به دیار “شایستگانِ به جا” خوش آمدید!!!

 رضا بهرامی / میرملاس : 

این روزها اصلاح طلبان کوهدشت آرام آرام به قدرت بازگشته و بالتبع در و دیوار هر گوشه از این دیار رنج دیده و درد کشیده نیز پر شده است از بَنِرهایی که انتصاب ” به جا و شایسته” ی این مدیر اصلاح طلب و آن کارگزار چپ را صمیمانه تبریک می گویند. انتصاب فرد منتصب را موهبتی عظیم دانسته و در مقام پیش گویانی آگاه، ماحصل کار را از همین آغاز میمون می دانند. در فضای مجازی نیز کمابیش ماجرای “به جایی و شایستگی” و این که مادر دهر چون جناب فلانی نزاد و نخواهد زایید به طرق مختلف در جریان است. برای هر خبر انتصاب، سیل کامنت ها اغلب با ذکر نام و نشان و علاوه بر آن گاه با ذکر محل زندگی و پیشوندهایی از قبیل: دکتر و مهندس روانه می شود. برخلاف دیگر خبرها، این جا کم تر کامنتی یافت می شود که نام و نشان واقعی کامنت گزار را فریاد نزند. کامنت گزاری که این گونه می خواهد به فرد منتصب و البته دیگران اعلام حضور نموده و تلویحاً آمادگی خویش را برای حضور در دایره ی قدرت جار بزند.
عرق شرم بر پیشانی ام می نشیند! از این اعلام حضورها! از اصلاح طلبان بدلی!  از آنانی که در دولت اصلاحات خوش درخشیدند اما اینک تنها عنوان اصلاح طلب را یدک می کشند. در برابر هر گردن فرازی کمر به تعظیم خم کرده و برای پیوند با عفریته ی قدرت به هر مذلتی تن در می دهند. حفظ و بسط قدرت خویش را بر “اصالت اندیشه ی اصلاح طلبی” اولویت داده و این ها همه در حالیست که بازیچه شدن در بازی سیاست را حاکم شدن اندیشه ی اصلاح طلبی می خوانند و خود را میراث دارانِ بی گفت و گوی این تفکر!
نه! با هر سنجه ای که عیارکشی کنی اینان نه اصلاح طلب که منفعت طلبانی  که برای نیل به آمال شان حاضرند حتا با اصول گرایان تندرو نیز طرح دوستی در اندازند. حاضرند برای جاه و مقام کم ارزش دنیا از کم ترین ارزش های اصلاح طلبی بگذرند. حاضرند هر بهایی بپردازند اما فقط حضور داشته باشند. حاضرند هر سفارشی بپذیرند اما خود نیز سفارش شوند و شوربختانه تمامی این خطاها با آرم اصلاحات رخ می دهد.
ای کاش حداقل کباده ی اصلاح طلبی نمی کشیدند و فریاد اصلاح خواهی شان گوش فلک را کر نمی کرد. ای کاش گاه و بی گاه از جلسات شان با بزرگان اصلاحات در پای تخت سخن به میان نمی آوردند. ای کاش با تابلوی اصلاحات، تیشه به ریشه ی این تفکر ناب نمی زدند. ای کاش یار دبستانی را زمزمه نمی کردند. لااقل آن گاه دیگر تکلیف امیدواران به دولت امید هم روشن می شد.
آقایان! به کجا چنین شتابان؟؟؟!!! شما را چه شده است؟ مگر شما همان هایی نیستید که در دولت اصلاحات احدی از مطالبه گری تان در امان نبود؟ مگر شما همان هایی نیستید که هیچ گاه کار را به کم خردانِ بی مایه نمی سپردید؟ حال چه شده است که  تخصص جای خویش را به تملق داده است؟ چرا آنانی که در آن هشت سالِ مصیبت بار در مصدر امور بوده و خلق را با اعمال نابجایشان به جان آورده بودند باید کماکان در مناصب حساس تحمل شوند؟ آیا از در افتادن با تندروها می هراسید؟ آیا ارزش متاعی که آبروی سیاسی خویش را با آن تاخت زده اید تا به آن حد است که باورها را به کناری انداخته و آن کنید که نه سزاوار شماست و نه شایسته ی اصلاحات؟ راستی هیچ به حاضر شدن در پیش گاه تاریخ اندیشیده اید؟ آیا از قضاوت مردمی که خرداد ۹۲ برای رهایی از تفکرات “معجزه ی هزاره ی سوم” به شما اعتماد نمودند، واهمه ای ندارید؟ این همه بی عملی برای چه؟ این همه پیمان شکستن برای چه؟
این روزها دلسوزان واقعی اصلاحات اندک اند و اینک اغلب در کنج عزلت روابط جدید دوستان قدیم را دردمندانه به نظاره نشسته اند. همان دوستانی که اینک بیش تر در محافل اصول گرایی دیده شده و “به جایی و شایستگی” خویش را از زبان راست ها می شنوند. همان هایی که اینک دیگر قول و فعل شان یکی نیست. همان قول هایی که به فعلیت در آمدن شان تنها اقلیتی را خوشحال می سازد که از قضا در آخرین انتخابات ریاست جمهوری دست رد محکمی از سوی مردم همین دیار بر سینه شان زده شد. دیاری که اینک مدت هاست چشم به راه دست همتی است که از آستین تدبیر آقایان بیرون آمده و سعادت این مردمان را نه در سعادت آباد که در همین تازه آباد برایشان به ارمغان بیاورد.
راستی صحبت از زادبوم شد! در پایان این کلام باید از زبان مدیران شهرستان با مام میهن سخن کرد. باید از جانب آنان گفت: “سرزمین ﻣﻦ! کوهدشت من! ﺁﺳﻮﺩﻩ ﺑﺎﺵ ﻭ ﺳﺒﮑﺒﺎﺭ! ﺍﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ ﺍﯾﻢ ﻭ ﺑﺎﯾﺴﺘﻪ! چه اصلاح طلب چه اصول گرا، همگی ﺑﻪ ﺟﺎ ﺍﯾﻢ ﻭ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﺮﺟﺎ! ﺍﺻﻼً ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺁﻏﺎﺯ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﯾﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻥ! ﻭ ﺍﯾﻦ آبادانی و سرزندگی تو از شایستگی ماست! از به جا بودنِ ما!” و دقیقاً به همین خاطر است که باید تابلوهای خوش آمدگویی به این سرزمین را این گونه اصلاح نمود: به دیار “شایستگانِ به جا” خوش آمدید!!!