کرمرضا پیریایی / میرملاس :
شهید بالنگ، را به صبر می‌شناختم؛ هرگاه ظرف سی وچند سال گذشته را مرور میکنم ودرجمع شهدای عزیز به خاطرم می آید قاب هایی از گلواژه خلوص وآرامش ولبخند های شیرین ش در ذهنم می چرخد وبایادش خوش می شوم روزهای پرشمار روبروی او ایستاده ام ، وحالات و گفت وشنودش را که همه الگو بود در حافظه ام حفظ کرده ام امثال او مردان حقیقی اخلاق واعتقاد بودند، اگر می توانستیم مافی الضمیر مان را به زبان آوریم یا بنویسیم شاید نسل امروز غنی ترین نسلهای تاریخ ما بودند ای کاش روزی در سال را در کوهدشت تعیین می کردند تا به یاد شهیدان عظیم القدر دبیرستان امام جعفر صادق ( ع) که آن سالها تنها دبیرستان کوهدشت بود ودر واقع معدن رجال شهید شهرمان شد را گلباران کنند واین کار سمبولیک را مایه درک هرچه بیشتر اهمیت فرهنگ اسلام واما م وانقلاب نمایند.
وقتی که از اخلاص شهید بالنگ می گوییم صیرورت این صفت وجریان این روحیه را در مکان ها وزمانها را باید ملاحظه کنیم این روحیه گاهی در منزل وزمانی در آموزشگاه و در دوره ای در جبهه تشخص پیدا می کند در هرکدام شرفی دارد ولی در همه حال آن را خلوص می خوانند ما در ارائه الگوی شهیدان باید مخاطب های” درس رفتارهای ” آن گواهان صدق واخلاص را به درستی تعریف کنیم
وگرنه درکلاس خالی درس گفتن چه فایده ای دارد یا در کلاسی که دانش آموز ان همه کتاب فیزیک باز کرده اند سخن از متا فیزیک ! حیف است اینگونه است که توصیف اگر درس رفتار نشود تاثیری نخواهد داشت تواضع شهید بالنگ درس است، اما اصالتا یک رفتار است اگر اشخاصی خود را در این سطح تلقی کرده اند که جامعه مخاطب را با ” رفتارشهید ” تربیت کنند باید شم مربیگری داشته باشند وبتوانند ” درس رفتار ” تنظیم کنند ، لذا موضوع تربیت است ومربی می خواهد…
