خداحافظ ۸ همیشه هشت

 

مهران مریدی / میرملاس نیوز : 

نوشتن در مورد خداحافظی کریمی سخت است و در طول زمان جای خالی‎اش احساس می‎شود. وقتی این خبر را شنیدیم اولش باورمان نمی‎شد دیگر جادوی او را نبینیم اما وقتی نامه خداحافظی را خواندیم، به یقین رسیدیم که این‎بار جدی است و مثل چند خداحافظی قبلی جادوگر نیست.

کریمی در حالی که شنیده می‎شد چند پیشنهاد داخلی و خارجی دارد و طرفدارها خودشان را برای دیدن یک فصل دیگر بازی‎های او آماده کرده بودند، خیلی راحت با مستطیل سبز وداع کرد.

وقتی کارنامه فوتبالی جادوگر را مرور می‎کنیم خاطرات خوب و بد زیادی وجود دارد؛ از کتک‎کاری با داور تا هت‎ریک مقابل کره‎جنوبی، دیدن برف مونیخ، محو کردن بالاک در دیدار دوستانه ایران- آلمان، لگد زدن به ساک ورزشی در جام جهانی، هدر دادن موقعیت‎های گلزنی مقابل ایرلندجتوبی، صدای گزارشگر عربی در بازی دوستانه ایران- رم بعد از دریبل چند بازیکن و… اما کنج دل‎مان همیشه جای خوبی دارد که رفتار بیرون زمین فوتبالش نیز یکی از دلایل این جایگاهش است.

 

 

بدون شک اگر شماره هشت دوست‎داشتنی ایران و مارادونای آسیا قدر خودش را می‎دانست، افتخارهای بیشتری کسب می‎کرد و جادوهایش را مردم سراسر دنیا می‎دیدند. خیلی‎ها نصف استعداد و هوش کریمی را نداشتند اما پشتکار آنان از کاپرفیلد فوتبال ایران بیشتر بود و نتیجه‎ی آن را گرفتند. کاش او زودتر تمرین‎های رائول گونزالس را در شالکه می‎دید تا به گفته‎ی خودش شرایطش تغییر و جور دیگری تمرین می‎کرد.

علی رفت اما اگر به علاقه‎مندان کی‎روش برنمی‎خورد ای کاش او را به برزیل می‎برد تا آخرین لحظات فوتبالی‎اش در فستیوال جام‎جهانی رقم می‎خورد. کریمی این حق را به گردن فوتبال ایران داشت که با پیراهن تیم ملی با مستطیل سبز وداع کند اما سرمربی پرتغالی موافق حضور او در برزیل نبود.

پس از خداحافظی کریمی یک سوال ذهنم را مشغول کرده است؛ آیا مسوولان ورزشی و فوتبالی کشور، قادرند بازی خداحافظی‎ای در شأن جادوگر تدارک ببینند که فارغ از ریا باشد؟! تجربه نشان داده که این مهم از عهده برخی خارج است و او هم مثل خیلی دیگر از بزرگان فوتبال ایران بدون بازی خداحافظی برای همیشه از مستطیل سبز می‎رود، موضوعی که خودش هم به آن اشاره و تأکید کرده: «تن به بازی خداحافظی ریاکارانه نخواهم داد».

بدون شک هشتِ دوست‎داشتنی و همیشه خوب فوتبال ایران یکی از نابغه‎های فوتبال کشور ماست که هنوز هم خداحافظی‎اش در باورمان نمی‎گنجد و افسوس می‎خوریم که دیگر بازی‎هایش را نمی‎بینیم. رنگ پیراهن او هرگز دلیل نمی‎شود که دوستش نداشت، درست مثل ناصر حجازی که همه فوتبال‎دوست‎های ایرانی دوستش داشتند.

و در آخر اینکه کاشکی پسر شماره هشت قدر خودش را می‎دانست، در انتخاب تیم دقت بیشتری می‎کرد، به این زودی‎ها نمی‎رفت، در زمان جوانی بیشتر تلاش می‎کرد و… با این حال خدایا از خلقت مارادونای آسیا سپاسگزاریم و خداحافظ علیِ خاطره‎ها!