برای مادران جان باختگان حادثه ی سعادت آباد

حکایت درد ورنج و زیست غمگنانه ی مردمان این دیار حکایتی است به وسعت تاریخ و فرهنگ آن،نمی خواهم تکرار واگویه ی این شیوه ی زندگی و سرنوشت اندوه بار بخش وسیعی از مردمان همزبانم را دیگر بار لفلظی کنم.ریشه های عمیق فرهنگی،مردم شناسانه،روان شناسانه و تاریخی این فقر فرهنگی و اقتصادی که ملازم هم هستند به خودمان بر می گردد،شاید اگر به گونه ای دیگر به این پدیده های اجتماعی نگریست و به زیر لایه ها ی پنهان و عمیق روانکاوانه ی آن دست یافت و به تحلیل و بررسی ان از زوایایی دیگر پرداخت می توان به نگرشی بهتر و عمیق تر از مسائل و آسیب های اجتماعی و سپهر زیست بوم مردم هم زروزگارمان دست یافت.اینکه تنها به دریغا گویی و افسوس پنداری و غم نگاری رمانتیک گرا بپردازیم مسئله ای حل نخواهد شد بایستی در فراخنای دنیای هزارتوی افسون زا و آشوبناک اکنون و در گیرودار اندیشه های مرکزگریز و چند صدا گون و گفتمان محور امروز دست به آگاهی سازی و هویت گرایی و تعامل با دیگری و شناخت خود وجهان پیرامون در پرتو اندیشه ی ملی و بینشی فراملی و جهانشمول دست یازید،بایستی انسان امروزی هم عصرمان را از خود تحقیری،خود کم بینی و کوچک انگاری و اندک شماری رهانید، ودیگر گون دید ونگریست و آفرید….سپاس از شما سرکار خانم خسروی ….اما همچنان سعیم این است به گونه ای دیگر به این معضلات و سرنوشت اندوهبار هموطنم بنگرم و بنویسم.

چنین داد پاسخ که از مرده یاد/کند هر که دارد خرد با نژاد/هر انکس که از مردگان دل بشست/نباشد ورا نیکوعیها درست/درود بر شما که رسالت قلمتان را……………………..

ضمن سپاس از خانم خسر وی به خاطر درج این مطلب.میخواهم بگویم با خواندن این جور مطالب در مورد حادثه سعادت اباد اولا به غیرت و قلم شیوای همشهریان فرهیخته ام همجون خانم خسروی ودیگر نویسندگان عزیز افتخار میکنم هرجند نمیتوانم احساس بغضم را به هیچوجه پنهان کنم .اما قلم شیوای همشهریانم که تبدیل به بغض ترکیده شهرم شده است به من امید میدهد شاید گوش سنگین مسولین شنوا گردد و جوانان پاک و با سواد و تحصیلکرده شهرم از میدانهای شهر تهران به فضاهای متناسب با تخصصشان ودر خور شانشان باز گردند

اشکم درومد به راستی که قلم توانایی داری ضمن تشکر از شما از صمیم قلب با خانواده این عزیزان ابراز همدردی میکنم

جوانل ایمه ای دس بـــیکاری
مچنه تهران ای روی ناچاری
هفده (۱۷ )جوان من ای ژیر لاوار
ا دس ای وضعه خدا ای هاوار

