[1]
اکبر امرایی/سرویس منتظران:
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیم
مِنَ الْمُؤْمِنِینَ رِجَالٌ صَدَقُوا مَا عَاهَدُوا اللَّهَ عَلَیْهِ فَمِنْهُم مَّن قَضَى نَحْبَهُ وَمِنْهُم مَّن یَنتَظِرُ وَمَا بَدَّلُوا تَبْدِیلًا
احزاب/ ۲۳
از میان مؤمنان مردانى اند که به آنچه با خدا عهد بستند صادقانه وفا کردند برخى از آنان به شهادت رسیدند و برخى از آنها در [همین] انتظارند و [هرگز عقیده خود را] تبدیل نکردند
به نام خدای شهیدان به یاد سرور و سالار شهیدان و با عرض سلام و ادب و احترام به خانواده ها، بستگان، همرزمان و دوستان شهیدان
همزمان با پایان یافتن ۸ سال دفاع مقدس خاطره نویسی در باب شهدا و رزمندگان در فضای نشریات کشور آغاز شد هرچند قبل از اتمام جنگ نیز وصیتنامه های با ارزشی در مجلات آن روزگار از جمله : پیام و امید انقلاب و نشریات دیواری منتشر میشد اما به طور گسترده خاطره نویسی از عملیات و دوستان شهید و رزمندگان با پایان یافتن جنگ در کتب، مجلات، روزنامه ها، نمایشگاه ها و سایر نشریات و بولتن ها در معرض دید مخاطبین قرار گرفت.
از نیمه دوم دهه ۷۰ که استفاده از سیستم های رایانه ای و اینترنتی در کشور رایج و رفته رفته رونق گرفت اینگونه آثار نیز پا به پای دیگر نوشته های علمی و ادبی در فضای مجازی شکوفایی خاصی یافت تا جایی که در اکثر پایگاه های اطلاع رسانی و سایت های مختلف تحلیلی – خبری ، بخش عمده ای به معرفی شهدا، خاطرات و آثار مربوط به ایشان اختصاص یافت
چنانچه در این راستا در مورد برخی از شهدای گرامی و ایثارگران عرصه دفاع مقدس مطالبی انتشار نیافته است، هرگز گمان نرود خدای ناکرده تبعیض و یا قصوری واقع شده است و یا اندکی از مقام شامخ شهدای گرانقدر کاسته گردیده است، بلکه به دلایلی از قبیل : سن و سال پایین، شرم حضور، حجب و حیا، نوع مسئولیت ها و امور محوله به ایشان مربوط می شود.
همانطور که مستحضرید تعداد زیادی از شهدای عزیز در سنین نوجوانی و در دوران راهنمایی به درجه رفیع شهادت نایل آمده اند بنابراین خاطرات چندانی از ایشان باقی نمانده است و به قول دوست ارجمندم سعید بالنگ – که در زمینه خاطره نویسی شهدا انصافا تلاش مستمر و قابل ستایشی دارند ((حتی خانواده شهدا بعضا از فرزندان خود خاطرات چندانی ندارند )) جز اخلاق و رفتار پسندیده ای که از یادگارهای خود در ذهن دارند، سخنی برای گفتن و نوشتن از این عزیزان مطرح نمی کنند.
بنابراین یکی از عوامل نپرداختن به بعضی از شهدا که اخیرا گله مندی جمعی از دوستان و همرزمان شهدا را در پی داشته است، سن پایین آن هاست که موجب شده است خاطرات چندانی درذهن دوستان و حتی خود خانواده های شهید موجود نیست.
عامل دیگر که در مورد دسته ای از شهدا صدق می کند، نداشتن مسئولیت های رزمی، فرهنگی، ستادی و فرماندهی است که باعث شده به عنوان یک نیروی عادی گفتمان و ارتباط کمتری با دیگران داشته اند لذا مطلبی برای نشر باقی نمانده است.
قطعا همه بر این باور هستیم که بر اساس نص صریح قرآن (( وَلا تَحسَبَنَّ الَّذینَ قُتِلوا فی سَبیلِ اللَّهِ أَمواتًا ۚ بَل أَحیاءٌ عِندَ رَبِّهِم یُرزَقونَ )) شهدایی که در راه خدا کشته شده اند، زنده و نزد خدای خود روزی دارند اما باید بپذیریم که این عزیزان در زمان حیات دارای ویژگی های فردی متفاوتی بوده اند چه به لحاظ نوع مسئولیت هایی که در جبهه و جنگ داشته اند و چه از نظر سن و میزان تحصیلات و سایر علوم اکتسابی و خصوصیات شخصیتی از جمله : کم حرفی یا بیان گرم، گوشه گیری یا حضور فعال، اعتماد به نفس یا کم رویی، حجب و حیا، شوخ طبعی،شرم حضور و . . .
شاید عواملی از این دست موجب گشته که درباره تعدادی از شهدای عزیز و رزمندگان شجاع تا کنون مطلبی نوشته نشده یا کمتر به آنان پرداخته شده است.
تنها کسانی می توانند از شهدا و رزمندگان و خاطرات ایشان مطالبی به جامعه ارائه دهند که با آنان نشست و برخاست داشته اند چه در محیط خانه و جامعه و چه در میدان جنگ و جهاد و عملیات رزمی، از جمله خود خانواده شهدا، همرزمان، دوستان صمیمی و نزدیک ایشان.
حقیر از جمله افرادی بودم که با اکثر رزمندگان به نوعی ارتباط مستقیم داشته ام چه در بخش آموزش بسیج، تبلیغات و انتشارات، اعزام نیرو و حتی امور مالی، با این حال باید اذعان داشت که در مورد برخی از دوستان شهیدم توان فراوانی برای نوشتن دارم اما با در ارتباط با بعضی دیگر از شهدا که رابطه و شناخت کمتری داشته ام، فقط می توانم بگویم : خدایا ! تو خود شاهدی که شهدای نوجوان، جوان، میان سال و سالخورده ی ما عمدتا شخصیت هایی متواضع، محجوب، محبوب، مومن، وفادار به امام (ره) و تکالیف الهی، مدافع وطن و نوامیس مردم و دارای والاترین ارزش ها و کرامات انسانی بودند.
در پایان از دوستان و همرزمان به ویژه صاحبان اندیشه و اربابان قلم انتظار دارد ناگفته های خود را در باب شهدا، ایثارگران و جان بر کفان هشت سال دفاع مقدس بنگارند
” و تو ای شهید ناظر بدان که : پایان سخن پایان من است تو انتها نداری “