گریه نکن ،پهلوان!

نظر شما را در مورد ارجاع به حافظ و مولوی جالب میدانم بهتر است بدانید آنها مال قرنها پبش بوده اند و این مباحث در جهان مدرن…شما بسیار سطحی این امر را نگریسته اید بهتر است به عرض برسانم در همین جهان به اصطلاح پست مدر ن هزاران کتاب ومقاله علمی و پژوهشی در رابطه با زبان و تاثیر آن بر هستی انسان نگارده شده به نظر هایدگر «زبان ما خانه وجود ماست» و حتا گادامر زبان را تعیین کننده نوع تفکرات ما دانسته است چیزی که شما آن را«اصوات» نامیده اید…
در ضمن بحث قومبت وحقوق قومی بحثی مدرن است و با عشیره گی و قبیله گرایی ابن خلدونی متفاوت …
من به عنوان یک دختر لک حق دارم هویت و زبانم را پاس بدارم واین هیچ ربطی به عصبیت ندارد!

سرکار خانم” روژین”،دختر لک،همشهری و هم گویش محترم;
اینکه” زبان خانه ی وجود ماست” و از هویت ها هم باید گفت،درست،اما آن چیزی که شما می فرمایید و از محتوای کلامتان بر می آید حاصل آن شکاف اجتماعی ست. شما دنبال مرزبندی جغرافیایی هستید نه پردازش هویتی.این در حالی ست که به سمت جهانی شدن می رویم و در آمریکای بزرگ و اتحادیه اروپا مرزهای جغرافیایی را بر می دارند ضمن اینکه به هویت ها و خرده فرهنگ ها با حساسیت ویژه می پردازند و حتی بودجه های کلان برای آن در نظر می گیرند ولی شما از استان و مرکز استان می گویید!!! مگر “لرستان” بودن استانی که در آن زندگی می کنیم دستاوردی برای برادران و خواهران “لر” ما داشته است؟بنده در زمینه ی زبان شناسی نه تخصص دارم و نه وارد این مقوله می شوم اما بخاطر حساسیت هاییی که در یکی دوسال اخیر این مقوله در سطح شهر و دیارمان ایجاد کرده است از چند نفر از اساتید زبان شناسی از جمله”استاد کزازی” شخصا سوال کردم و “لری” و “لکی” را هر دو گویش دانسته اند.
با این وجود بنده دغدغه های شما را درک می کنم و به نظرم هم باید به هویت ها(چه زبان و چه گویش) پرداخت اما باید دانست که اهل فن و متخصصان این امر باید به این مساله بپردازند و از فحوای کلام شما نیز بر می آید که در این زمینه تحصیل کرده اید و یا مطالعاتی در این زمینه داشته اید.بنابراین خواهشی که دارم این است که ضمن اولویت بندی مسائل و مشکلات شهر و دیارمان به این مسائل بپردازیم.این امر حکم شمشیر دولبه دارد و با ریز بینی و حساسیت خاصی باید به آن بپردازیم تا نکند که افرادی کم اطلاع و احساساتی به اختلافات قومیتی دامن بزنند. برای بهتر درک کردن این نگرانی بنده کافی ست سری به شبکه های اجتماعی بزنید که درآنجا عده ای از جوانان باصطلاح تحصیل کرده چه مواضع تندی دارند با همان عصبیت و عشیره گی و قبیله گرایی ابن خلدونی به این قضیه می پردازند..
امروز غم اصلی مردمان این دیار”نان” است و فقر فرهنگی و . . . وقتی این مسائل را حل کنیم می توان به بسیاری از مسائل دیگر از جمله “هویت” با آرامش و دقت و ریزبینی خاص پرداخت.

ضمنا خواهر محترم،”روژین”، شمایی که از مدرنیته و پست مدرن صحبت می کنید باید بدانید در این عرصه ها جایی برای مجعول ماندن نیست و افراد باید با شفافیت و روشنی به گفتگو بپردازند نه با اسم مجعول.تا ما بدانیم با چه کسی صحبت می کنیم. طبیعتا شناخت مخاطبین از هم به تبیین موضوع کمک شایانی می کند.

