“سعادت آباد” نماد فقر لرستان / داغی که هرگز سرد نمی شود

حالا دیگر سعادت آباد نماد فقر و بیکاری دیاریست که جوانهای تحصیل کرده و مستعدش مجبورند کنار میدانهای کارگری پایتخت هدر بروند و چشم انتظار عملگی در خیابانهای تهران بمانند.

۱۷ چراغ روشن خانواده های کوهدشتی از سرزمین بیکار و کارخانه  خود سفر کردند تا کنار دود بلند کارخانه های تهران، نعش زخمی و مچاله شده شان را جا بگذارند و اندوهی سنگین از نیامدنشان را با چشم به راهی مادران دل سوخته شان جایگزین کنند.

ریزش ساختمان سعادت آباد و مرگ ۱۷ جوان لرستانی

 چهار سال از آن فاجعه می گذرد اما پلک پیشرفت شهر کوهدشت تکان کوچکی نخورده است. جوانها بیشتر شده اند و بیکاری افزون تر؛ عقربه زمان این شهر انگار روی بیکاری خوابیده است و خیال حرکت ندارد.

در شهری که سالهاست دشتهای وسیع تشنه اش چشم به راه آب سد معشوره و برخاستن دود بلند کارخانه ای است می توان تنها رود خشک چشم به راهی و دود سیاه کارخانه های وعده وعیدها را دید که بر سینه سوخته اش جاریست.

چهارسال از آن حادثه تلخ گذشت که ۱۷ تن از فرزندان ما در غربت سعادت آباد تهران زیر آوار جان دادند و هنوز سایه پرنده سعادتی بر آسمان این دیار سایه نیفکنده است.

روز دهم تیرماه ساختمانی در منطقه سعادت آباد تهران به دلیل حاد بودن وضعیت ساختمان در ابتدای روند تخریب به صورت کامل فروریخت و ۱۷ نفر از کارگرانی که مشغول این تخریب بودند در این سانحه جان سپردند.

خبر کوتاه بود اما داغی که بر کوهدشت لرستان رفت هنوز جان مادرانی را می سوزاند که غم از دست دادن جوانانشان را از یاد نبرده اند و این روزها می توان از چین و چروک های صورت پدران داغدار و گیس های سفید مادران جوان از دست داده عمق مصیبتی را که بر لرستان رفت، به خوبی دریافت.

روایت حادثه ای در تهران و داغ دیدگانی در لرستان

 روز دوازدهم تیرماه سال ۸۷ هنگامی که پیکر ۱۷ جوان کوهدشتی در این شهرستان بر روی دست مردم تشییع شد لرستان مبهوت بود که چرا باید در حادثه ای که در صدها کیلومتر دورتر از لرستان اتفاق افتاده است شاهد مرگ ۱۷ جوان کوهدشتی باشد.

به بهانه چهارمین سالگرد حادثه تلخ سعادت آباد و جان دادن ۱۷  نفر از جوانان کوهدشت بر اثر ریزش ساختمان ۱۰ طبقه در منطقه سعادت آباد، به میان خانواده های داغدارشان رفته و به گفتگویی کوتاه نشستیم.

مادری پیر که زانوهای مچاله اش را بغل کرده است، می گوید: مصاحبه چه دردی را برایم دوا می کند؟ بعد از رفتن دو پسرم زندگی برایم معنی ندارد و بی ارزش است. آن ها تمام زندگی ام بودند و بیکاری اینجا زندگی می گیرد.

پدر پیری نیز که دستهای خاکی اش را از کار کشاورزی برگردانده، می گوید: دیگر حتی نام تهران برایمان ترس می آورد و دوست نداریم تا آخر عمر به آنجا برویم. جرات نمی کنیم دیگر پسرانمان را برای کار به تهران بفرستیم.

مرد جوانی که دو برادرش را در حادثه سعادت آباد از دست داده از مسئولان می خواهد زمینه کار را در کوهدشت فراهم کنند تا جوانان کوهدشتی مجبور نباشند به میدان های کارگری تهران پناه بیاورند.

به هر روی حادثه سعادت آباد و اعلام عزای عمومی برای مرگ ۱۷جوان کوهدشتی در سال ۸۷ نباید به این راحتی به فراموشی سپرده شود چرا که آنچه بر مردم این استان هر روز می گذرد مصیبتی است به نام بیکاری که هر روز قربانیانی خاموش می گیرد.