زندگی و شعری از ” آن سکستون “
شهناز خسروی / میرملاس :
“آن سکستون” ازپیشگامان شعر اعتراف است. شعر اعتراف ) confessional poetry) که پس از جنگ جهانی دوم در آمریکا شکل گرفت، برشرح احساسات و تجربه های عمیقا شخصی استوار است. شاعران شعر اعتراف را اغلب زنان تشکیل می دهند. آن ها به کلیشه های جنسیتی و رایج برآمده از متن جامعه ی پدر سالار می تازند و تبعیض جنسیتی در عرصه ی هنر و ادب را که حالا دیگر رسانه ها هم به مدد آن ها آمده اند، به چالش می کشانند. از موثرترین شاعران این نحله می توان به سیلویا پلات و دوست نزدیکش آن سکستون اشاره کرد که هر دو از شاگردان رابرت لاول، پایه گذار شعر اعتراف، بودند.
آن گری هاروی در نهم نوامبر ۱۹۲۸ در ایالت ماساچوست به دنیا آمد. او در سال ۱۹۴۸با آلفرد مولر سکستون ازدواج کرد و صاحب دو دختر به نام های لیندا گری سکستون و جویس سکستون شد. پس از به دنیا آمدن لیندا، علائم بیماری افسردگی در او پدیدار شد و تقریبا بقیه ی عمرش با رنج بیماری شیدایی (مانیا) گذشت. اولین دوره ی حاد بیماری مانیک در سال ۱۹۵۴ و دومی در ۱۹۵۵ رخ داد. پس از دومین حمله ی بیماری و بستری شدن در بیمارستان گلدن ساید، به توصیه ی پزشک و درمان-گرش دکتر مارتین اورن، به سرودن شعر روی آورد. خودش در این باره می گوید: «نوشتن را در واقع به عنوان یک شیوه¬ی درمانی آغاز کردم. درمان گرم از من خواسته بود که در فاصله ی بین جلسات روان درمانی از احساسات، افکار، رویاها و خواب هایم بنویسم.» سکستون هم چنین می گوید در یک برنامه¬ی تلویزیونی از آی. ای. ریچاردز، شاعر و منتقد ادبی، شنیده است که ویژگی های غزل چیست وبا خود فکر کرده است که شاید او هم بتواند شعر بسراید.
اشعار آن سکستون، تجارب نابی از زندگی روزمره ی جامعه ی آمریکا را به دست می دهد و هم چنین تصاویری از هستی شناسی زنانه که تا آن زمان در شعر انگلیسی کم سابقه بوده است. از ویژگی های شعرسکستون زبان صریح و بی پرده اوست. او صادقانه به شرح مشکلات روحی و روانی و راوبطش با همسر و فرزندانش می پردازد.
مرگ و جنون از جمله عناصری است که سکستون در شعر خود به کار می گیرد و از آن ها برای بیان انزجار از پلشتی های که محیط او را در برگرفته است، بهره می گیرد. جنایاتی که در طی جنگ جهانی دوم رخ می دهد، بحران و چند پارگی هویتی که انسان مدرن با آن مواجه است، چیزی نیست که از چشم «آن» که خود می خواهد همسر، مادر و روشنفکر باشد، پنهان بماند.
اولین کتاب سکستون نامزد جایزه ی شعر ملی آمریکا شد . درسال ۱۹۵۹، جایزه ی شعر ادونیس و در ۱۹۶۷ جایزه ی پولیتزر شعر را از آن خود کرد. سکستون در سال ۱۹۷۲ برای تدریس شعر در دانشگاه بوستون برگزیده شد.
« زندگی کن یا بمیر»، نام مجموعه شعری است که جایزه ی پولیتزر شعر را برای شاعری به ارمغان می آورد که شعرش، بیشتر شرح نبرد با بیماری افسردگی است ولی سرانجام در ۴ اکتبر ۱۹۷۴ در نبرد با این بیماری از پای در می آید وچون دوستش سیلویا پلات، با گاز منو اکسید کربن به زندگی سراسر رنج خود پایان می دهد.
شعری از آن سکستون
ترجمه و بازسرایی : شهناز خسروی
پس از آشویتس
خشم،
به سیاهی یک قلاب،
بر من چیره می شود.
هر روز،
هر نازی،
در ساعت ۸ صبح کودکی را برمی دارد
و در تابه اش سرخ می کند برای صبحانه
و مرگ با چشم هایی بی تفاوت می نگرد
و چرک ناخنش را پاک می کند.
آدمی اهریمن است،
با صدای بلند می گویم.
آدمی گَلی است
که باید سوزانده شود،
با صدای بلند می گویم.
آدمی
پرنده ای است پر از لجن،
با صدای بلند می گویم.
و مرگ با چشم هایی بی تفاوت می نگرد
و پشتش را می خاراند.
آدمی با پنجه ی کوچک صورتی اش،
با انگشتان معجزه گرش
معبد نیست
مبال است.
با صدای بلند می گویم.
مگذار بار دیگر آدمی فنجان چایش را بردارد.
مگذار بار دیگر آدمی کتابی بنویسد.
مگذار بار دیگر آدمی کفشش را بپوشد.
مگذار بار دیگرآدمی چشم هایش را
در یک شب دل انگیز جولای بگشاید.
مگذار، مگذار، مگذار، مگذار.
این ها را با صدای بلند می گویم.
و از خدا می خواهم که نشنود.