“۷میشنان” عزیز من آقای ادینه وند را می شناسم و ایشان هر زمان از بزرگان این سرزمین نام می برد به قصد احترام از واژه ی “مولانا” استفاده می نماید. و اینجا منظورش مولای ما بوده است نه”مولانا”یی که لقب جلال الدین بلخی ست

با سلام و خسته نباشید خدمت دوستان عزیز که با باز کردن چنین بحثی، روشنگر بسیاری از ابهامات تحلیل نشده ی ما شده اند. چند روز است که به این صفحه سر می زنم و بحث را دنبال می کنم. من هم در رابطه با برخی دیدگاه ها نظراتی دارم که با اجازه عنوان می کنم:

شخصی به نام روژین –در هر جایگاهی با هر نظرگاهی- معتقد است که ما باید از خاستگاه اصالت و قومیتمان به یک هویت ملی برسیم؛ هویتی که بر اساس فرهنگ بومی آمیخته با چشم اندازهای جهانی و مدرن، و مهم تر از همه با ساختاری از زبان خودمان شکل گرفته باشد.
به نظر من چیزی که روژین می گوید، برخلاف نظر بسیاری از دوستان، باید اتفاق بیفتد.

“ما حق داریم هویت داشته باشیم واز سردرگمی ای که بیشتر ریشه درتعارف و «مکیس» با همسایه است به در آییم.”

من مدرنیته را دوست دارم ولی هرگز نمی خواهم مدرنیزه شوم؛ یعنی نمی خواهم روکشی از مدرنیسم داشته باشم. می خواهم خودِ مدرن بودن را در تفکر و اعتقاداتم با حفظ شعور جمعی و بومی ام تجربه و زندگی کنم. مسئله یکی دو تا نیست. ما قوم بزرگی هستیم اما هیچکس ما را بزرگ نمی پندارد. این یک حقیقت تلخ است. حقیقتی که بخش اعظمی از آن بخاطر رفتار سهل انگارانه ی خودمان به وجود آمده است. ما به روژین حمله می کنیم بخاطر اینکه گفته است زبان واحد، استان واحد، هویت واحد و فرهنگ واحد داشته باشیم. این بسیار هم خوب است؛ کاریست که تمام اقوام و ملل دنیا به دنبال آنند و هر قومی در این راستا متحد شد موفق گردید. برخی از دوستان از جهانی شدن سخن می گویند اما لازمه جهانی شدن چه چیزیست؟ غیر از آن است که ابتدا ملی شدن را به تکامل برسانیم و سپس به سراغ جهانی شدن برویم؟ مگر می شود بدون گذار منطقی از دوره های مختلف به دوره های بالاتر رسید؟ ما نمی توانیم جهانی شویم دوستان مگر آنکه ابتدا به یک ساختار نهایی از زبان و فرهنگ بومی و قومیتی مان دست پیدا کنیم. ما نه به سمت جهانی شدن حرکت می کنیم و نه در اصالت خود مانده ایم؛ کجای جهانیم؟ مشخص نیست! کردها و ترکها را مثال می زنم: کردها با پافشاری بر فرهنگ اصیل و زبان محلی خود به یک تفکر واحد رسیدند و حالا در جهت جهانی شدن گام برداشته اند. ترکها خیلی پیش تر زبان و فرهنگ خود را تثبیت کرده بودند و در دهه های اخیر آنچنان جهانی شدند که آب از آب تکان نخورد!
به نظر من اگر کسی بگوید که باید ما لکها نیز استان بشویم یا زبانمان را به تثبیت برسانیم و … نباید تصور کرد که این سخن از روی تعصبهای غیرمنطقی است. باید نگاهی دیگرگونه به این موضوع داشت.

“ویتکنشتاین” در دو دوره زمانی، دو نظریه متفاوت راجع به زبان ارائه داد. ابتدا گفت تنها راه نجات زبان آن است که تمام زبانهای دنیا یکی شوند. در واقع او جهانی شدن و اتوپیای خود را در تک زبانی مردم دنیا می دانست. اما ده سال بعد نظر خود را تغییر داد و گفت تنها راه نجات زبان و تنها راه پویایی آن، آن است که تمام زبانها، گویشها، لهجه ها و … دنیا را زنده نگاه داریم و به هرکدامشان هویتی قومی-جهانی ببخشیم. او حتی مثالی از یک قبیله در سودان می آورد که تنها ۱۵ نفر ساکن دارد و زبانشان تنها مختص به همین ۱۵ نفر است. او معتقد است که باید همین زبان ۱۵ نفره را هم حفظ و جهانی کرد. البته راه جهانی شدن، عبور درست از یک “قومیتِ تثبیت شده” است.
در پایان باید عذرخواهی کنم برای این همه پرحرفی! همگی سربلند باشید.