سرکار خانم خسروی ، گاه گداری که فرصتی پیش می آید تا از طریق سایت میرملاس از اوضاع شهرمان خبری بگیریم با نوشته هایی از شما بر می خورم خواهرعزیز، با شناختی که از شما دارم می دانم که با کوهدشت و مسائل آن غریبه نیستید اما واقعیت آن است که نگاشتن شاید در قبال هزاران چاره ای که برای زخم های عمیق شهرمان وجود دارد ساده ترین و دمدستی ترین راه حل باشد . چقدر به حرفه روزنامه نگاری آشنائید و اصولا تا چه اندازه خود را روزنامه نگار می دانید که از بمب باران خبری می گوئید سوالی است که به دنبال پاسخ آن نیستم اما دراکثر متونی که افرادی با همین عنوان می نگارند مقصر دانستن دست های پیدا و پنهانی که از دیر باز و همه وقت در اندیشه عقب نگاه داشتن ما و محروم ساختن مان هستند وجه مشترک غالب آنهاست .
همشیره ی عزیز ( من البته سخت به این اصطلاحات خودمانی علاقه مندم ، ببخشید ) بد نیست حال که معتقدیم عالم و آدم درکارند تا من وما درمحرومیت بمانیم وپیشرفت نکنیم لااقل خود فکری کنیم و چاره ای بیندیشیم .
من هم چون شما معتقدم سالهاست که در حق مردم دیارمان اجهاف شده اما بد نیست ببینیم تلاش ما برای نیفتادن در این قهقرای بی پایان چه بوده است ؟ اگر نبود حق انتخابی بی شک من هم چون شما و بلکه معتقدتراز شما دیگران را علت و علل تمام این دردها و بغض ها می دانستم .
کمی بیندیشیم سهم خود ما از این همه درد و رنج چقدربوده است ؟ چقدرداشته هایمان را هرچند اندک و ناچیز برای سر سوزنی تحول و پیشرفت به کاربسته ایم ؟ فراموشم نمی شود در سالی که وفورنزولات آسمانی نوید دهنده سال زراعی خوبی بود بارش ناگهانی تگرگ همه آنچه را که دسترنج کشاورزان بود در ساعتی به باد فنا داد زنان روستایی ازغم این حادثه گیس بریدند و به مچ دست بستند (و البته من برای اولین بار بود که اصطلاح کیس بریدن را از نزدیک می دیدم ) وابستگی عمیق تا به این حد ..!؟ معیشت از طریقی که به بارشی بند است و به تگرگی فانی می شود صد البته رفاه و پیشرفتی در پی نخواهد داشت .
اگر نوشته مرا از سرانصاف بخوانید و یقیق داشته باشید که من نیز از سر درد می نویسم ونه تایید افراد و یا دیدگاهی تایید خواهید کرد که شرایط زیست ما بد تر از کشاورز یزدی و کرمانی نیست که در کویر و صحرای لم یزرع خوشه های زرین گندم درو میکنند و عسل را صادرومرکباتشان به شهر ما هم قاچ می شود اشکال از کجاست ؟ ندادن وام که خود گاه از هرآفتی مخرب تراست ؟ نبود زمینه های اشتغال ؟ طبیعت خشن ؟ براستی حلقه گم شده سعادت شهر ما چیست ؟ هیچ از خود پرسیده اید که اگر قرار باشد همه جوانان تحصیل کرده شهرمان کارمند شوند علاوه برایجاد ادارات جدید چه تعداد میز و صندلی اداری دیگرنیاز است تا همه کارمند و پشت میز نشین شوند. هرچند می دانم همه در اندیشه کارمندی و پشت میز نشینی نیستند و به لقمه نانی و درهمی راضی اما اینهم تلاش می خواهد و کوشش.
الشترنمونه تقریبا موفقی دربخش کشاورزی لرستان است شهری که ارتزاق عمده ساکنینش از طریق کشت محصولات باغی وزراعی است در حالی که خرده مالکان شهر ما وسعت زمین هایشان از سی یا چهل هکتار کمتر نیست و بلکه چندین برابراین مقداراست اغلب خانواده های بهره بردارالشتری دریک یا دو هکتاربه خوبی امرار معاش می کنند.
نمونه ای را می شناسم در بروجرد که در ۵ هکتارمجموعه ای از میوه ها، سیفی جات ، و عسل برداشت می کند با دو فرزند تحصیل کرده و ۵ کارگرکه پیش از این خود و فرزندانش به اصطلاح از بیکاری قازمی چریدند یا نمونه ای دیگری در یکی از بخش های شهرمان فردی اهل مشهد بدون هیچ گونه وابستگی سببی و نسبی دل کوه را به امید استخراج سنگ معدن می شکافت تا لقمه نانی کاسب شود .
براستی عیب کار کجاست؟ گیرم از کرم مسئولین به اصطلاح دلسوز شهرمان زمینه ای برای اشتغال ما مهیا نشد ، نشستن تا کی ؟ نگریستن به آسمان تا چند؟ خانواده بروجردی با سه کیلو پشم آنهم نسیه درمنزل آغازگرتولید فرش دستباف شده اند با سه نوبت ورشکستگی اینک اما کار آفرین برتراستان و واحد تولیدی نمونه کشوری اند .
به نظرم حلقه گمشده همدیاران من علاوه برکم لطفی و کم کاری برخی مسئولین شهرمان ، اندکی همت و پشتکار است و ذره ای نگریستن در رمز و راز موفقیت دیگران که چه بوده اند ، چه کرده اند و به کجا رسیده اند .
همشیره عزیز، به اقتضای شغلم مناطق مختلف استان را رفته ام ،طرح بهره برداری از اراضی شیب دار و کم بازده طرحی است که خدا میداند تا پیش از این به واسطه زحمت فراون کمتر کسی در اندیشه انجام آن بود اما شاید نیاز و شاید هم همت باعث شده تا شاهد باشم در سینه کش تپه هایی سنگ لاخی و شنی نهال هایی کاشته شده که سال بعد با دیدن قد کشیدنشان گویی عجیب ترین منظره دنیا را دیده ام .حال مقایسه کن کوهدشت با آن اراضی مسطح وقوت زمینهایش چه کارهایی که می توان در آنان کرد . قبول دارم که همه زمین دار نیستند اما زمین داران ثروتمند با اندوخته هایشان که می دانم در شهر ها و استانهای همجوارسرمایه گذاری کرده اند در شهر ما کم نیستند هم آنانی که از سزسخاوت برای ساخت مدرسه و درمانگاه انفاق می کنند چه می شود اگر واحدی تولیدی را راه اندازی کنند که جوانان و پدران ما کارگران آن باشند تا سعادت آباد تهران .
کاشت گندم و جو دیگر عادتی اجدادی شده برای ما و الا کاشت برخی دیگر از محصولات هم کم زحمت تر است و هم پر فایده تر اما در کوهدشت چقدر به این نکته توجه می شود ؟ چند کشاورز را می شناسید که جد اندر جد جز کشت هر ساله و تکراری گندم و جو یک بار برای تنوع هم که شده محصول دیگری کاشته باشد ، عادت کرده ایم به یک نوع زیستن ، عادت کرده ایم به زار زدن و عادت کرده ایم به باختن بازیی که هنوز شروع نشده خود را بازنده اش می دانیم.
بدنیست اول آرزو کنیم مسئولینی با کفایت بر مسند امورشهرمان بنشینند و سپس بینشی عاید جوانانمان شود که در رودخانه پر تلاطم زندگی ماهی گیری را آموخته باشند نه ماهی خریدن را .

