم.

شهید زمانی گفته بود مرا فراموش نکن.

آن هنگام متوجه منظور شهید شدم. خانمم را کنار کشیدم و گفتم این تعبیر خواب من است. من با این وصلت موافقت می کنم و اینگونه شد که پسر شهید زمانی داماد خانواده ما شدند. چندی بعد پسر دیگر ایشان به خواستگاری دختر دیگرم آمدند و من بدون هیچ مخالفتی ایشان را نیز به دامادی پذیرفتم و اکنون دو دختر من عروسان این شهید بزرگوار هستند. این باعث افتخار من است. از خداوند خواستارم ما که جامانده های شهدا هستیم مسیرشان را گم نکنیم.

 

جانباز سید رضا سلامتی