هادی قبادی / میرملاس نیوز :
در ایام ماه مبارک رمضان که ماه نزول قرآن و بهار قرآن است به ویژه در این شب های قدر شایسته است که قدری بیاندیشیم که چرا قرآن نمی خوانیم ؟!
همه مسؤولیم
قال الله تبارک و تعالی: الذین اتینهم الکتاب یتلونه حقّ تلاوته. اولئک یؤمنون به (بقره- ۱۲۱(
بدیهی است که توجه به کتاب آسمانی و حداقل قرائت ظاهر آیات آن، ابتدایی ترین وظیفه یک مسلمان مؤمن به کتاب آسمانی است. البته این آیه کریمه فراتر از آن را وظیفه مؤمنین دانسته است که همانا رعایت حق تلاوت است.
یعنی تفقّه در آیات و عمل به آن ها، امید به وعده ها و ترس از وعید ها ،نیز عبرت گرفتن از قصص قرآنی و… سخن این جاست که اکنون با وجود تحولات شگرفی که در باب انس و ارتباط مردم با قرآن پس از پیروزی انقلاب اسلامی رخ داده است، مع الأسف هنوز آن گونه که شأن یک جامعه اسلامی است، قرآن خوانی و قرآن دانی در جامعه جریان ندارد.
حتی در سطح حداقلی آن که همان قرائت ظاهر آیات است نیز وضعیت موجود مطلوب نمی باشد. این مهجور بودن قرآن حتی در سطح انس و ارتباط ظاهری، با آن که خود بسیار حائز اهمیت است، می تواند معلول عوامل مختلفی باشد:
۱ – به فراموشی سپردن روش های سنتی و ماندگار قرائت قرآن و عدم توسعه جلسات گردشی قرائت در منازل و اماکن مذهبی که معمولا اداره این محافل با اساتید قرآنی هر شهر و محله بوده است.
۲ – معطوف شدن توجه بسیاری از گردانندگان جلسات قرائت قرآن به اقدامات اداری و دولتی و مراکز رسمی و کمرنگ شدن حرکت های خود جوش مردمی در باب قرائت قرآن.
۳ – جابه جایی برخی از ارزش ها در جامعه و توجه آحاد جامعه به برخی مسائل و غفلت از برخی دیگر. به عنوان مثال، خانواده ها از سال اول تحصیل فرزندانشان نسبت به سطح رشد و ترقی درسی و تحصیلی فرزندانشان حساسیت نشان داده و بسیار سرمایه گذاری می نمایند. اما در باب انس آنان با قرآن، اقدامی جدی نمی نمایند و تنها درصد کمی از خانواده ها در این خصوص توجه لازم به خرج می دهند. این نقیصه بازتاب یک فرهنگسازی غلط در جامعه و جابه جایی برخی از اولویت ها به خاطر شرایط حاکم بر زندگی آحاد جامعه است.
۴ – بخشی از گرایش جامعه به امور مذهبی من جمله انس با قرآن، مرهون نحوه رفتار، سلوک و عملکرد الگوهای قرآنی در جامعه است.
از آن جا که سخن پیرامون جامعه خود ماست که افتخار دارا بودن یک حکومت دینی را با خود دارد، طبیعی است که مصادیق این الگوها می توانند مدیران، عالمان دینی، مربیان، اساتید قرآنی، قاریان و حافظان ممتاز باشند که نوع رفتار، گفتار و عملکرد هر یک از این گروه ها می تواند در ارتقا یا کاهش فرهنگ قرآن خوانی و قرآن دانی در جامعه مؤثر باشد. بدون مجامله و تعارف باید گفت که گاه در این وادی، جامعه ما با مشکل مواجه است و در این راستا گروه های مرجع، مسؤولیتی بس سنگین دارند.
حقیقت آن است که نقد و بررسی کارشناسانه این که چرا فرهنگ قرآن خوانی و قرآن دانی در جامعه، در حد انتظار نیست، نیازمند یک کار تحقیقی مبتنی بر اصول جامعه شناسی، روان شناسی با اتکا به منابع قرآنی و روایی است که شایسته است گروهی محقق، این مهم را عملی سازند.