جناب آقای امرایی با سلام و احترام .
از این که مطلب را با دقت خوانده اید سپاسگزارم و خرسندم که همشهریانم تا این اندازه دغدغه ی شهر و مشکلات آن را دارند. و چه خوب است که به همین منوال_با احساس مسئولیت_ و در حد توانمان ،تاکید می کنم در حد توانمان در پی شناخت، تجزیه و تحلیل و رفع مشکلات، موانع و کاستی ها باشیم.
پرسیده بودید: تا چه حد خود را روزنامه نگار می دانم و چرا از بمباران خبری سخن به میان آورده ام ؟ گرچه در ادامه اضافه کرده اید در پی یافتن پاسخ این پرسش نیستید، ولی به هرحال پرسشی را در ذهن مخاطبان عزیز ایجاد کرده اید. این که تا چه حد روزنامه نگار هستم، بهتر است قضاوت را به عهده ی مخاطبان بگذارم و اما چرا از بمباران خبری می گویم؟ به یک دلیل ساده: این تکنیک در عصر انفجار اطلاعات و ناتوانی دولت ها در امر سانسور و فیلترینگ و به ویژه در جوامعی که داعیه ی آزادی بیان دارند، به عنوان یک تکنیک جایگزین سانسور، شناخته شده و به کار می رود.
و اما اصل مطلب . برادر محترم! من هم با نظر شما که به یقین از سرِ درد و دلسوزی بیان شده است، کاملا موافقم. این که ما لرها به خوبی یزدی ها ،اصفهانی ها ،آذری ها و… از فرصت ها استفاده نمی کنیم… این که همیشه به دنبال مقصر می گردیم …این که فرافکنی، انگار جرئی از سرشت جمعی ماست. و …شما به موانع توسعه از ابعاد روانشناسانه و فرهنگی آن اشاره کرده اید و خوب هم اشاره کرده اید ولی این معضل فرهنگی و ریشه دار که یکی از موانع رسیدن به توسعه ی همه جانبه و پایدار است، به هیچ وجه مانع از این نیست که یک روزتامه نگار در مواردی که دولت به وظیفه ی خود خوب عمل نمی کند، آن هم دولتی که مالکیت و کنترل منابع عمده و کلان اقتصادی را در اختیار دارد، دهان به انتقاد نگشاید. چرایک روزنامه نگار نباید مسئولی را که به گاه رسیدن به قدرت هزار گونه وعده و وعید می دهد، به چالش نکشاند و حقوق مردمش را مطالبه نکند؟ مگر وظیفه ی روزنامه نگار نظارت بر اعمال دولت ها نیست؟ مگر روزنامه نگار امتداد چشم و گوش جامعه نیست؟
همان‌طور که عرض کردم با نظر شما در مورد تقویت زیرساخت های فرهنگی برای رسیدن به توسعه کاملا موافقم و نمی تواند غیر از این هم باشد، و اگر جنابعالی مطالب بنده را در همین سایت یا هفته نامه ی سیمره دنبال کرده باشید، شاید این ادعا را بپذیرید.
ولی من چگونه می توانم، به خانواده ی داغداری که عزیز و متاسفانه در این حادثه عزیزانی را در نتیجه ی سهل انگاری مسئولان (معضل بی کاری بماند) از دست داده است، بگویم مشکل ما ندانستن ماهیگیری است؟!
بله دانستن فن ماهیگیری در اولویت است… صد در صد در اولویت است. ولی به کار بستن و اساسا یادگیری آن آیا نیازی به زیر ساخت های اقتصادی ،حقوقی ،امنیتی و… ندارد؟
تا به حال فکر کرده اید چرا سرمایه دار یا زمیندار کوهدشتی ترجیح می دهد، سرمایه اش را در خارج از استان به کار بگیرد؟
چرا خیلی از متخصصان و کارشناسان غیر لر، از شنیدن نام کوهدشت به هراس می افتند و حاضر نیستند به شهری بیایند که طنین شلیک های گاه گاهی ،علامت سوال بزرگی است بر ورودی آن؟
اهمیت کار و کار آفرینی بر کسی پوشیده نیست و بی جهت نیست که کار آفرینی به یک رشته ی دانشگاهی تبدیل شده و علاوه بر آن هر دانشجویی حداقل باید دو واحد کار آفرینی بگذارند ولی آیا برای اجرایی کردن آن نباید شرایط حداقلی در ابعادی که ذکر شد، فراهم شود؟ تا این شرایط حداقلی فراهم نشود، کدام حق انتخاب برادر دلسوز من؟
چرا فکر می می کنید وقتی کسی از معضل بیکاری شکوه می کند، حتما تعریفش از کار ، پشت میز نشینی است؟! مطلب فوق که اشارات دیگری دارد :
“…،زمین های حاصلخیز،رود های پر آب ،معادن سرشار،جاذبه های گردشگری طبیعی و تاریخی…”

