اهمیت شادی در جامعه

سید سعید قاسمی / میرملاس : 

نگاهی به  اهمیت شادی در جامعه

آیا شیوه های شاد سازی توانسته در ایجاد محیطی پویا در کشور موثر باشد؟ در نگاه اول به نظر می رسد شادی مردم در برنامه ریزی ها کلان مدیران کشور وجود ندارد و اعتقاد جدی به آن در نزد تصمیم گیران کلان کشور ضعیف است.

به نظر می رسد شیوه‌ی شاد کردن یا شاد شدن مردم نیز تا حدودی تغییر کرده است. آرمان‌های شادی بیشتر مادی شده است، شادی یک حس فوق العاده ای است که از عمق جان آدمی بر می آید. حسادت، بخل، کینه، باعث می‌شوند آدمها قلباً شاد نباشند. سئوال اینجاست، از چه شیوه هایی می توان استفاده کرد تا افراد احساس شادی واقعی داشته باشند؟ در جواب این سئوال ما اول می‌بایست خودمان یاد بگیریم شاد باشیم، بعد این شادی و نشاط را به اطرافیانمان منتقل کنیم با این برداشت که شادی از درون افراد متجلی باید نسبت به شاد سازی مردم جامعه هم وظایفی را ایفا نمائیم.

 همچنان که در روایات دیده ایم شاد کردن دل دیگران و لبخند زدن، خودش نوعی صدقه است و این اهمیت شاد بودن و شاد کردن را در دین ما می رساند. شاد شدن ابعاد گسترده ای دارد. ما باید منظورمان از شادی را تعریف کنیم، شادی فقط خندیدن نیست. خیلی چیزها در شادی انسان تاثیر دارد ما شادی را گاهی منتهی به غم و افسردگی می کنیم.

 جوانی که با هزاران امید و آرزو دانشگاه قبول می شود به ظاهر شاد است اما بعد از مدتی و حتی بعد از فارغ التحصیلی احساس نارضایتی دارد. بعد از این دوره نیز باز به دلیل پیدا نکردن شغلی مناسب احساس افسردگی دارد. سرپرست خانواده‌ای که از عهده‌ی مخارج اعضای خانواده‌اش برنمی آید، هر قدر هم که سعی کند باز هم شاد نخواهد بود. شاد سازی مردم با رفع دردها، بیماری‌ها و مصبیت‌های جانکاه امروز جامعه، محقق خواهد شد.

 گاهی وقت‌ها هست که دل خونیم ولی با تمام مسایل و مشکلات و تلخی ها موظفیم به خانواده‌مان لبخند بزنیم برای اینکه آنها بهم نریزند و دلشان نلرزد، برای اینکه دلگرمی‌شان به لبخند ماست. گاهی باید غم را پنهان کنیم و تنها در خلوت خود با خدا اشک بریزیم. شاد بودن، یکی از نیازهای اساسی و تأثیرگذار در زندگی آدمی است که پیشوایان دین عنایت ویژه ای به آن داشتند. به همین دلیل، خود نیز با چهره ای گشاده با مردم برخورد می کردند.

 استاد مطهری در این باره می نویسد: امام علی(ع) مردی بود بشاش و همیشه با چهره بشاش با مردم روبه رو می شد، امام علی(ع) با مردم مزاح می کرد، همچنان که پیامبر(ص) مزاح می کرد. بزرگان دین در تقسیم بندی ساعت های روزانه، جایگاه ویژه ای برای شادی و تفریح در نظر می‌گرفتند. امام رضا(ع) در این باره می فرمایند بکوشید اوقات شبانه روز شما چهار بخش باشد، ساعتی برای عبادت و مناجات با خدا، ساعتی برای تأمین معاش، ساعتی برای معاشرت با برادران مورد اعتماد و کسانی که شما را به عیب هایتان آگاه سازند و در باطن به شما خلوص دارند و ساعتی را هم به تفریحات و لذت ها اختصاص دهید و تنها با این بخش از زندگی، قادر خواهید بود آن سه بخش دیگر را به خوبی انجام دهید.

 به نظر می رسد باید واقعاً نه بصورت شعاری، بلکه واقعی جامعه را به سمت شادی پیش ببریم. این کار هم فقط این نیست که برنامه بسازیم و مجری بگوید مردم لطفاً لبخند بزنید. مگر می شود عیالوار باشی و زن و بچه داشته باشی و فکر سیر کردن شکم آنها باشی و بعد لبخند بزنی؟ وقتی که فقر هست، وقتی که هزینه‌ی سرسام آور بیمارستان ها هست، سیاست شاد سازی یعنی رفع درد. نمی شود به دروغ گفت شاد باشید و لبخند بزنید. تا زمانی که مشکلات حل نشود، شادی عمق نمی‌گیرد و ظاهری است. متاسفانه جامعه‌ای درست کردیم که دکوری است و از طرف دیگر آمار طلاق، اعتیاد، بزهکاری و تجاوز در حال رشد است و تلویزیون ما میگوید مردم شاد باشید. آیا این دعوت به شادی و بی تفاوتی نسبت به مشکلات، شما را شاد می کند؟ یا بدتر عصبانی می‌شوید؟

 به نظر می‌رسد باید طرحی نو در اندازیم. به جای برنامه ریزی برای شاد کردن مردم این قدر تولید نارضایتی نکنیم. اجازه دهیم مشکلات مردم بیان شود. نگوییم هیس! آرام باش! به معیشت مردم توجه کنیم. آن وقت نگران شادی مردم نباشیم. آنها خود راه‌های شادی را بهتر ازهرکس بلدند، اگر این فکر و خیال ها نباشد. ما باید به جایی برسیم که سیاست شاد سازی را فقط به شاد سازی چهره‌ها ختم نکنیم، بلکه شادی را به دلها روانه کنیم. این چیزی است که اسلام به دنبال آن است.

 مقدمه و موخره‌ی بحث بیانگر این است که شادی امری قدسی است اما همین شادی زمانی که جنبه‌ی عمومی پیدا می‌کند که به یک وظیفه‌ی اجرایی دولتی تبدیل میشود. در برخی از شهرها کم‌کم معضلات اجتماعی دارد به یک مساله ی جدی تبدیل میشود، آیا اینجا میشود گفت شاد باشیم؟ آرام باشیم؟ اینجا وظیفه ما چیست؟ وظیفه ی ما اینجا این است که برای حل مشکل فریاد بزنیم و با مشکل مقابله کنیم. زمانی که کارمند دولت در فکر بالا بردن رفاه خود و بی توجهی به تامین نیاز مردم است ما به جای شادی، داریم ترس و نگرانی از تامین نیازها را به خانواده‌ها عرضه می کنیم.

  taghnews