مرقوم فرموده اید:
… اما واقعیت آن است که نگاشتن شاید در قبال هزاران چاره ای که برای زخم های عمیق شهرمان وجود دارد ساده ترین و دم دستی ترین راه حل باشد.
باز هم با شما کاملا موافقم اما مصداق جمله ی معروف همه چیز را همگان دانند، توان انجام همه کار را هم همگان دارند… بنده تنها می توانم گاه از سر وظیفه لحظاتی مصدع اوقات دوستان و همشهریان عزیز شوم.

یک بار دیگر با کمال احترام از توجه شما و طرح این مسئله ی مهم سپاسگزاری می کنم . پایدار و موفق باشید.

امیدوارم گرفتن حق ان عزیزان ازدست رفته بعداتبلیغی نشه برای نمایندهای بی لیاقت

با سلام و خسته نباشید.مثل همیشه بسیار زیبا بود.

عمری دگر بباید بعد از وفات ما را که این عمر طی نمودیم اندر امید

از همدردیتون کمال سپاس گزاری رو دارم… ممنون که یادآور شدید. ایده جالب و دقیقی میتونه باشه یادآوری حادثه سعادتآآآآآآآباد

سلام من یه نوجوون ۱۵ ساله هستم و از خانم خسروی عزیز به خاطر قلم زیبایشان متشکرم و بهشون تبریک عرض میکنم

باسلام وخسته نباشید بنده ساکن اهواز ودریکی از ادارات این شهر مشغولم خانم خسروی بنده برای اولین بار اسم شما رو شنیده و مطالب زیبا و تاثیرپذیر شما رو خوندم شهرستان کوهدشت بخاطرفقر اقتصادی درتمام دوران مورد کم توجهی و کم لطفی مسئولان قرار گرفته متاسفانه همین فقر اقتصادی باعث شده بعضی از همشهریان عزیز ما ناخواسته وبه اجبار روزگار بهدست به کارهای نادرستی بزنند که این بهانه ی میشود که افرادی از قومیتهای دیگر که اصل ونسب نامعلومی دارند مردم غیور و باریشه واصل و نسب معلوم و درخشان را بی فرهنگ قلمداد کنند الان که قلم زیبا و شیوای شما رو دیدم قوت قلب گرفتم و امیدوارم افراد دیگری هم پیدا بشوند که با قلم زیبا و تاثیرپذیر خود همانند این خواهر عزیزمان مطالب برای گفتن داشته باشند